ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5111

หม่าหลันที่นั่งวีลแชร์ กับเย่เฉิน และเซียวชูหรันเข้าไปในหมู่บ้านด้วยกัน ได้ยินเสียงแตรรถสั้นๆ จากด้านหลังได้ยินเสียงแตรรถยนต์ดังขึ้น

ทั้งสามคนหันกลับไปมองโดยจิตใต้สำนึก เห็นรถเมอร์เซเดส-เบนซ์SUVคันใหญ่ขับเข้ามาอย่างช้าๆ ลดกระจกรถลง ผู้หญิงคนหนึ่งโผล่หัวออกมา กล่าวอย่างดีใจและแปลกใจว่า : "โอ้ หม่าหลัน! กลับมาจากอเมริกาตั้งแต่เมื่อไหร่?!"

หม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ ทันใดนั้นก็กล่าวอย่างแปลกใจ : "เฉียนหงเย่น?! เป็นคุณจริงๆ เหรอ?!"

เฉียนหงเย่ขับรถไปข้างๆ น้า และจอดข้างๆ หม่าหลัน เอนตัวพิงหน้าต่างด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง และกล่าวด้วยรอยยิ้ม : "หม่าหลันคุณช่างน่าสนใจจริงๆ ไปอยู่อเมริกามาหนึ่งเดือน จำพี่สะใภ้อย่างฉันคนนี้ไม่ได้แล้วเหรอ?"

พูดจบ เธอจึงมองรถวีลแชร์ที่หม่าหลันนั่งอยู่อย่างอยากรู้อยากเห็น ยิ้มแล้วกล่าวว่า : "ไอ๋หยา ทำไมคุณถึงต้องนั่งวีลแชร์ล่ะ? ขาหักอีกแล้วเหรอ?"

สองคิ้วของหม่าหลันขมวดขึ้นมาทันที

เวลานี้มีหลายเสียงดังขึ้นในใจของเธออย่างต่อเนื่อง

เสียงที่หนึ่ง : "แม่งเอ๊ย เฉียนหงเย่นยัยตัวเหม็นคนนี้ทำไมถึงขับรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าเธอยากจนแม้แต่จะกินก็ไม่มีหรอกเหรอ? ในบ้านมีคนพิการสองคน ยังมีหญิงชราอายุ 80 ปีอีก กินข้าววันเว้นวัน ยากจนข้นแค้นอย่างนี้ จะเอารถเมอร์เซเดส-เบนซ์มาจากไหนกัน?"

"เชอะ" หม่าหลันพูดอย่างเหยียดหยาม : "ฉันรู้จักคุณมากว่า 20 ปี 30 ปีแล้ว ก็ไม่พบอะไรที่จะทำให้คุณเปลี่ยนมุมมองได้เลย มิหนำซ้ำครั้งนี้เพิ่งจะผ่านไปหนึ่งเดือนเท่านั้น"

เฉียนหงเย่ยิ้มเยาะ โบกไม้โบกมือกล่าวว่า : "ไอ๋หยา ช่างเถอะๆ หม่าหลันคุณก็เป็นคนพูดจาประชดประชัน อีกทั้งยังใจคอคับแคบ ไม่สามารถเห็นคนอื่นได้ดีไปกว่าตนเองได้ ฉันเข้าใจสองประเด็นนี้ดีกว่าใคร ฉันว่า ฉันไม่จำเป็นจะต้องทำให้คุณพอใจหรอก ไปก่อน บาย"

เมื่อพูดจบ เท้าของเธอก็เหยียบคันเร่ง รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ส่งเสียงคำรามของเครื่องยนต์ ทิ้งคนทั้งสามเอาไว้ข้างหลัง

หม่าหลันตัวสั่นด้วยความโกรธ กัดฟันก่นด่าว่า : "แม่งเอ๊ย เฉียนหงเย่นคนนี้กล้าบ้าบิ่นกับฉันขนาดนี้ เธอต้องหาโอกาสพลิกชีวิตให้ดีขึ้นได้แล้วอย่างแน่นอน!"