เช่นนี้แล้ว จิตใจที่หดหู่ตรงจุดนั้นที่อยู่ในก้นบึ้งในใจของเธอ ก็หายไปหมดแล้ว
ตอนที่เธอไปส่งเฟ่ยเข่อซิน ระหว่างทางกลับห้องพักที่โรงแรม แม้กระทั่งเป็นเพราะเฟ่ยเข่อซินได้รับความทุกข์ในสภาพแวดล้อมที่ยากลำบากเธอก็แอบเช็ดน้ำตาอยู่คนเดียวอีกด้วย
รอจนเธอกลับถึงห้อง เย่เฉินก็พบว่าภรรยาของตัวเองร้องไห้เสียจนตาแดงไปหมด จึงรีบเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง : “ที่รัก คุณร้องไห้ทำไม? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เซียวชูหรันไม่ได้เอ่ยพูดออกมา เดินไปทางด้านหน้า แล้วกอดเย่เฉินเอาไว้เบาๆ เอ่ยพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น : “ที่รัก เข่อซินเธอ....ไม่ง่ายเลย....”
“อือ.....”เย่เฉินรู้สึกอึ้งไป หลังจากนั้นก็เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงตบหลังเธอเบาๆ พลางพูดปลอบใจ : “ที่รัก คำโบราณบอกว่าจะสวมมงกุฎเป็นราชาได้ก็ต้องแบกรับกับน้ำหนักมันให้ได้ ถ้าหากคุณหนูเฟ่ยเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ เธอก็ไม่ต้องผ่านวิกฤตอันตรายและความยากลำบากมากมายขนาดนั้น แต่ตอนนี้เธอเป็นคนคุมหางเสือของตระกูลที่มีเงินเป็นล้านล้านดอลลาร์ คนที่อยู่ในระดับสูงแบบนี้ ได้รับกับความยากลำบากก็เป็นสิ่งที่ควรอยู่แล้ว มิเช่นนั้นเธอจะไม่เข้าใจกับการรักษาเอาไว้เลย”
เซียวซูหรันถอนหายใจ แล้วพูดตำหนิตัวเอง : “ฉันไม่รู้ว่าเธอผ่านกับการลุ้มลุกคลุกคลานมามากมายขนาดนี้ และยังคิดว่าเธอมีเจตนาที่จะปลอมสถานะตัวเองมาเรียนรู้ชีวิตที่เมืองจินหลิงนี่อีก เรียนรู้จนพอแล้วก็หายไปโดยไม่ล่ำลา....”
เย่เฉินยิ้มพลางเอ่ยขึ้น : “ตอนนี้คุณรู้ความจริงแล้ว ก็ไม่ต้องมายึดติดมากมายขนาดนี้แล้ว สำหรับเธอแล้ว ผลลัพธ์ตอนนี้สำคัญที่สุด ในที่สุดพวกคุณสองคนก็สามารถพูดคุยกันในเรื่องที่เข้าใจผิดได้ เป็นเพื่อนกันใหม่ นี่ไม่ใช่ว่ามันสมบูรณ์แบบแล้วเหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ....”เซียวชูหรันรู้สึกว่าที่เย่เฉินพูดก็มีเหตุผล จึงพยักหน้าลงเบาๆ
จากนั้นเธอก็มองไปยังเย่เฉิน แล้วเอ่ยพูดขึ้นด้วยใบหน้าแห่งความเลื่อมใสศรัทธา : “แต่ที่รักคุณก็เก่งมากเกินไปแล้วจริงๆนะ! เพียงแค่ปรับเปลี่ยนทางฮวงจุ้ย ก็สามารถทำให้เข่อซินจากที่ถูกลุงตามฆ่า กลายมาเป็นผู้นำตระกูลเฟ่ยได้ นี่สุดยอดมากเกินไปแล้ว!”
เย่เฉินหัวเราะออกมา แล้วเอ่ยพูดอย่างถ่อมตน : “ความจริงหลักๆเป็นเพราะเธอมีพื้นฐานนี้ คุณต้องรู้นะ ว่าคุณหนูเฟ่ยเธอเป็นคนตระกูลเฟ่ย เกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวยและสูงส่งแบบนี้ได้ ดวงชะตาเกิดของเธอก็หาเจอได้จากหนึ่งในแสนในล้านคน แล้วอีกอย่าง เธอมีคุณปู่ของเธอสนับสนุน โดยพื้นฐานแล้วนับว่ามีทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว เพียงแค่ขาดลมทางทิศตะวันออก ฮวงจุ้ยของผม ความจริงแล้วก็คือลมทางทิศตะวันออกเท่านั้นเอง”
เซียวชูหรันพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง : “นั่นก็เก่งมากแล้วค่ะ! เมื่อก่อนฉันยังรู้สึกว่า คุณไปดูฮวงจุ้ยให้คนอื่นบ่อยๆ วันใดวันหนึ่งจะมีคนมาหาถึงหน้าบ้านเลยหรือเปล่า วันนี้ดูแล้ว สามีของฉันมีความสามารถมาก! มิน่าล่ะคนอื่นถึงเรียกคุณว่าอาจารย์เย่! เพราะคุณเป็นอาจารย์จริงๆนี่เอง!”
หลังจากที่เครื่องบินลงจอดแล้ว ก็เลื่อนเข้าไปอยู่ในโรงเก็บเครื่องบินที่กำหนดเอาไว้
ภายในทั้งโรงเก็บเครื่องบิน ล้วนมีแต่เสียงของน้ำฝนที่ตกลงมากระทบกับบนหลังคา ส่วนชิวอิงซานและภรรยาวัย85ของเขา รออยู่ในนี้เป็นเวลานานแล้ว
รอหลินหว่านเออร์เดินลงมาจากเครื่องบิน ชิวอิงซานก็จับมือภรรยาเอาไว้ เดินไปทางด้านหน้าด้วยความตื่นเต้นแล้วเอ่ยพูดขึ้นด้วยความเคารพนอบน้อม : “คุณหนูตลอดทางมาเหนื่อยเลยนะครับ!”
ภรรยาของชิวอิงซานเองก็เอ่ยพูดขึ้นอย่างนอบน้อมเช่นกัน : “คุณหนูลำบากแย่เลย!”
หลินหว่านเออร์พยักหน้าลง ยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วเอ่ยพูดขึ้นมา : “พวกคุณไม่ต้องมารับฉันที่นี่ก็ได้ค่ะ ส่งคนขับรถมาก็พอแล้ว”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...