ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เย่เฉินก็กลับมาถึงที่พรอวิเดนซ์ กลับมาหาเซียวชูหรันผู้เป็นภรรยาของเขา
เซียวชูหรันรู้แค่สามีไปดูฮวงจุ้ยให้ลูกค้าคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่า ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ของเขา เพื่อจะต่อกรกับองค์กรลึกลับ และมีอำนาจมากที่สุดในโลก เขาเดินทางไปที่ยุโรปเหนือ ซีเรีย เลบานอนและไซปรัส
หลังจากที่กลับมาพรอวิเดนซ์ ก็พอดีกับหลักสูตรการเรียนของเซียวชูหรันในโรงเรียนดีไซน์โรดไอแลนด์กำลังจะสิ้นสุดลง
โรงเรียนดีไซน์โรดไอแลนด์ได้เตรียมพิธีสำเร็จการศึกษารูปแบบใหม่ ก่อนสองวันล่วงหน้าเซียวชูหรันก็ได้บอกเย่เฉินไปแล้ว ให้เย่เฉินเข้าร่วมพิธีนี้กับเธอ
เย่เฉินย่อมไม่ปฏิเสธ เพราะภรรยาเรียนอย่างหนักกว่าหนึ่งเดือนในหลักสูตรนี้ เมื่อสำเร็จการศึกษาได้ ตัวเองย่อมต้องไปกับเธอ เพื่อเข้าร่วมพิธีสำเร็จการศึกษานี้ และถือว่าการมาศึกษาในสหรัฐอเมริกาครั้งนี้ได้จบลงอย่างสวยงามและสมบูรณ์
พิธีสำเร็จการศึกษาจัดขึ้นในคืนวันศุกร์ เซียวชูหรันเองในตอนนี้ก็อยากจะกลับบ้านมาก ดังนั้นเธอจึงหวังว่าเช้าตรู่ของวันเสาร์จะคืนห้องพัก แล้วเดินทางกลับได้เลย
เย่เฉินเองก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ให้เครื่องบินคองคอร์ดของตระกูลเย่ เตรียมความพร้อมในเช้าวันเสาร์ แล้วนำเครื่องขึ้นจากนครนิวยอร์ก
ที่ต้องให้นำเครื่องขึ้นจากนครนิวยอร์กนั้น เพราะเย่เฉินต้องไปโรงพยาบาลของตระกูลเฟ่ย เพื่อรับตัวหม่าหลันที่ยังพักฟื้นอยู่
เย่เฉินถามเธอด้วยรอยยิ้ม“หลังจากที่เรียนมาสเตอร์คลาสนี้จบแล้วรู้สึกยังไงบ้าง?”
“เยี่ยมมากๆเลย!”เซียวชูหรันอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ“ข้อมูลภายในของโรงเรียนดีไซน์ชั้นนำ กับความคิดของผู้เชี่ยวชาญการออกแบบชั้นนำนั้น เป็นสิ่งที่นักออกแบบเล็กๆอย่างฉันยากที่จะเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง มันเหมือนกับคนที่เรียนดนตรีคลาสสิก ว่าต้องไปที่สถาบันดนตรีเคอร์ติสที่มีชื่อเสียงนี้เท่านั้น ถึงจะตระหนักรู้ได้ว่าตัวเองกับสถาบันชั้นนำของโลกนั้นห่างไกลกันแค่ไหน”
พูดจบ เซียวชูหรันก็หัวเราะเยาะตัวเอง แล้วพูดอย่างจริงจัง“จริงๆแล้วฉันรู้สึกว่า เด็กนักเรียนอย่างฉัน จู่ๆก็มายังสถานที่โอ่โถงแบบนี้ ไม่เหมือนคนที่มาเรียนรู้อะไรเลย แต่เหมือนมาเพื่อแสวงบุญมากกว่า”
เย่เฉินยกยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดให้กำลัง“อย่าคิดแบบนั้นเด็ดขาด ผมเชื่อมาตลอดว่าคุณจะเป็นนักออกแบบระดับโลกได้ ตอนนี้คุณยังเด็ก อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้น ไม่แน่ในตอนที่คุณอายุสี่สิบ ก็อาจจะเป็นนักออกแบบหญิงที่มีชื่อเสียงของโลกก็เป็นได้ถึงตอนนั้น ผมคงได้นั่งกินนอนกินอยู่บ้านอาศัยบารมีของคุณภรรยาแล้ว”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...