ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5039

เมื่อเย่เฉินเห็นสีหน้าของทุกคนที่ดูตื่นตกใจ กับท่าทีที่ร้อนรน ก็จึงเอ่ยพูดขึ้นเสียงเรียบ“บอกทุกคนตามตรงแล้วกัน ผมไม่ใช่ทูตพิเศษขององค์กรพั่วชิง ทูตพิเศษตัวจริง ได้ถูกผมควบคุมตัวเอาไว้แล้ว ตอนนี้ ทหารม้ากล้าทุกคนได้กล่าวปฏิญาณถวายความจงรักภักดีกับผมแล้ว เราจะร่วมกันต่อต้านองค์กรพั่วชิง ดังนั้นที่ผมมาที่นี่ อยากจะมาถามทุกคน ยินดีที่จะทำแบบพวกเขาไหม ร่วมกันต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับผม？！”

ทันทีที่เย่เฉินพูดคำนี้ออกมา สถานที่นี้ก็เกิดความโกลาหลขึ้นมา！

ไม่มีใครคิดว่า จะมีเรื่องเหลือเชื่อแบบนี้เกิดขึ้นได้ ！

ในขณะที่ซ่าจิ่วหลิงยังคงตื่นตะลึง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม“คุณผู้ชายท่านนี้ หากสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริง งั้นพวกเราทุกคน ก็คงอยู่ไม่พ้นวันนี้แล้ว ต่อให้คุณจะได้ยาแก้พิษมาจากทูตพิเศษตัวจริง ก็ทำให้เราอยู่รอดไปได้แค่อีกหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น ถึงเราจะอยากต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับคุณแค่ไหน เกรงว่าก็คงเหลือบ่ากว่าแรงแล้ว”

คำพูดของซ่าจิ่วหลิง ทำเอาทหารหน่วยกล้าตายที่ยังคงช็อกอยู่ ก็รู้สึกหดหู่อย่างมากขึ้นในทันที

ทุกคนต่างรู้กันดี ว่าสิ่งที่ซ่าจิ่วหลิงพูดนั้นถูกต้องทุกอย่าง

เมื่อไม่มียาแก้พิษ พวกเขาก็จะต้องตายเพราะพิษนั้น ต่อให้พวกเขาจะอยากสู้จนตัวตายกับองค์กรพั่วชิงแค่ไหน คงรอไม่ถึงวันที่จะได้ต่อสู้กับศัตรูกันจริงๆ

ในตอนนี้เย่เฉินหันมองไปที่ซ่าจิ่วหลิงกับทหารหน่วยกล้าตายคนอื่นๆ ถามอย่างสงสัย“พวกคุณยินดีจะถูกองค์กรพั่วชิงควบคุมไปตลอดชีวิต หรือยอมสู้จนตัวตายกับพวกเขา？”

ซ่าจิ่วหลิงพูดโพล่งออกมา“เราย่อมต้องอยากสู้จนตัวตายกับพวกเขาอยู่แล้ว แต่เรามีโอกาสแบบนี้ที่ไหนกัน？ตลอดหลายร้อยปี ทหารหน่วยกล้าตายถูกองค์กรควบคุมอย่างแน่นหนา ยังไม่ต้องพูดถึงที่อยู่อาศัยกว่าหลายร้อยปีที่เหมือนคุกนี้ แค่พิษที่มีในร่างกาย ก็ทำให้เราขัดขืนอะไรไม่ได้แล้ว อย่าว่าแต่ต่อต้านองค์กรพั่วชิงเลย แค่ต่อต้านทหารม้ากล้า แล้วหลบหนีออกไปจากที่นี่เรายังทำไม่ได้เลย……”

เย่เฉินหัวเราะ ถามขึ้นเสียงดัง“หากผมสามารถจะกำจัดพิษที่มีในร่างกายของทุกคนออกให้หมดได้ ทุกคนยินดีที่จะต่อสู้กับพวกเขาจนถึงที่สุดไหม？”

ซ่าจิ่วหลิงพูดอย่างไม่ลังเล“หากท่านสามารถกำจัดพิษที่มีในร่างกายของเราได้จริงๆ ผมซ่าจิ่วหลิงจะขอติดตามท่าน และขอยอมเป็นม้ารับใช้ท่านตลอดไป！”

เย่เฉินพยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วกวาดตามองไปรอบๆ เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง“ คนอื่นๆที่เหลือล่ะ？ยินดีไหม？”

ทุกคนในตอนนี้ต่างพากันมองหน้ากัน