“ไม่ครับ” ต้วนลี่เย่ว่า : “การแลกเปลี่ยนกันระหว่างผมกับเขาน้อยมาก ปกติแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย ผมบอกว่าทุกอย่างไม่มีความผิดปกติ เขาก็จะรายงานทางเบื้องบนไปตามความจริง”
ว่าแล้วต้วนลี่เย่ก็อธิบายขึ้นอีกไปอีกขั้นหนึ่ง : “ภายในองค์กรพั่วชิง เนื่องจากภายในร่างกายมีพิษที่รุนแรง และทุกคนก็ล้วนแต่มีสาเหตุต้องการยาถอนพิษ การควบคุมของพวกเราทางองค์กรก็ไม่เคยปรากฏความคลาดเคลื่อนใดๆ ดังนั้นองค์กรจึงเน้นที่จะป้องกันโลกภายนอกมาสอดส่องความลับขององค์กรพั่วชิง แต่ไม่ได้เป็นกังวลว่าภายในขององค์กรพั่วชิงจะเกิดการหักหลัง เพราะถึงอย่างไรชีวิตของทุกคนก็ถูกควบคุมอยู่ในกำมือขององค์กรพั่วชิงอยู่แล้ว ใครๆก็จะไม่ไปเป็นศัตรูกับองค์กรพั่วชิง ต่อให้เป็นการไปปฏิบัติภารกิจข้างนอกของทหารหน่วยกล้าตายก็ไม่กล้าหนี ถึงอย่างไรชีวิตของพวกเขาไม่เพียงแค่อยู่ในกำมือขององค์กรเพียงเท่านั้น ยังมีชีวิตของครอบครัวพวกเขาด้วยเช่นกัน”
เย่เฉินพยักหน้าลง ดูแล้วองค์กรพั่วชิงมีความมั่นใจกับยาถอนพิษของพวกเขาเป็นอย่างมาก ไม่ได้คิดว่าจะมีใครที่สามารถทำลายยาถอนพิษชนิดนี้ได้
คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เขาเหลือเพียงแค่เรื่องเดียวเท่านั้นที่จะต้องทำ นั่นก็คือเปลี่ยน “จุดสังเกตทางจิตวิทยา”ใหม่ให้กับต้วนลี่เย่
“จุดสังเกตทางจิตวิทยา”ใหม่นี้ ซับซ้อนมากขึ้น ยิ่งใหญ่มากขึ้น และมีเทคนิคมากขึ้นด้วยเช่นกัน
นี่เป็นท่าไม้ตายของการแก้ไขปัญหาสุดท้ายของเขา
คิดแล้วนั้น เขาก็เรียกต้วนลี่เย่มาที่ออฟฟิศ ตอนที่ในออฟฟิศมีเพียงแค่สองคนนั้น ก็เอาปราณทิพย์เข้าสู่ร่างกายเขามากขึ้น
จากนั้นเย่เฉินก็จ้องมองไปยังต้วนลี่เย่ พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา : “ต้วนลี่เย่จำเอาไว้! หลังจากวันนี้ไป เพียงแค่คุณลงมาจากเรือ เข้ามาในเขตเหมืองแร่ทองแดงแห่งนี้ คุณก็จะจำผมได้ จำได้ว่าผมเป็นนายเพียงคนเดียวของคุณ หลังจากนั้นคุณก็อยู่ที่นี่อย่างซื่อสัตย์ รอคนของผมเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณก็ค่อยแสร้งทำเป็นเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรกลับไปยังเรือสินค้า เข้าใจใช่ไหม?”
ต้วนลี่เย่พยักหน้าลงอย่างไม่ลังเล : “ผู้ใต้บังคับบัญชาเข้าใจครับ!”
ที่เย่เฉินต้องการก็คือ ตอนที่ต้วนลี่เย่ไม่อยู่ที่นี่ เขาก็ยังคงเป็นตัวเขาเอง เขาไม่ต้องจำได้ว่าเขามีใครเป็นนาย และไม่ต้องจำได้ว่าเขาเคยทำจุดสังเกตทางจิตวิทยา แบบนี้ถึงจะสามารถมั่นใจได้ว่าจะไม่มีผลกระทบใดๆเวลาที่เขาอยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ
แต่หากเขาลงจากเรือ หลังจากที่มาถึงเหมืองแร่ทองแดงแล้ว จุดสังเกตที่แข็งแร่งนี้ก็จะเริ่มมีประสิทธิภาพขึ้นมาอย่างแท้จริง
แบบนี้ก็จะสามารถมั่นใจได้ว่าพอต้วนลี่เย่มาถึงที่นี่ ก็จะกลายเป็นคนที่ถูกหลอกใช้ และหลังจากที่เขาออกไปจากที่นี่ ก็จะสามารถกลับคืนสู่สภาพปกติ เป็นตัวของเขาเอง
แต่สิ่งที่แตกต่างเพียงหนึ่งเดียวก็คือ ในส่วนลึกที่สุดในจิตใต้สำนึกของเขา เย่เฉินให้นัยยะที่ซ่อนในที่ลึกเอาไว้ เชื่อมั่นว่าที่นี่จะไม่มีความผิดปกติใดๆอีกด้วย

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...