ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 517

บทที่ 517

เมื่อเซียวฉางเฉียนได้ยินเช่นนั้น ก็ตะโกนกลับไปด้วยความโมโหว่า “หม่าหลัน หยุดพูดเลวทรามที่นี่ซะที！”

หม่าหลันกังวลและรีบโพล่งออกมาว่า “โอ้ นายไม่เชื่อใช่ไหมล่ะ？โอเค งั้นฉันจะบอกนายให้ ถ้านายหาเฉียนหงเย่นเจอ งั้นฉันก็จะถือว่าฉันแพ้ก็แล้วกัน！”

เซียวฉางเฉียนโพล่งออกมาถามว่า “นี่เธอหมายความว่ายังไง？”

หม่าหลันด่าว่า “หมายความว่ายังไงนายก็ไปคิดเอาเอง ตอนนี้ฉันเริ่มจะอารมณ์ไม่ดีแล้ว ขี้เกียจจะพูดกับนาย！”

เมือ่พูดจบหม่าหลันก็วางสายโทรศัพท์ทันที

เมื่อเซียวฉางเฉียนได้ฟังเสียงของที่ดูวุ่นวายและดูอารมณ์เสียในโทรศัพท์จนเกือบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งไปของหม่าหลันนั้น

แต่ก็มีเซียวไห่หลงที่มาหยุดเขาไว้และพูดว่า “พ่อ ท่านอย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นไป สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือ การพาแม่กลับมา！”

เซียวไห่หลงนั้นไม่รู้เลยว่า ในตอนนี้แม่ของเขานั้นได้ถูกส่งไปหุบเขาในจิ้นซีเสียแล้ว แต่หากดูจากความสามารถของตระกูลเซียว ในชีวิตนี้ก็คงไม่มีปัญญาหาหล่อนเจอ

ในเวลานี้เอง เซียวเวยเวยที่อยู่ด้านข้าง ก็พูดชักชวนว่า “ใช่แล้วพ่อ！ท่านจะโกรธอะไร！หม่าหลันที่น่ารังเกียจนั่นพูดอะไรเหรอ？”

เซียวฉางเฉียนกล่าวด้วยความโกรธว่า “หม่าหลันบอกว่าแม่แกหนีไปกับไอ้หน้าขาวนั่นแล้ว！”

“ห้ะ？” เซียวไห่หลง เซียวเวยและนายหญิงใหญ่เซียวทุกคนต่างตกใจ！

“เลี้ยงดูไอ้แมงดานั่นเหรอ？！” นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างโกรธๆว่า “เรื่องจริงเหรอ？”

“ผมก็ไม่รู้ครับแม่！” เซียวฉางเฉียนกล่าวอย่างกังวลและโกรธว่า “หม่าหลันพูดในโทรศัพท์แบบนี้ แถมยังบอกว่าหงเย่นหลอกผมให้ตั้งสำนักงานให้เธอ บอกว่าเธอโดนโกงมา แต่ในความจริงหงเย่นนั้นสร้างให้ผม ให้ผมวางใจ จากนั้นก็หาเวลาเพื่อที่จะหนีออกไป！”

เซียวไห่หลงโพล่งออกมาด้วยน้ำตาว่า “คนแซ่หม่านี่มันเลวทรามชาติหมาจริงๆ！แม่ผมจะไปเลี้ยงดูไอ้แมงดานั่นได้ยังไงกัน！ยิ่งหนีไปกับไอ้หน้าขาวนั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย！”