ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5108

"ใช่!" เซียวชูหรันกล่าวอย่างเห็นด้วย : "รีบกลับบ้านเถอะ ถ้าพ่อไม่อยู่ที่บ้าน เราจะออกไปตามหา ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็โทรแจ้งตำรวจ!"

หม่าหลันที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างไม่พอใจ : "กลับบ้าน? กลับบ้านทำไม? พ่อของคุณไม่ขับรถมารับ เราจะกลับไปทำไม?"

เซียวชูหรันกล่าวโดยจิตใต้สำนึก : "เรานั่งแท็กซี่กลับไปก็ได้"

"นั่งแท็กซี่?!" หม่าหลันแสดงออกและพูดจาโอ้อวด : "ฉันเป็นคนมีชื่อเสียง ในนครนิวยอร์ก ในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ฉันก็เป็นคนที่โด่งดังมีชื่อเสียงที่สุด ฉันนั่งเครื่องบินส่วนตัวกลับมา แต่พอลงจากเครื่องกลับไม่ให้ฉันนั่งโรลส์-รอยซ์ ไม่ให้นั่งเอารถเบนซ์หรือรถบีเอ็ม ยังจะให้ฉันนั่งแท็กซี่อีกด้วย นี่ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน?"

เซียวชูหรันกล่าวอย่างจนใจ : "ไอ๋หยาแม่ นี่มันช่วงเวลาไหนแล้ว คุณยังให้ความสำคัญกับสิ่งเหล่านี้อีก เราต้องรีบกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อนั่นคือเรื่องที่สำคัญที่สุด!"

พูดจบ ก็ไม่รอให้หม่าหลันได้ตอบกลับ รีบยื่นมือไปโบกแท็กซี่ข้างทางคันหนึ่ง

เห็นเย่เฉินกับเซียวชูหรันเปิดประตูรถเตรียมจะขึ้นไป หม่าหลันก็กล่าวด้วยสีหน้ากลัดกลุ้มใจ : "ชูหรัน ดีเลวยังไงก็เรียกรถหรูอะไรก็ได้ นั่งjettaพังๆ คันนี้ มันน่าเกลียดอย่างมาก!"

เซียวชูหรันเห็นแม่มีนิสัยเช่นนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวด้วยความโกรธ : "ถ้าคุณอยากนั่งรถหรู เช่นนั้นคุณก็รออยู่ที่นี่เถอะ ฉันกับเย่เฉินจะกลับไปก่อน"

พูดจบ ก็ดึงประตูรถเปิดและเข้าไปนั่ง

หม่าหลันเห็นเช่นนั้น ทันใดนั้นก็ไม่ได้ดื้อดึงต่อไป ทำได้เพียงเข้าไปนั่งข้างคนขับอย่างไม่พอใจ

เมื่อเข้าไปนั่งข้างคนขับ เธอก็คิ้วขมวด ปิดจมูกและพูดกับคนขับรถคนนั้นว่า : "คนขับแท็กซี่ ทำไมในรถแท็กซี่ของคุณถึงมีกลิ่นบุหรี่แรงขนาดนี้ล่ะ?"

คนขับแท็กซี่กล่าวทันทีว่า : "มีกลิ่นบุหรี่เหรอ?"

หม่าหลันมองค้อนเขา และกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ : "สูบ"

คนขับแท็กซี่จึงพูดต่อว่า : "ก็นั่นนะสิ ในบ้านก็ได้กลิ่นบุหรี่ ออกจากบ้านก็ได้กลิ่นบุหรี่ มีอะไรที่ต่างกันล่ะ?"

หม่าหลันกล่าวสองคำด้วยความเหยียดหยาม : "ตายแล้ว"

คนขับแท็กซี่คนนั้นกล่าวโดยจิตใต้สำนึก : "อะไรตายแล้ว?"

หม่าหลันจงใจพูดเสียงดัง : "คุณไม่ได้ถามหรอกเหรอว่าสามีของฉันสูบบุหรี่หรือเปล่า? ฉันก็ตอบคุณว่าเขาสูบบุหรี่ สูบจนตายไปแล้ว"