ตั้งแต่ที่ซ่าจิ่วหลิงจำความได้ พ่อของเขาใช้การกระทำสอนเขาให้เข้าใจ ว่าชะตากรรมของทหารหน่วยกล้าตายนั้นลำเค็ญมาก แต่คนทุกรุ่นก็ยังคงยืนหยัดที่จะมีชีวิตต่อแล้วยังแพร่พันธุ์ประชากรขึ้นใหม่ โดยมีจุดประสงค์เดียว นั่นก็คือความหวังให้สายเลือดของตัวเอง ได้มีสักวัน ที่จะทำลายโซ่ตรวนนี้ขององค์กรพั่วชิง แล้วได้อิสรภาพอย่างแท้จริง
แต่เป้าหมายที่อยู่เบื้องหน้านี้เป็นภูเขาที่เรียงรายกันหลายลูก และลูกแรกที่จะต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้ นั่นก็คือพิษในร่างกายที่จะสำแดงอาการตามระยะเวลาที่กำหนด
พิษชนิดนี้ ไม่มีคำพูดไหนที่จะบรรยายได้เลย
ไม่ว่าจะทหารหน่วยกล้าตายกี่คน ความพยายามอีกกี่รุ่น พวกเขาก็ไม่สามารถจะกำจัดพิษที่แปลกประหลาดนี้ออกไปได้
แม้ซ่าจิ่วหลิงจะไม่เคยลืมคำพร่ำสอนของพ่อ แต่ในใจของเขาก็รู้มันแก่ใจดี นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองจะสามารถทำสำเร็จได้
แล้วเขาเองก็ได้ฝากความหวังนี้ ไปยังที่ลูกชายของตัวเองแล้ว หรือไม่ก็ลูกในอนาคตของลูกชายเขาเอง
เช่นเดียวกับความคิดของทหารหน่วยกล้าตายแต่ละยุคที่ผ่านมา แม้ตัวเองจะไม่อาจทำลายโซ่ตรวนนี้ได้ แต่ลูกของตัวเอง และลูกของลูกในอนาคตของตัวเองจะต้องมีโอกาสนี้ ขอแค่พวกเขาบรรลุเป้าหมายนี้ได้ งั้นตัวเองก็นอนตายตาหลับแล้ว
และตัวเขาเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่า หลังจากที่เขากลืนยาแก้พิษที่เย่เฉินให้มา ก็สัมผัสได้ถึงพลังพิเศษที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หลอมรวมกับพิษที่อยู่ในร่างกายของตัวเอง
ฉับพลัน ยาแก้พิษกับพิษที่อยู่ในร่างกายก็ราวกับทำปฏิกิริยาทางเคมีบางอย่างต่อกัน จากนั้นก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย
หากพิษที่มีในร่างกายเป็นเหมือนโซ่เหล็กที่ฝังอยู่ตามเลือดเนื้อของซ่าจิ่วหลิงจนไม่อาจจะต้านทานได้ งั้นยาแก้พิษนี้ ก็เป็นเหมือนสารละลายโซ่เหล็ก แต่ก็กลับไม่ส่งผลอะไรกับเลือดเนื้อในร่างกาย หลอมละลายโซ่เหล็กที่มีนี้อย่างสะอาดหมดจด !
ในตอนนี้ ทหารหน่วยกล้าตายและครอบครัวของพวกเขาทุกคน สายตาต่างก็จ้องเขม็งมองมายังซ่าจิ่วหลิง
เย่เฉินมองดูเขา แล้วถามเสียงดัง“ซ่าจิ่วหลิง รู้สึกยังไงบ้าง?”
ซ่าจิ่วหลิงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา รู้สึกตื่นเต้นและพูดอย่างตื้นตันใจที่สุด “ตอบคุณท่าน……ผม……พิษที่อยู่ในร่างกายของผม……ได้หายไปหมดแล้วครับ……”
ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ทุกคนที่อยู่รอบๆกว่าพันคนก็พากันตกตะลึง ความตื่นเต้นบนใบหน้าของทุกคน สุดจะบรรยาย
ซ่าจิ่วหลิงหันกลับไปมองทหารหน่วยกล้าตายและครอบครัวที่อยู่ข้างๆและด้านหลัง แล้วหันกลับมามองที่เย่เฉิน สองมือผสานกันแล้วยกขึ้นเหนือหัว พูดตะโกนเสียงดัง“ท่านครับ!ท่านมีพลังอภินิหาร!ผมกับทหารหน่วยกล้าตายทุกคนเป็นทาสขององค์กรพั่วชิงมานานนับร้อยปี ไม่เคยได้เห็นเดือนเห็นตะวัน มีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็น ได้โปรดช่วยพวกเราให้หลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานนี้ด้วย ชีวิตนี้ของผม จะขอติดตามรับใช้และเชื่อฟังคำสั่งของท่านครับ!”
พูดจบ ก็ก้มลงกราบอีกครั้ง!

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...