เย่เฉินยกยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดอย่างจริงจัง“แดนมืดเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น หนทางข้างหน้าเมื่อเทียบกับสิบกว่าปีที่ผ่านมาของคุณ จะยากลำบากและยาวไกลอีกกว่ามาก หากสามารถเข้าสู่แดนมืดชั้นสูงสุดก่อนอายุ100ปี การมีชีวิตอยู่ไปถึง140-150ปีนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็น เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จะมีโอกาสก้าวเข้าสู่แดนมิติ หากเข้าสู่แดนมิติก่อนอายุ150ปีได้ บางทีอายุขัยก็อาจจะยืดเวลาออกไปได้อีก30-50ปี ”
พูดมาถึงตรงนี้ จู่ๆเย่เฉินก็เปลี่ยนเรื่องคุย แล้วพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า“แต่ว่า ยิ่งมีอายุยืนยาว ความพยายามก็ยิ่งต้องมากขึ้น คนทั่วไปอายุหกสิบก็สามารถที่จะเกษียณได้ แต่กับนักบู๊แล้ว หากยังฝักใฝ่ในการฝึกฝน เกรงว่าอายุ160ปีแล้วก็จะยังฝึกฝนบำเพ็ญตนอย่างหนักอยู่ ตลอดชีวิตไม่สามารถจะพักผ่อนได้ ชีวิตที่ยาวไกลหลังจากนั้น คุณกับพั่วจวินต้องเตรียมใจให้พร้อมอย่างเต็มที่ การยืนหยัดในหนึ่งร้อยปีไม่อาจที่จะหย่อนยานได้ นี่คือความทุกข์ที่คนธรรมดาไม่อาจจะเข้าใจ”
ชิวจื้อหยวนพูดอย่างเคารพ“คุณเย่ได้โปรดวางใจ ตั้งแต่ผมได้ก้าวเข้าสู่วิชาบู๊ในวันนั้น ก็ได้ยึดมั่นแล้ว เส้นทางในวิชาบู๊นั้น หนทางข้างหน้ายาวไกล จะไม่ละความพยายามที่จะเสาะแสวงหามัน!”
เย่เฉินพยักหน้าให้เบาๆ และพูดเสียงเรียบ“ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตั้งใจฝึกสอนทหารหน่วยกล้าตายและทหารม้ากล้าทุกคน อนาคตต้องได้เผชิญหน้ากันกับองค์กรพั่วชิงอย่างแน่นอน มีโอกาสที่จะรอดมากแค่ไหน ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับการฝึกสอนของคุณว่าจะไปได้ไกลแค่ไหนแล้ว”
ชิวจื้อหยวนรับคำอย่างนบนอบ“ผมเข้าใจแล้วครับ!คุณเย่ได้โปรดวางใจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะตั้งใจฝึกสอนทุกคนอย่างเต็มที่ ไม่มีการหวงวิชาใดๆอย่างแน่นอนครับ!”
เย่เฉินผ่อนลมหายใจเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ คุณไปพาตัวขุนพลหัวเมืองคนนั้นเข้ามา ยังไงเขาก็เป็นยอดฝีมือแดนมืดจะปล่อยให้อยู่เฉยๆไม่ได้”
“รับทราบครับ!”
ไม่นานชิวจื้อหยวนก็ได้พา ขุนพลหัวเมืองที่ถูกเย่เฉินควบคุมจิตเอาไว้ เดินเข้ามาจากด้านนอก
ผลการฝึกฝนของบุคคลนี้ แม้จะอยู่ในแดนมืดชั้นสองแล้ว แต่ในตอนนี้ก็ยังคงเป็นหุ่นเชิดของเย่เฉิน
หนี่เจิ้นหยูรีบตอบกลับโดยพลัน“ตอบคุณท่าน การเดินทางไปท่องโลกนั้นเป็นระเบียบการที่ทุกคนจำเป็นจะต้องกระทำหลังจากที่ออกจากค่ายฮูเบนครับ ที่องค์กรให้เราออกไปท่องเที่ยว นั่นก็เพราะเพื่อให้เราได้ออกไปพบเจอกับนักบู๊ที่มีพรสวรรค์ แล้วชักชวนให้พวกเขาเหล่านั้นมาเข้าร่วมกับองค์กรพั่วชิงครับ”
เย่เฉินหัวเราะเยาะ“ที่แท้ก็ออกไปหาคนจากทั่วทุกสารทิศ ดูท่าองค์กรพั่วชิงจะขาดแคลนคนอยู่ไม่น้อยนะ”
“ครับ”หนี่เจิ้นหยูพยักหน้ารับและกล่าว“หลายปีมานี้ คนในค่ายฮูเบนน้อยลงไปเรื่อยๆ นักบู๊ที่มีศักยภาพเพียงพอที่จะก้าวเข้าสู่แดนมืดได้ก็น้อยลงไปเช่นกัน ดังนั้นองค์กรก็จึงให้เราเดินทางออกไปท่องโลกเพื่อแสวงหาคนที่มีความเหมาะสมครับ”
เย่เฉินพยักหน้ารับ แล้วชี้ไปที่ชิวจื้อหยวน ออกคำสั่ง“หนี่เจิ้นหยู ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมขอสั่งให้คุณอยู่ที่เหมืองแร่ทองแดงนี้ไม่ต้องไปไหน เชื่อฟังคำสั่งของเขา เขาให้คุณทำอะไร คุณก็ทำตามนั้น หากมีคนคิดปองร้ายเขา คุณต้องเข้ายับยั้งทันทีอย่างไม่คิดชีวิต ต่อให้ต้องตายก็ไร้ซึ่งความกลัวใดๆ เข้าใจไหม?”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...