ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5110

หม่าหลันพยักหน้า และกล่าวทันทีว่า : "ก็พอๆ กันนะ ก่อนหน้าที่สามีของฉันจะจากไป ก็วันละซองครึ่ง สุดท้ายแค่สามสิบต้นๆ ก็ตายซะแล้ว"

พูดจบ เธอก็มองไปที่คนขับรถคนนั้น เอ่ยถามอย่างแปลกใจ : "คนขับแท็กซี่ ฉันว่าคุณก็อายุสี่ห้าสิบแล้วใช่ไหม?"

คนขับแท็กซี่ยิ้มและกล่าวว่า : "ฉัน......ฉันห้าสิบสองแล้ว......"

"เก่งจริงๆ" หม่าหลันยกนิ้วโป้งให้ และกล่าวอย่างจริงจังว่า : "คุณใช้ได้แล้ว ไม่ขาดทุนแล้ว กัดฟันอดทนอีกสิบกว่าปี ก็จะอายุยืนกว่าสามีของฉันเป็นเท่าตัวแล้ว"

สีหน้าท่าทางของคนขับรถในเวลานี้ ดูย่ำแย่ซะยิ่งกว่าการร้องไห้ซะอีก

เวลานี้หม่าหลันอดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจ : "อันที่จริงแล้วคุณว่าคนที่มีอายุยืนยาวนั้นมันแปลว่าอะไรล่ะ? สามีของฉันตายไปนานแล้ว ไม่ต้องกังวลกับสิ่งใด ไม่เหมือนฉัน ที่เป็นทั้งพ่อทั้งแม่ บางครั้งฉันก็คิดนะ ว่าที่จริงคงดีกว่าถ้าคนที่จากไปเป็นฉัน ฉันตายเร็วก็ไปเกิดเร็ว ตายเร็วก็หลุดพ้นเร็ว"

คนขับรถชำเลืองมองที่ชั้นวางใต้คอนโซลกลางของรถ เห็นบุหรี่ยี่ห้อจินหลิงอยู่ในนั้น ในใจรู้สึกแปรปรวนอย่างมาก

เซียวชูหรันทนไม่ไหวอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงตบๆ หลังที่นั่งของหม่าหลัน และพูดอย่างโกรธๆ ว่า : "แม่! ทำไมคุณยังพูดไม่จบอีก!"

หม่าหลันหันกลับมา และกล่าวอย่างเป็นธรรมว่า : "ชูหรัน ฉันกำลังระงับความโศกเศร้าที่มีต่อพ่อของคุณ และใช้กรณีของพ่อของคุณ มากล่าวเตือนคนขับแท็กซี่คนนี้ว่าให้ระมัดระวังสุขภาพ ถ้าเขาได้ฟังสิ่งเหล่านี้ และสามารถเลิกบุหรี่ได้ หรือต่อไปจะสูบน้อยลง มีชีวิตอยู่ได้อีกหลายปี คุณว่าฉันก็ถือว่าช่วยเขาได้หนึ่งชีวิตไม่ใช่เหรอ?"

พูดจบ หม่าหลันก็โบกไม้โบกมือ : "ช่างเถอะ ไม่ว่าจะช่วยเขาหนึ่งชีวิต ช่วยเขาครึ่งชีวิต หรือเศษหนึ่งส่วนสี่ของชีวิต มันไม่ใช่เรื่องเกินจริงไม่ใช่เหรอ? ว่ากันว่าการช่วยเหลือชีวิตคนเป็นบุญกุศลอย่างยิ่ง นี่ก็ถือว่าฉันสั่งสมบุญกุศลให้ตัวเองไม่ใช่เหรอ?"

เซียวชูหรันเอ่ยถามด้วยความโกรธ : "แล้วพ่อฉันล่ะ? คุณพูดถึงพ่อแบบนี้ ไม่กลัวว่าจะทำลายบุญกุศลหรอกเหรอ?"