หม่าหลันรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก : "แม้เจ้า ถ้าจะพูดถึงลูกเขยของฉัน ความสามารถของลูกเขยคนนี้ ระดับนี้ เส้นสายนี้ หาจากไหนไม่ได้แล้วจริงๆ!"
พูดจบ เอก็หยิบมือถือออกมาอย่างรวดเร็ว ส่งให้เซียวชูหรันที่อยู่ข้างๆ กล่าวอย่างอดรนทนไม่ไหวว่า : "ชูหรัน รีบถ่ายรูปฉันกับคุณหนูเฟ่ยเร็ว!"
หม่าหลันพูดคำพูดนี้ เซียวชูหรันก็รู้เลยว่าแม่จะต้องถ่ายรูปเพื่อส่งไปยังกลุ่มเพื่อนที่เสแสร้งกลุ่มนั้น
แต่ว่า ฐานะของเฟ่ยเข่อซินนั้นพิเศษ เซียวชูหรันรู้สึกโดยสัญชาตญาณ ถ้าแม่จะโพสต์ภาพเธอกับเฟ่ยเข่อซินลงในกลุ่มเพื่อน อันที่จริงมันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่
ด้วยเหตุนี้เธอจึงกล่าวโน้มน้าวว่า : "ไอ๋หยาแม่ ฐานะเป็นเรื่องอ่อนไหวมาก อย่าถ่ายรูปเลย อีกอย่างหนึ่งคุณก็นั่งวีลแชร์อยู่ด้วย ถ่ายรูปออกมาก็จะดูไม่ดีนะ เหมือนว่าคุณหนูเฟ่ยกำลังดูแลผู้พิการอยู่"
หม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ก็รีบพูดว่า : "ไม่สำคัญหรอก คุณรีบประคองฉันขึ้นมาเร็วเข้า ฉันฝืนยืนขาเดียวได้!"
เฟ่ยเข่อซินยิ้มและกล่าวว่า : "คุณน้าคะ คุณอย่าทรมานเลย มิเช่นนั้นฉันนั่งลงถ่ายรูปกับคุณก็ได้ค่ะ!"
"ดีๆๆ!" หม่าหลันตื่นเต้นมาก รีบส่งมือถือให้เซียวชูหรัน กล่าวอย่างอดรนทนไม่ไหวว่า : "ชูหรัน คุณรีบถ่ายรูป คุณก็คุกเข่าลงมาถ่ายด้วย!"
เมื่อหม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ เดิมทีที่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ฉับพลันก็ดีขึ้นอย่างมาก เธอคิดในใจ : "ฉันมีลูกเขยที่ดี มีความสามารถมากขนาดนี้ แม้กระทั่งคุณหนูเฟ่ยก็เป็นลูกค้าของเขา ในอนาคตจะได้พบปะกันไม่ขาดอย่างแน่นอน หากได้ถ่ายรูปกับคุณหนูเฟ่ยในงานสังสรรค์ เช่นนั้นจะต้องยอดเยี่ยมจริงๆ"
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงตอบรับโดยไม่ต้องคิด ยิ้มและกล่าวว่า : "คุณหนูเฟยถ้ามีเวลาว่างต้องมาเที่ยวที่จินหลิงนะคะ และแน่นอนว่าจะต้องมาเป็นแขกที่บ้านเราด้วย"
เฟ่ยเข่อซินพยักหน้ายิ้มและกล่าวว่า : " ไม่มีปัญหาค่ะคุณน้าหม่า ถึงเวลานั้นจะต้องไปเยี่ยมเยียนคุณถึงบ้านอย่างแน่นอน!"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...