ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5047

เด็กๆที่อายุน้อยกว่าสามขวบ มีแม่คอยอยู่เป็นเพื่อน ส่วนเด็กที่อายุสามขวบขึ้นไป ก็อยู่กับพี่น้องของตัวเอง พวกเด็กๆจูงมือกันขึ้นมาถึงบนพื้นดินที่ละกลุ่ม

บนดาดฟ้าของตึกสำนักงานเหมืองแร่ทองแดง พวกเด็กๆที่อายุไม่ครบสิบแปดปีเป็นจำนวนเจ็ดร้อยกว่าคน สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน อาการที่แสดงออกมานั้นดูตื่นเต้นอีกทั้งยังจ้องมองเส้นขอบฟ้าทางฝั่งตะวันออกด้วยความรอคอยอีกด้วย

ช่วงเวลานั้นที่ทางฝั่งตะวันออกเริ่มมีสีขาวๆเหมือนท้องปลาลอยขึ้นมา เด็กๆทุกคนก็ตื่นเต้นกันอย่างไม่แม้แต่จะกระพริบตา กลัวว่าจะพลาดกับการเห็นพระอาทิตย์ขึ้นเป็นครั้งแรกในชีวิต

ที่น่าสงสารก็คือ เด็กเหล่านี้ถึงแม้ว่าจะได้ยินผู้ใหญ่เคยพูดกันถึงพระอาทิตย์มาตั้งแต่เด็ก แต่ใครก็ไม่รู้ว่าพระอาทิตย์นั้นเป็นอย่างไร

เพราะถึงอย่างไร สถานที่พักอาศัยของหน่วยทหารกล้าตาย ก็ไม่มีรูปภาพที่เกี่ยวกับพระอาทิตย์เลยแม้แต่รูปเดียว

เด็กๆบางคนจะอย่างไรก็เชื่อในสิ่งที่พ่อแม่ของเขาพูดไว้ว่าหลังจากที่ลูกไฟนั้นสว่างจ้าตาขึ้นไปอยู่บนฟ้า ทุกสิ่งที่บนโลกก็จะถูกมันส่องแสงจนสว่างขึ้นไปด้วย

พวกเด็กๆตั้งแต่เกิดมา เคยเห็นเพียงแค่แสงไฟ ดังนั้นในความทรงจำของพวกเขา แสงไฟอย่างมากสุดก็สามารถสว่างได้เพียงแค่ในห้องๆหนึ่งเท่านั้น จะส่องให้ทุกสิ่งบนโลกนี้สว่างขึ้นได้อย่างไร

ดังนั้นในเวลานี้ พวกเขาล้วนแต่กำลังรอคอยที่จะเห็นประจักษ์พยานกับความมหัศจรรย์นี้

หลังจากนั้นไม่กี่นาที

สีของท้องฟ้าก็ค่อยๆสว่างขึ้น เห็นเมฆที่มีสีอื่นแซมอยู่บนทองฟ้าเลือนรางไป

ท้องฟ้าที่เปลี่ยนไปอย่างไม่คาดคิด ทำให้พวกเด็กๆทุกคนมองดูกันอย่างตกตะลึง ทุกคนล้วนแต่จ้องมองเมฆที่ลอยเคลื่อนตัวอย่างต่อเนื่องด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด ทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้ พวกเขาไม่เคยได้ชื่นชมมาก่อนเลย

จากความสว่างที่ยิ่งสว่างมากขึ้น มองไปนั้น ทุกสิ่งที่อยู่บนพื้นดินรอบๆ และทะเลที่มีคลื่นกว้างใหญ่และงดงามก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

และยืนอยู่บนดาดฟ้า ก็สามารถมองทะเลเห็นจากข้างบนลงมาได้อย่างง่ายดาย