หม่าหลันควบคุมรถวีลแชร์ไฟฟ้าด้วยมือข้างเดียว และหยุดตรงหน้าคนทั้งสองอย่างมั่นคง และพูดกับเซียวชูหรันว่า : "มองไปไหนกัน ตาก็โตขนาดนี้กลับมองไม่เห็นแม่ของคุณ"
เซียวชูหรันพูดอย่างจนปัญญา : "แม่ ก็ฉันไม่ได้มองต่ำลงไปนี่......"
เมื่อเห็นใบหน้าของหม่าหลันที่เปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล กระทั่งดูอวบขึ้นกว่าครั้งที่แล้ว ปฏิกิริยาแรกของเซียวชูหรันคือช่วงนี้แม่จะต้องสบายดีมากอย่างแน่นอน
เพียงแต่ว่า ไม่นานเธอก็ได้สติกลับมา จึงรีบถามว่า : "แม่ ทำไมคุณถึงต้องนั่งวีลแชร์ล่ะ?!"
หม่าหลันถอนหายใจ และกล่าวอย่างจนปัญญาว่า : "อย่าไปพูดถึงมันเลย เมื่อสองสามวันก่อนฉันโชคไม่ดี ลื่นล้มขณะเดินอยู่ จึงทำให้ขาหัก ครั้งก่อนขาขวาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มันได้หักอีกครั้ง"
เซียวชูหรันกล่าวอย่างเจ็บปวดใจ : "แม่......ทำไมคุณถึงไม่ระวัง......ขาข้างนี้ของคุณเคยหักมาหลายครั้งแล้วนะ......ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ในอนาคตยังจะงอกได้ดีอยู่อีกเหรอ?"
"ได้ๆๆ" หม่าหลันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก : "หมอบอกแล้วว่า ขาข้างนี้ของฉันจะต้องหายดีอย่างแน่นอน คุณวางใจเถอะ"
เซียวชูหรันกล่าวอย่างจริงจังว่า : "แม่ ตอนนี้คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว กลัวว่าแก่ลงแล้วจะมีผลตามมา ต่อไปจะต้องระวังให้มากนะ อย่าให้ขาของคุณได้รับบาดเจ็บอีกเป็นอันขาด......"
"ตกลงๆๆ" หม่าหลันพูดอย่างจริงจัง : "ต่อไปแม่จะปกป้องขานี้ให้ดีอย่างแน่นอน!"
ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อย และกล่าวว่า : "ขาข้างนี้ของแม่คุณ ฉันได้หาหมอที่ดีที่สุดมาดูให้แล้ว เพียงแค่พักผ่อนให้มากๆ สักระยะหนึ่ง ก็หายดีแล้ว แม้กระทั่งโรคเก่าก่อนหน้านี้ก็ยังบำรุงหลับมาได้ ฉันยังให้คนซื้อรถวีลแชร์ไฟฟ้าแบบพับได้ให้เธอโดยเฉพาะ สิ่งนี้คือเครื่องมือที่ใช้แทนการเดินที่หมอกระดูกแนะนำ มันคล่องตัวอย่างมาก หลังจากที่พวกคุณกลับไป เมื่อจะพาแม่ของคุณออกจากบ้านก็แค่พับมัน และวางใส่ท้ายรถไป"
เซียวชูหรันรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว : "คุณป้าคะขอบคุณคุณมากจริงๆ ก่อนหน้านี้แม่ของฉันไปหาหมอจะต้องใช้จ่ายเงินไปเยอะอย่างแน่นอน คุณคำนวณมาให้ฉันได้เลยค่ะ ฉันจะจ่ายให้คุณเอง!"
"ไม่ต้องหรอก!" ผู้หญิงคนนั้นยิ้มแล้วโบกไม้โบกมือ : "ฉันกับแม่ของคุณเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้มันไม่เท่าไหร่หรอก เดิมทีแล้วฉันอยากให้เธออยู่ที่นครนิวยอร์กนานกว่านี้ คาดไม่ถึงว่าพวกคุณจะรีบไปขนาดนี้ เพียงแต่ยาที่แม่ของคุณต้องทาน ฉันได้เตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว"
พูดจบ เธอก็นำถุงในมือยื่นให้เซียวชูหรัน และกล่าวอธิบายว่า : "ข้างในนี้เป็นยาที่แม่ของคุณทาอยู่ในตอนนี้ มันสามารถช่วยเร่งการฟื้นฟูและลดภาวะแทรกซ้อนได้ มีคำแนะนำการใช้อย่างละเอียดอยู่ด้านบน ว่าแม่ของคุณควรทานอย่างไร และฉันก็ได้เขียนคำอธิบายด้วยลายมือเอาไว้ด้วย พวกคุณกลับไปก็ลองเทียบดูและให้ทานตามคำอธิบายก็พอ"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...