โรงเรียนดีไซน์โรดไอแลนด์ให้ความสำคัญกับมาสเตอร์คลาสในทุกปี ดังนั้นจึงใช้หอประชุมของโรงเรียนจัดงานพิธีสำเร็จการศึกษาให้กับเหล่ามาสเตอร์คลาส
ในตอนที่เย่เฉินกับเซียวชูหรันมาถึงที่หอประชุม ภายในหอประชุมนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงจอแจ
พิธีสำเร็จการศึกษาในวันนี้ นักออกแบบจำนวนไม่น้อยที่มาเข้าร่วมงานมาสเตอร์คลาส ก็ได้เชิญญาติสนิทมิตรสหายของตัวเอง หรือแม้แต่เจ้านายในสายงานออกแบบของตัวเอง อาจารย์ผู้มีพระคุณ และหุ้นส่วนมาเพื่อร่วมยินดีด้วย
เรียกว่าพิธีสำเร็จการศึกษา แต่แท้จริงแล้วก็คือการแสดงตัวตนในแวดวงคนชนชั้นสูง ทำความรู้จักกับบุคคลผู้มีอำนาจและอิทธิพลในวงการ
เมื่อเทียบกันแล้ว เซียวชูหรันที่มีแค่สามีคนเดียว อีกทั้งก็ยังเป็นบุคคลที่ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร ในสถานที่แบบนี้ก็เหมือนจะไม่เข้ากันเลย
ในตอนลงทะเบียน บนบอร์ดกระดานลงชื่อขนาดใหญ่ เซียวชูหรันหามุมเล็กๆ แล้วเซ็นชื่อตัวเองลงไปบนนั้น
ในขณะที่ยื่นปากกาเซ็นชื่อคืนให้กับพนักงานต้อนรับ ด้านข้างก็มีหญิงสาวใบหน้าตะวันออกคนหนึ่งเดินเข้ามา ที่ว่างข้างๆตรงชื่อของเซียวชูหรัน เธอเขียนลายเซ็นตัวใหญ่อย่างคล่องแคล่วด้วยภาษาอังกฤษ Emily Wang
เอมิลี่ หวัง ดูแล้วเหมือนจะเป็นคนเชื้อสายจีน
แต่ว่า ที่ทำเอาเย่เฉินอารมณ์เสียเล็กน้อยก็คือ ตอนที่เอมิลี่คนนี้เซ็นชื่อ เธอเซ็นชื่อตัวเองอันเบ้อเร่อ และGตัวสุดท้ายก็ยังวาดหางได้เวอร์วังมาก อีกทั้งก็ยังไปวาดทับลายเซ็นที่เซียวชูหรันเซ็นเอาไว้อยู่ก่อนแล้วนั้นด้วย
เมื่อเซียวชูหรันเห็นลายเซ็นของตัวเองถูกอีกฝ่ายวาดทับ ก็ผงะเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ส่วนเอมิลี่ หวังคนนั้น ในตอนนี้ก็กลับหันมองมาที่เซียวชูหรันอย่างประหลาดใจ พูดด้วยรอยยิ้มว่า“โอ้ชูหรัน เมื่อกี้ฉันมองไม่เห็นเธอ เธอมาตั้งแต่เมื่อไร?”
พูดจบ เธอก็หันไปพูดกับเย่เฉิน“ที่รัก เราเข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่า”
เมื่อเอมิลี่ได้ยินเซียวชูหรันเรียกเย่เฉินว่าที่รัก ก็มองหน้าเย่เฉินอย่างตื่นตกใจ แล้วเอ่ยถาม“นี่คุณคือสามีของชูหรันเหรอ?”
เย่เฉินพยักหน้าให้เล็กน้อย“ ครับ ผมเอง ”
เอมิลี่กวาดตามองสำรวจเย่เฉินตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดด้วยรอยยิ้ม“เห็นชูหรันบอกว่าคุณเป็นพวกดูฮวงจุ้ยให้คนอื่นเหรอ เรื่องหลอกลวงแบบนี้ตอนนี้ยังมีคนหลงเชื่ออยู่อีกเหรอ?”
คิ้วของเย่เฉินขมวดกันเล็กน้อย แล้วกล่าว“เรื่องบางเรื่องถ้าเชื่อว่ามีก็มี ถ้าไม่เชื่อก็ไม่มี เหมือนหลักคำสอนของพระผู้เป็นเจ้า ไม่มีใครเคยได้เห็นพระผู้เป็นเจ้า แต่ก็มีคนเชื่อในการมีอยู่ของพระองค์”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...