ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5114

พูดจบ หม่าหลันก็นำหน้าไปก่อน ควบคุมรถวีลแชร์ไฟฟ้ามุ่งตรงไปที่ลานบ้าน และมุ่งตรงไปยังประตูใหญ่ทันที

เซียวชูหรันกลัวว่าแม่กลับไปถึงบ้านก่อนจะทะเลาะเบาะแว้งกับพ่อขึ้นมา เธอจึงรีบตามไป

เมื่อประตูใหญ่ถูกผลักออก ทั้งสามคนยังไม่ทันเข้าไป ก็ถูกกลิ่นบุหรี่ กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้ง รวมถึงกลิ่นอาหารเน่าบูดราขึ้นทำให้สำลักจนลืมตาไม่ขึ้น

เมื่อมองไปยังห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่เดิมทีตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหรา เวลานี้เหมือนกับกองขยะก็ไม่ปาน

มีการทิ้งก้นบุหรี่ ซองบุหรี่ รวมถึงขวดเหล้าเอาไว้ทุกหนทุกแห่ง

ที่น่าสะอิดสะเอียนไปกว่านั้นก็คือ มีอาหารเดลิเวอรี่จำนวนมากที่กินแล้วทิ้งวางอยู่ข้างๆ ตอนนี้เป็นช่วงฤดูร้อน เศษอาหารที่เหลืออยู่ในกล่องอาหารทั้งขึ้นราทั้งส่งกลิ่นเหม็นเน่าไปหมด ซึ่งทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้

เซียวชูหรันกับหม่าหลันถูกความเละเทะนี้ทำให้สมองหยุดชะงัก ครู่หนึ่งก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

แต่เย่เฉินเหลือบมองไปบนโซฟาห้องรับแขก มีร่างหนึ่งนอนขดตัวอยู่ในสภาพตกที่นั่งลำบาก นั่นมันเซียวฉางควรพ่อตาของตนเองไม่ใช่เหรอ?

เวลานี้เซียวฉางควนเมามายอย่างมาก ท่อนล่างของเขาสวมเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ ท่อนบนเปลือยเปล่า นอนบิดไปมาอยู่บนโซฟา ข้างๆ มือของเขา นอกจากนี้ยังมีเหล้าวอดก้าระดับไฮเอนด์หนึ่งขวดที่ดื่มไปกว่าครึ่งหนึ่งวางอยู่ด้วย

ด้วยเหตุนี้ เขารีบเดินเข้าไป อยากจะตรวจดูสถานการณ์ของเซียวฉางควน เมื่อเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แต่กลับต้องตกตะลึงกับคนที่อยู่ตรงหน้า

หม่าหลันนำแอ-เมสในมือขว้างไปที่เซียวฉางควน และก่นด่าว่า : "ไอ้สารเลวเซียวฉางควน คุณแกตาดูให้ชัดๆ ว่าฉันกลับมาแล้ว! คุณบอกกับฉันมาให้ชัดเจน ว่าคุณทำบ้านดีๆ ให้กลายเป็นสภาพแย่ๆ เช่นนี้ได้ยังไง?!"

เซียวฉางควนยังคงอยู่ในอาการเมามาย การมองเห็นยังคงไม่ฟื้นตัว เห็นเพียงรูปร่างคนอย่างรางๆ บวกกับใบหน้าที่ถูกทุบจนเจ็บปวด ด้วยเหตุนี้จึงตะโกนด่าทอออกไป แต่หลังจากที่ได้ยินเสียงของหม่าหลัน คนทั้งคนก็ตัวสั่นสะท้าน ฉับพลันก็ตื่นจากความเมามายมาครึ่งหนึ่ง

ทันทีหลังจากนั้น สายตาของเขาที่เลือนรางก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมา จึงเห็นใบหน้าของหม่าหลันที่จ้องมองด้วยความโกรธอย่างชัดเจน

เขาพูดโพล่งออกมาอย่างประหม่า : "เชี่ยเอ๊ย! หม่าหลัน! คุณ......คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"