ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5048

ไม่นาน พระอาทิตย์สีทองนั้น ออกมาบนพื้นผิวทะเลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โลกที่ทอดสายตามองออกไป อาบไปด้วยท่ามกลางแสงแดดแรกเกิดนี้

สำหรับคนทั่วไปหลายร้อยล้านคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเขตเวลานี้ นี่เป็นเพียงวันปกติอีกทั้งยังเป็นวันธรรมดาๆวันหนึ่งเพียงเท่านั้น

แต่สำหรับเด็กๆเจ็ดร้อยกว่าคนนี้ เวลานี้ คือการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของพวกเขา!

เย่เฉินมองดูใบหน้าเด็กๆหลายร้อยคนที่ถูกแสงอาทิตย์สาดส่องมาแล้ว จึงเอ่ยพูดขึ้นกับหลี่เนี่ยนจง ซ่าจิ่วหลิงและว่านพั่วจวินว่า : “ก่อนหน้านี้ ชีวิตของพวกเขามืดมนมาเป็นเวลายาวนาน หลังจากวันนี้ไป พวกเขาจะมีแสงสว่างที่แท้จริงแล้ว!”

ว่าแล้ว ทันใดนั้นเองเขาก็ตัดสินใจ พลางพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมและเฉียบขาด : “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ต้องให้พวกเด็กๆเหล่านี้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อีกแล้ว! ใครที่อยากจะเรียนจริงๆ รอให้อายุครบสิบแปดปีแล้วค่อยเรียนก็ยังไม่สายไป!”

ซ่าจิ่วหลิงเอ่ยพูดขึ้นมาโดยจิตใต้สำนึก : “ท่านครับ ถ้าหากรอจนถึงอายุสิบแปดแล้วค่อยเรียนการต่อสู้ นั่นก็จะช้าเกินไปนะครับ.....”

“ช้า?” เย่เฉินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “อยากจะเรียนจริงๆ วันไหนก็ไม่ช้าไปหรอก!ผมไม่ให้พวกเขาเรียนศิลปะการต่อสู้ เพราะไม่อยากให้ช่วงวัยเด็กของพวกเขาต้องมาชดใช้กับองค์กรพั่วชิงมากเกินไป!”

“และยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากพวกเรารุ่นนี้สามารถขุดรากถอนโคนองค์กรพั่วชิงได้ เด็กๆเหล่านี้จะยังมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเรียนศิลปะการต่อสู้อีก?”

“เปรียบเทียบกับการเรียนศิลปะการต่อสู้ พวกเขายิ่งควรที่จะเดินออกมาจากที่นี่ ตั้งหลักปักฐานประเทศที่สงบสุขมั่นคงกับพ่อแม่ของพวกเขา ตั้งใจเรียน สอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆให้ได้ เรียนวิชาเฉพาะทางที่ตัวเองสนใจ หลังจากนั้นก็หางานที่สามารถทำให้พวกเขาก่อร่างสร้างตัวได้ และสร้างคุณค่าของตัวพวกเขาเองในสังคม!”

“นี่ถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา!”

และซ่าจิ่วหลิงถึงได้รับรู้ว่าความคิดของตัวเองยังคงหยุดอยู่ในรูปแบบเมื่อก่อน