ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5101

ชิวอิงซานรีบกล่าวว่า : "คุณหนู ท่านมาถึงมาเลเซีย ฉันจะไม่ต้อนรับได้ยังไงครับ!"

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มอย่างรู้ใจ และกล่าวว่า : "ที่นี่ไม่ใช่สถานที่พูดคุยกัน เราไปกันก่อนเถอะ"

"โอเคครับ!" ชิวอิงซานกล่าวอย่างเคารพนบนอบ : "ศุลกากรทางด้านนั้นฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว เมื่อท่านมาถึงก็เอาพาสปอร์ตมาให้ฉัน ฉันจะไปจัดการเพื่อทำตามขั้นตอน ส่วนที่เหลือท่านก็ไม่ต้องเป็นกังวลใจแล้วครับ"

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า นำพาสปอร์ตมอบให้ชิวอิงซาน

หลังจากนั้น ชิวอิงซานเชิญให้หลินหว่านเอ๋อร์นั่งบนรถโรลส์-รอยซ์ของตนเอง และให้คนสนิทของเขาคนหนึ่งจัดการเรื่องการผ่านเข้าประเทศของหลินหว่านเอ๋อร์ และให้คนสนิทอีกคนหนึ่งขับรถพาคนทั้งสามออกจากสนามบิน ไปยังวิลล่าในเมืองจอร์จของเขา

ระหว่างทาง หลินหว่านเอ๋อร์มองดูทิวทัศน์ฝนตกปรอยๆ โดยรอบ ถอนหายใจเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ : "รัฐปีนังชอบฝนตกแบบนี้......ฉันเกลียดฝนตก......"

ชิวอิงซานยิ้มอย่างเขินอาย กล่าวอย่างจนใจ : "ฤดูร้อนในรัฐปีนังมีน้ำฝนปริมาณมากจริงๆ มีฝนตกสองครั้งในเดือนที่ผ่านมา ครั้งแรกคือ 14 วัน อีกครั้งหนึ่งคือ 15 วัน โดยหยุดเพียงหนึ่งวันในระหว่างนั้น"

พูดจบ ชิวอิงซานก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และเอ่ยถามเธอว่า : "คุณหนูครับ ท่านไม่ใช่ไม่อยากกลับหัวเซี่ยมาตลอดหรอกเหรอ? ทำไมครั้งนี้จู่ๆ ถึงได้ไปสร้างรากฐานที่จินหลิงล่ะครับ?"

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มและกล่าวว่า : "พบปัญหาบางอย่างในยุโรปเหนือ จึงกลับไปหัวเซี่ยเพื่อหาที่หลบซ่อน และถือโอกาสไปหาคนคนหนึ่งด้วย"

ชิวอิงซานเอ่ยถามอย่างแปลกใจ : "ใครกันที่คุ้มค่าที่จะให้คุณหนูไปหาด้วยตนเองเหรอครับ?"

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มหวาน : "เป็นผู้สูงศักดิ์คนหนึ่ง ไม่แน่ว่า อาจจะเป็นคนเดียวที่เปลี่ยนวงจรชีวิตของฉันได้......"

วันต่อมา

เย่เฉินกับเซียวชูหรันเก็บกระเป๋าเดินทาง เช็กเอาท์และออกจากพรอวิเดนซ์ซึ่งอาศัยอยู่มานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว