สถานที่นี้มีขนาดกว่าหลายหมื่นตารางเมตร เพดานของโลกใต้ดินที่มีความสูงกว่าสิบเมตร บวกกับเสาค้ำขนาดใหญ่ และแสงไฟด้านบนที่ส่องสว่างราวกับเวลากลางวัน ทำให้พื้นที่ที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้ราวกับพระราชวังโบราณ บวกกับคนนับพันที่คุกเข่าลงตรงหน้าอย่างพร้อมเพรียง แล้วในตอนที่พูดคำที่เหมือนกันออกมาพร้อมกัน ทำเอาเสียงนั้นดังก้องกังวานไปทั่วชั้นใต้ดินจนสะเทือน
เย่เฉินมองดูกลุ่มคนเหล่านี้ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว และถามเสียงดัง“พวกเขาบังคับให้พวกคุณคุกเข่า หรือพวกคุณคุกเข่ากันเอง ?”
คำถามเดียว ทำเอาทหารหน่วยกล้าตายทั้งหมดถึงกับงุนงง
นี่เป็นครั้งแรก ที่พวกเขาได้ยินทูตพิเศษพูดอย่างอื่นนอกเหนือจากประโยคที่กำหนดเอาไว้
ส่วนประโยคที่กำหนดไว้นั้น ก็เป็นพวกให้ทุกคนพูดขอบคุณผู้มีพระคุณที่มอบยาแก้พิษให้ และให้ทุกคนทุ่มเทและจงรักภักดีกับผู้มีพระคุณอะไรประมาณนั้น
ดังนั้น ในความรู้สึกของพวกเขา ทูตพิเศษก็เป็นเหมือนวิทยุเทปในร่างของคน ทุกครั้งที่มามีเพียงแค่สองเรื่อง หนึ่งคือมาคอยเฝ้าดูทหารม้ากล้าแจกจ่ายยาให้กับทหารหน่วยกล้าตาย และอีกอย่างก็คือคอยพูดย้ำซ้ำๆเรื่องไร้สาระ ที่ทหารหน่วยกล้าตายไม่มีวันเชื่อและไม่คิดที่จะสนใจ
แต่จู่ๆเย่เฉินพูดโพล่งประโยคนี้ออกมา ทำเอาพวกเขาตกใจอย่างมาก ไม่เข้าใจว่าท่านทูตพิเศษคนนี้เป็นอะไรไป ถึงได้กล้าพูดคำนี้ออกมา แล้วยังใช้คำว่า“พวกเขา”อีกด้วย
พวกเขาที่ว่านี้เป็นใคร? พวกเขาที่ว่าก็คือองค์กรพั่วชิงไม่ใช่เหรอ?
แต่ว่า ทูตพิเศษก็เป็นคนขององค์กรพั่วชิงด้วยไม่ใช่เหรอ?
เขาควรใช้คำว่า“พวกเรา” ไม่ใช่“พวกเขา”นี่นา!
ในขณะที่ทุกคนกำลังมึนงงสงสัยอยู่นั้น เย่เฉินก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง“ใครคือผู้สั่งการของพวกคุณ?ลุกขึ้นมาแล้วตอบ!”
การกระทำนี้ ทำเอาทหารหน่วยกล้าตายและครอบครัวต่างตกตะลึงจนตาค้าง
พวกเขาไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของทูตพิเศษคนไหนมาก่อน เพราะตามกฎขององค์กรพั่วชิง ทหารหน่วยกล้าตายสามารถพบเจอได้แค่ทหารม้ากล้าที่กำหนดเท่านั้น นอกเหนือจากนี้ ไม่สามารถจะพบเจอใครก็ตามในองค์กรได้ทั้งนั้น
เหตุผลนั้นก็เพราะ ตัวตนของทหารหน่วยกล้าตายนั้นพิเศษ หากพวกเขาออกไปข้างนอก นั่นคือการออกไปทำภารกิจสำคัญ ในระหว่างทำภารกิจนั้นจำเป็นต้องป้องกันพวกเขา ไม่ให้จดจำสมาชิกคนไหนในองค์กรพั่วชิงได้
ดังนั้น ทูตพิเศษทุกคนที่มาที่นี่ ก็จะสวมชุดคลุมสีดำ และปิดบังใบหน้าด้วยหมวกสีดำ
แต่ครั้งนี้ จู่ๆเย่เฉินกลับฝ่าฝืนกฎที่มีมาโดยตลอด ซึ่งทำเอาทหารหน่วยกล้าตายทุกคนต่างรู้สึกหวาดหวั่นกันขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...