ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5107

เซียวชูหรันไม่ชอบการโอ้อวดตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ด้วยเหตุจึงกล่าวว่า : "ไอ๋หยาแม่ อย่าให้พ่อขับรถมารับเราเลย พ่อขับรถไม่ดีเลยจริงๆ มิเช่นนั้นฉันให้เย่เฉินโทรจองรถอเนกประสงค์ล่วงหน้าสักคันหนึ่งจะดีกว่า ไม่เพียงแต่เราสามคนนั่งได้ ป้าหลี่พวกเธอสามคนยังสามารถไปด้วยกันได้ด้วย"

หม่าหลันเบ้ปาก : "ฉันจะบอกเขาเอง!"

.......

ไม่นานเครื่องบินก็ลอยตัวกลางอากาศ บรรทุกคนหกคนออกจากนครนิวยอร์ก บินไปจนถึงหัวเซี่ย

หลังจากผ่านไป 11 ชั่วโมง ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินจินหลิง

กลับมาที่จินหลิงหลังจากห่างหายไปนาน ไม่ว่าจะเป็นเย่เฉินและเซียวชูหรัน หรือป้าหลี่และหลี่เสี่ยวเฟิน ต่างก็รู้สึกอบอุ่นเป็นกันเองอย่างมาก

คลอเดียดูสงบนิ่งมาก เธอพูดคุยกับหลี่เสี่ยวเฟินมาตลอดทาง แต่เย่เฉินมองออกว่า เธอดูเหมือนจะประหม่าและไม่สบายใจเล็กน้อย

เย่เฉินเข้าใจดีว่าสาวน้อยคนนี้รู้สึกอย่างไร อย่างไรเสียเธอก็อายุสิบกว่าปี ชีวิตต้องประสบปัญหาความทุกข์ยากอย่างมาก ตอนนี้ฉันต้องจากบ้านเกิดและเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองที่อยู่ห่างออกไปกว่า 10,000 กิโลเมตร เป็นที่เข้าใจได้ว่าจะรู้สึกวิตกกังวลกระทั่งสับสนและไม่สบายใจ

เพียงแต่เย่เฉินไม่ได้พูดโน้มน้าวอะไรเธอ เพราะเย่เฉินรู้จักนิสัยของคลอเดียดี ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้จะอายุไม่มาก แต่มีความรู้ความคิดที่ค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่แล้ว เชื่อว่าเธอจะต้องปรับตัวได้รวดเร็วอย่างแน่นอน

จินหลิงเวลานี้ เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

เย่เฉินได้จัดการให้เฉินจื๋อข่าย พาพวกป้าหลี่ไปยังคฤหาสน์ที่ซื้อเอาไว้แล้ว

เนื่องจากมีเซียวชูหรันกับหม่าหลัน เฉินจื๋อข่ายจึงไม่ปรากฏตัว ด้วยเหตุนี้จึงจัด Toyota Coaster สุดหรูมารับที่สนามบิน