ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 517
บทที่ 517
เมื่อเซียวฉางเฉียนได้ยินเช่นนั้น ก็ตะโกนกลับไปด้วยความโมโหว่า “หม่าหลัน หยุดพูดเลวทรามที่นี่ซะที！”
หม่าหลันกังวลและรีบโพล่งออกมาว่า “โอ้ นายไม่เชื่อใช่ไหมล่ะ？โอเค งั้นฉันจะบอกนายให้ ถ้านายหาเฉียนหงเย่นเจอ งั้นฉันก็จะถือว่าฉันแพ้ก็แล้วกัน！”
เซียวฉางเฉียนโพล่งออกมาถามว่า “นี่เธอหมายความว่ายังไง？”
หม่าหลันด่าว่า “หมายความว่ายังไงนายก็ไปคิดเอาเอง ตอนนี้ฉันเริ่มจะอารมณ์ไม่ดีแล้ว ขี้เกียจจะพูดกับนาย！”
เมือ่พูดจบหม่าหลันก็วางสายโทรศัพท์ทันที
เมื่อเซียวฉางเฉียนได้ฟังเสียงของที่ดูวุ่นวายและดูอารมณ์เสียในโทรศัพท์จนเกือบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งไปของหม่าหลันนั้น
แต่ก็มีเซียวไห่หลงที่มาหยุดเขาไว้และพูดว่า “พ่อ ท่านอย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นไป สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือ การพาแม่กลับมา！”
เซียวไห่หลงนั้นไม่รู้เลยว่า ในตอนนี้แม่ของเขานั้นได้ถูกส่งไปหุบเขาในจิ้นซีเสียแล้ว แต่หากดูจากความสามารถของตระกูลเซียว ในชีวิตนี้ก็คงไม่มีปัญญาหาหล่อนเจอ
ในเวลานี้เอง เซียวเวยเวยที่อยู่ด้านข้าง ก็พูดชักชวนว่า “ใช่แล้วพ่อ！ท่านจะโกรธอะไร！หม่าหลันที่น่ารังเกียจนั่นพูดอะไรเหรอ？”
เซียวฉางเฉียนกล่าวด้วยความโกรธว่า “หม่าหลันบอกว่าแม่แกหนีไปกับไอ้หน้าขาวนั่นแล้ว！”
“ห้ะ？” เซียวไห่หลง เซียวเวยและนายหญิงใหญ่เซียวทุกคนต่างตกใจ！
“เลี้ยงดูไอ้แมงดานั่นเหรอ？！” นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างโกรธๆว่า “เรื่องจริงเหรอ？”
“ผมก็ไม่รู้ครับแม่！” เซียวฉางเฉียนกล่าวอย่างกังวลและโกรธว่า “หม่าหลันพูดในโทรศัพท์แบบนี้ แถมยังบอกว่าหงเย่นหลอกผมให้ตั้งสำนักงานให้เธอ บอกว่าเธอโดนโกงมา แต่ในความจริงหงเย่นนั้นสร้างให้ผม ให้ผมวางใจ จากนั้นก็หาเวลาเพื่อที่จะหนีออกไป！”
เซียวไห่หลงโพล่งออกมาด้วยน้ำตาว่า “คนแซ่หม่านี่มันเลวทรามชาติหมาจริงๆ！แม่ผมจะไปเลี้ยงดูไอ้แมงดานั่นได้ยังไงกัน！ยิ่งหนีไปกับไอ้หน้าขาวนั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย！”
ขณะที่พูด นายหญิงใหญ่เซียวก็กัดฟันและพูดต่อว่า “ตอนนี้แกคงรู้แล้วล่ะว่าอะไรที่เรียกว่าคนฉลาดที่ถูกหลอกโดยคนฉลาดแล้วสินะ？แกไม่พูดความจริงกับฉัน แถมเงินก็ให้ภรรยาแกไปหมด ตอนนี้ล่ะ ดีแล้วก็เลยพากันหนีไป ส่วนพวกที่เหลือก็ซวยไปกันหมด！”
เซียวเวยเวยกัดฟันแล้วพูดว่า “ย่า แม่ไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นนะ！”
นายหญิงใหญ่เซียวหัวเราะเยาะและพูดว่า “ไม่ใช่คนแบบนั้น？แล้วแม่เธอตอนนี้ล่ะ？หายไปไหนแล้ว？ทำไมต้องหายตัวไปในเวลานี้？”
ด้วยเหตุนี้นายหญิงใหญ่เซียวจึงถามอย่างร้อนรนว่า “แถมแม่ของเธอยังพูดเองอีกว่า จะหาคนไปหลอกหม่าหลัน ทำไมคนที่ไปร่วมมือกับหล่อนถึงหายไปกันหมดล่ะ？เหลือแต่หม่าหลันไว้คนเดียว？สิ่งนี้พิสูจน์ได้ว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดอย่างมาก！”
เซียวไห่หลงโพล่งพูดออกมาว่า “เป็นไปได้ไหมว่าหม่าหลันเป็นคนทำ？เป็นไปได้ไหมว่าเธอกลับจับแม่ของผมไปแล้วจัดการกับคนที่ร่วมมือกับหล่อน？”
นายหญิงใหญ่เซียวกล่าวอย่างรังเกียจว่า “หม่าหลัน？คนปากร้ายอย่างหล่อนจะไปมีความสามารถทำแบบนั้นได้ยังไงกัน？ก็เหมือนกับลุงคนรองของแกนั่นแหละ ที่โดนยัยปากร้ายนั่นวางแผนเอาไป ฉันจะไม่ขอเสนอความคิดเห็นเกี่ยวกับแม่ของแกที่ฉลาดกว่าหม่าหลันแค่สิบเท่าเองหรอกนะ ถ้าหล่อนอยากเล่นงานหม่าหลันจริงๆ หม่าหลันก็คงโดนเล่นไป ก็เท่านั้น！”
--------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...