ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5109
ฉับพลันทันทีคนขับรถแท็กซี่แสดงสีหน้าไม่น่าดู แต่ยังคงตอบโต้อย่างหน้าซีดเผือด :ขภ "คำพูดผู้หญิงอย่างคุณฉันไม่ฟังหรอก มีโอกาสมากมายที่คนคนหนึ่งจะตาย คุณรู้ได้อย่างไรว่าเขาตายเพราะสูบบุหรี่?"
"มะเร็งปอด!" หม่าหลันพูดประชดประชันว่า : "เขาสูบบุหรี่จนเป็นมะเร็งปอด ลามไปหัวใจตับม้ามปอดไตแล้วก็สมอง ว่ากันว่าแม้แต่กระดูกก็เช่นกัน เมื่อไปโรงพยาบาล หมอก็บอกว่าช่วยไม่ได้แล้ว อยู่ได้มากสุดก็สามเดือน ผลปรากฏว่าไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ก็ตายซะแล้ว ผมได้บริจาคร่างของเขาให้กับโรงเรียนแพทย์ฌญ เพื่อให้นักศึกษาแพทย์เหล่านั้นได้ผ่าออกผ่าท้องเพื่อฝึกฝีมือ ถือว่าเป็นการอุทิศเพื่อสังคมอีกด้วย"
พูดจบ หม่าหลันก็กล่าวอย่างปลงอนิจจัง : "ไอ๋หยา คุณไม่รู้หรอก โรงเรียนแพทย์บอกกับฉันว่า ปอดทั้งสองข้างของสามีฉัน สูบบุหรี่จนดำกว่าถ่านหิน ทันทีที่เปิดท้อง ก็ได้กลิ่นทั้งกลิ่นคาวกลิ่นควันบุหรี่คละคลุ้ง ศาสตราจารย์คนนั้นเกือบถูกรมควันตาย ปอดทั้ง 2 ข้างถูกตัด และถูกดึงออกมา เหมือนเนื้อหมูที่เพิ่งถูกรมควันออกมา น้ำมันหยดลงมาติ๋งๆ นั่นคือน้ำมันดิบของเขม่าควัน! คุณว่า เขาไม่ได้ตายเพราะสูบบุหรี่หรอกเหรอ?"
คนขับรถคนนั้นได้ฟังคำพูดนี้ ก็แสดงอาการเหมือนกินแมลงวันมีพิษเข้าไป ทั้งน่ารังเกียจ ทั้งน่ากลัวจริงๆ
หม่าหลันเห็นการแสดงออกที่ไม่น่าดูของเขาและไม่พูดจาอะไร จึงอดไม่ได้ที่จะพูดกระซิบว่า : "คุณว่าไหมเซลล์มะเร็งนั้นมีความแข็งแกร่งมาก ปอดที่สูบบุหรี่จนกลายเป็นเถ้าถ่าน เซลล์มะเร็งก็ยิ่งเติบโตยิ่งลุกลามมากขึ้นญฝ พลังนั้นช่างแข็งแกร่งจริงๆ รู้สึกว่านั้นเป็นเหมือนยอดไม้ที่ผุพัง ที่สามารถทำให้เห็ดหูหนูเจริญเติบโตได้ น่าสนใจจริงๆ"
คนขับรถแท็กซี่กล่าวว่า : "มีอะไรน่าสนใจล่ะ! นี่คุณกำลังพูดเปรียบเทียบบ้าบออะไรอยู่ ช่างน่ารำคาญจริงๆ เลย!"
คนขับแท็กซี่คนนั้นแสดงสีหน้าเขินอาย และพูดอ้ำๆ อึ้งๆ ว่า : "แค่กๆ เอ่อ......เอ่อสูบบุหรี่......เป็นการทำลายสุขภาพจริงๆ สูบให้น้อย หรือพยายามสูบให้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้......"
หม่าหลันยิ้มและเอ่ยถามคนขับรถว่า : "คนขับแท็กซี่ คุณสูบบุหรี่วันละเท่าไหร่ล่ะ?"
คนขับแท็กซี่จับพวงมาลัยด้วยมือเดียวอย่างเขินอาย มืออีกข้างหนึ่งเกาศีรษะ พูดอย่างไม่มั่นใจว่า : "เอ่อฉัน......แค่นิดๆ หน่อยนะ......หนึ่งวัน......ก็ประมาณเอ่อ......ซองกว่าๆ ......"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...