เย่เฉินยกยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดอย่างจริงจัง“แดนมืดเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น หนทางข้างหน้าเมื่อเทียบกับสิบกว่าปีที่ผ่านมาของคุณ จะยากลำบากและยาวไกลอีกกว่ามาก หากสามารถเข้าสู่แดนมืดชั้นสูงสุดก่อนอายุ100ปี การมีชีวิตอยู่ไปถึง140-150ปีนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็น เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จะมีโอกาสก้าวเข้าสู่แดนมิติ หากเข้าสู่แดนมิติก่อนอายุ150ปีได้ บางทีอายุขัยก็อาจจะยืดเวลาออกไปได้อีก30-50ปี ”
พูดมาถึงตรงนี้ จู่ๆเย่เฉินก็เปลี่ยนเรื่องคุย แล้วพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า“แต่ว่า ยิ่งมีอายุยืนยาว ความพยายามก็ยิ่งต้องมากขึ้น คนทั่วไปอายุหกสิบก็สามารถที่จะเกษียณได้ แต่กับนักบู๊แล้ว หากยังฝักใฝ่ในการฝึกฝน เกรงว่าอายุ160ปีแล้วก็จะยังฝึกฝนบำเพ็ญตนอย่างหนักอยู่ ตลอดชีวิตไม่สามารถจะพักผ่อนได้ ชีวิตที่ยาวไกลหลังจากนั้น คุณกับพั่วจวินต้องเตรียมใจให้พร้อมอย่างเต็มที่ การยืนหยัดในหนึ่งร้อยปีไม่อาจที่จะหย่อนยานได้ นี่คือความทุกข์ที่คนธรรมดาไม่อาจจะเข้าใจ”
ชิวจื้อหยวนพูดอย่างเคารพ“คุณเย่ได้โปรดวางใจ ตั้งแต่ผมได้ก้าวเข้าสู่วิชาบู๊ในวันนั้น ก็ได้ยึดมั่นแล้ว เส้นทางในวิชาบู๊นั้น หนทางข้างหน้ายาวไกล จะไม่ละความพยายามที่จะเสาะแสวงหามัน!”
เย่เฉินพยักหน้าให้เบาๆ และพูดเสียงเรียบ“ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตั้งใจฝึกสอนทหารหน่วยกล้าตายและทหารม้ากล้าทุกคน อนาคตต้องได้เผชิญหน้ากันกับองค์กรพั่วชิงอย่างแน่นอน มีโอกาสที่จะรอดมากแค่ไหน ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับการฝึกสอนของคุณว่าจะไปได้ไกลแค่ไหนแล้ว”
ชิวจื้อหยวนรับคำอย่างนบนอบ“ผมเข้าใจแล้วครับ!คุณเย่ได้โปรดวางใจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะตั้งใจฝึกสอนทุกคนอย่างเต็มที่ ไม่มีการหวงวิชาใดๆอย่างแน่นอนครับ!”
เย่เฉินผ่อนลมหายใจเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ คุณไปพาตัวขุนพลหัวเมืองคนนั้นเข้ามา ยังไงเขาก็เป็นยอดฝีมือแดนมืดจะปล่อยให้อยู่เฉยๆไม่ได้”
“รับทราบครับ!”
ไม่นานชิวจื้อหยวนก็ได้พา ขุนพลหัวเมืองที่ถูกเย่เฉินควบคุมจิตเอาไว้ เดินเข้ามาจากด้านนอก
ผลการฝึกฝนของบุคคลนี้ แม้จะอยู่ในแดนมืดชั้นสองแล้ว แต่ในตอนนี้ก็ยังคงเป็นหุ่นเชิดของเย่เฉิน
หนี่เจิ้นหยูรีบตอบกลับโดยพลัน“ตอบคุณท่าน การเดินทางไปท่องโลกนั้นเป็นระเบียบการที่ทุกคนจำเป็นจะต้องกระทำหลังจากที่ออกจากค่ายฮูเบนครับ ที่องค์กรให้เราออกไปท่องเที่ยว นั่นก็เพราะเพื่อให้เราได้ออกไปพบเจอกับนักบู๊ที่มีพรสวรรค์ แล้วชักชวนให้พวกเขาเหล่านั้นมาเข้าร่วมกับองค์กรพั่วชิงครับ”
เย่เฉินหัวเราะเยาะ“ที่แท้ก็ออกไปหาคนจากทั่วทุกสารทิศ ดูท่าองค์กรพั่วชิงจะขาดแคลนคนอยู่ไม่น้อยนะ”
“ครับ”หนี่เจิ้นหยูพยักหน้ารับและกล่าว“หลายปีมานี้ คนในค่ายฮูเบนน้อยลงไปเรื่อยๆ นักบู๊ที่มีศักยภาพเพียงพอที่จะก้าวเข้าสู่แดนมืดได้ก็น้อยลงไปเช่นกัน ดังนั้นองค์กรก็จึงให้เราเดินทางออกไปท่องโลกเพื่อแสวงหาคนที่มีความเหมาะสมครับ”
เย่เฉินพยักหน้ารับ แล้วชี้ไปที่ชิวจื้อหยวน ออกคำสั่ง“หนี่เจิ้นหยู ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมขอสั่งให้คุณอยู่ที่เหมืองแร่ทองแดงนี้ไม่ต้องไปไหน เชื่อฟังคำสั่งของเขา เขาให้คุณทำอะไร คุณก็ทำตามนั้น หากมีคนคิดปองร้ายเขา คุณต้องเข้ายับยั้งทันทีอย่างไม่คิดชีวิต ต่อให้ต้องตายก็ไร้ซึ่งความกลัวใดๆ เข้าใจไหม?”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...