ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5064
คิดๆแล้ว นี่คงเป็นผลบุญที่คลอเดียได้ทำเอาไว้ หากไม่ใช่เพราะเธอไปพบว่ากัวเหล่ยแอบวางแผนชั่วต่อหลี่เสี่ยวเฟิน แล้วมาพูดเตือนตัวเอง ตัวเองก็คงจะช่วยหลี่เสี่ยวเฟินเอาไว้ไม่ได้ และยิ่งไม่สามารถจะแก้แค้นแทนเธอได้
ในใจรู้สึกสงสาร เย่เฉินยิ้มและพูดกับป้าหลี่“ป้าหลี่ กลับไปครั้งนี้ บ้านกับร้านในแคนาดาก็เก็บมันไว้อย่างนั้น หากในอนาคตป้ารู้สึกเหนื่อย อยากจะพักผ่อน ก็ยังกลับมาที่แคนาดาได้”
“นอกจากนี้ก่อนหน้านั้นผมได้ให้เฉินจื๋อข่าย เตรียมบ้านพักหลังหนึ่ง ที่เมืองจินหลิงไว้ให้ป้ากับเสี่ยวเฟิน และคลอเดีย ต่อไปบ้านพักหลังนี้ให้ป้าเอาไว้พักผ่อนที่เมืองจินหลิง หากอนาคตเสี่ยวเฟินกับคลอเดียแต่งงานออกไป ที่นั่นก็จะเป็นบ้านของสาวน้อยทั้งสองคน”
ป้าหลี่รีบเอ่ยพูดขึ้นทันที“ไม่ได้เด็ดขาดคุณชาย คุณกับตระกูลเย่มีพระคุณกับป้าอย่างมาก ป้าจะรับเอาบ้านหลังนั้นเอาไว้ได้ยังไงอีก คุณแบ่งห้องที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าให้เราก็พอแล้ว……”
เย่เฉินพูดจริงจัง“ป้าหลี่ วันนี้ไม่เหมือนในอดีตแล้ว เย่เฉินในวันนี้ ไม่ใช่เย่เฉินคนที่ทำงานสามเวลา เพื่อหาเงินมาซื้อสมุดหนังสือ กับนมผงให้น้องๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกต่อไป เมื่อก่อนผมหาเงินได้เดือนละสองสามพัน และให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งหมด แต่วันนี้ ผมเป็นทายาทของตระกูลเย่ และมีธุรกิจเป็นของตัวเอง แค่บ้านพักหลังหนึ่ง หากเอามาเทียบกันแล้ว ก็แค่ค่าอาหารมื้อหนึ่งของผมเท่านั้น ป้าอย่าปฏิเสธอีกเลย ”
พูดจบ เย่เฉินก็พูดต่อ“อีกอย่างป้าหลี่ก็คอยดูแลผมมานานหลายปี เป็นผู้มีพระคุณของผม วันนี้ยังต้องกลับไปทำงานให้ผมที่เมืองจินหลิงอีก หากที่เมืองจินหลิงผมไม่จัดเตรียมทุกอย่างตามความเหมาะสม คนอื่นก็จะมาตำหนิผมเอาได้”
ป้าหลี่ถอนหายใจ พูดอย่างจริงจัง “คุณชาย อันที่จริงที่ผ่านมา ป้าก็แค่ทำงานในส่วนที่ตัวเองต้องรับผิดชอบเท่านั้น อย่าใช้คำว่าผู้มีพระคุณเลย……”
เย่เฉินพูดอย่างหนักแน่น“ป้าหลี่ ในใจของผม ป้าคือผู้มีพระคุณ”
……
ห้าโมงเย็น
เย่เฉินที่สวมใส่ชุดสูท กับเซียวชูหรันในชุดราตรียาวสีขาว เดินทางมาถึงที่โรงเรียนดีไซน์โรดไอแลนด์พร้อมกัน
เวลานี้เป็นช่วงซัมเมอร์ของนักศึกษาในสหรัฐอเมริกา ดังนั้นพื้นที่ขนาดใหญ่ของโรงเรียน ก็จึงไม่เห็นเด็กวัยรุ่นเลย แต่มีคณาจารย์และเจ้าหน้าที่อยู่จำนวนมาก และยังมีนักข่าวจากสำนักต่างๆกับนักออกแบบที่มีชื่อเสียงมากมายในสาขาการออกแบบ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...