ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5209

หลิวเจียฮุยรู้ว่าหลิวม่านฉงจะไปเมืองจินหลิง เดิมทีอยากไปด้วย กลับคาดไม่ถึงว่าโดนลูกสาวปฏิเสธ ภายใต้ความจนปัญญา เลยได้แต่โทรไปหาชิวอิงซาน ขอให้เขาจัดเตรียมคนช่วยดูแลหลิวม่านฉงสักหน่อย

หลิวเจียฮุยไม่รู้ว่าชิวอิงซานอยู่ที่เมืองจินหลิง แต่เขารู้ว่าว่าชิวอิงซานมีอสังหาริมทรัพย์อยู่ที่เมืองจินหลิง และมีคนดูแลอยู่ตลอด หลัก ๆ เขาสงสารลูกสาวอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยตัวคนเดียวจะไม่สะดวกเอา เลยอยากขอให้ชิวอิงซานช่วยเหลือ จัดเตรียมแม่บ้านและคนขับรถคนหนึ่งให้ อย่างน้อยหลังจากลูกสาวถึงเมืองจินหลิง รวมทั้งก่อนไปจากเมืองจินหลิง ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องการเดินทาง

แต่ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ ชิวอิงซานอยู่ที่เมืองจินหลิงอยู่พอดี

เมื่อรู้ว่าลูกสาวของหลิวเจียฮุยจะมา เขาเลยวางแผนจัดเตรียมให้พี่เสียนมารับหลิวม่านฉงที่สนามบิน และถือโอกาสเชิญหลิวม่านฉงมาทานอาหารง่าย ๆ ที่บ้านสักมื้อ

หลิวเจียฮุยได้ยินมาว่าชิวอิงซานก็อยู่ที่เมืองจินหลิง ย่อมดีใจเป็นอย่างมาก ครั้นแล้วเลยรีบบอกหมายเลขเที่ยวบินของลูกสาวให้อีกฝ่ายทันที

ถึงขนาดที่ ตอนที่เขามาส่งหลิวม่านฉงที่สนามบินเมื่อเช้าวันนี้ ยังฉวยโอกาสตอนที่หลิวม่านฉงไม่ทันได้สังเกตตอนลงรถ แอบถ่ายภาพเสื้อผ้าของหลิวม่านฉงไว้ด้วย

พี่เสียนก็อาศัยภาพภาพนี้ จึงจำหลิวม่านฉงที่สวมแว่นกันแดดและผ้าปิดปากออกได้ในปราดเดียว

แต่หลิวม่านฉงรู้เรื่องพวกนี้ซะที่ไหนกัน

เธอรู้แค่ว่า ที่เกาะฮ่องกาง ลูกสาวลูกชายของครอบครัวมีเงินถูกลักพาตัว ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว ในนั้นมีครั้งหนึ่งที่ฮือฮามากที่สุด ถึงขนาดที่ช็อกกันทั้งโลกเลย

ดังนั้น จู่ ๆ ตัวเองถูกคนจำได้ที่เมืองจินหลิง และอีกฝ่ายยังย้ายออกมาจากชิวอิงซาน ความคิดแรกของเธอก็คือมีอันตราย

แม้ว่าเธอรู้จักชิวอิงซาน และเคยพบเจอกับชิวอิงซาน แต่เธอกลับไม่ไว้วางใจพี่เสียนนี่เลย ครั้นแล้วเลยส่ายหน้าบอก : “ขอโทษด้วยนะคะ คุณน่าจะจำคนผิดแล้ว”

ว่าแล้ว เธอก็หันตัวเดินไปที่ที่คนอยู่เยอะ

พี่เสียนรีบไล่ตามเธอไป แล้วเอ่ยปาก : “คุณหลิว หากว่าคุณไม่เชื่อฉันละก็ ลองโทรหาคุณพ่อคุณได้ค่ะ เขาเป็นคนบอกข่าวคราวที่คุณจะมาเมืองจินหลิงให้กับคุณท่านของบ้านฉันเองค่ะ”

“พ่อฉัน ? !” หลิวม่านฉงขมวดคิ้ว ในจังหวะนี้ จู่ ๆ มือถือก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู พ่อเป็นคนโทรมาอย่างที่คาดไว้

ครั้นแล้ว เธอจึงรีบรับสาย แล้วเอ่ยปากถาม : “พ่อ พ่อบอกเรื่องที่หนูมาเมืองจินหลิงให้คนอื่นงั้นเหรอคะ ?”

หลิวเจียฮุยหัวเราะอยู่ในสาย : “ม่านฉง ลูกว่าบังเอิญไหม คุณปู่ชิวกับคุณย่าชิวหนูก็อยู่ที่เมืองจินหลิง เดิมทีพ่ออยากให้เขาจัดเตรียมลูกน้องสักสองสามคนไว้ดูแลลูกสักหน่อย นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะบอกว่าก็อยู่ที่เมืองจินหลิง เขาได้ยินว่าลูกจะไป ไม่รู้ว่าดีใจมากแค่ไหน บอกจะต้องให้ลูกไปนั่งเล่น และไปทานข้าวที่บ้านให้ได้เลย คุณปู่ชิวกับคุณปู่หนูเป็นพี่น้องร่วมสาบาน ลูกอย่าได้ไม่ไว้หน้าเชียวล่ะ !”

ได้ยินคำพูดของหลิวเจียฮุย หลิวม่านฉงจึงวางใจ

จากนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดบ่นพึมพำ : “พ่อคะ ในเมื่อคุณปู่ชิวกับคุณย่าชิวก็อยู่ ทำไมพ่อไม่บอกหนูให้ไวหน่อยล่ะ หนูจะได้เตรียมพวกของขวัญไว้ล่วงหน้า ตอนนี้ทำให้หนูเข้าไปมือเปล่า ไม่เหมาะสมเอาซะเลย……”

หลิวเจียฮุยยิ้มบอก : “ก็ด้วยนิสัยนั่นของลูก หากว่าพ่อบอกลูกต้องไม่ยอมไปอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นต้องบอกว่าตัวเองแค่ไปสัมภาษณ์นิดหน่อยเท่านั้นเอง อย่าไปรุกล้ำคนอื่นจะดีกว่า จากนั้นยังต้องกำชับให้พ่ออย่าได้บอกเรื่องนี้ให้คนอื่น พ่อเป็นพ่อของลูก พ่อจะไม่รู้จักลูกได้ยังไงกัน ?”

หลิวม่านฉงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ลองคิดดูว่าที่พ่อพูดก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล ด้วยนิสัยของตัวเอง รวมทั้งปกติภูมิหลังกับพ่อไม่ค่อยลงรอยกัน ไม่แน่ว่าเป็นผลลัพธ์ที่กระอักกระอ่วนกันทั้งสองฝ่าย

ครั้นแล้วเธอจึงเอ่ยปากบอก : “ก็ได้ค่ะ งั้นหนูจะไปเยี่ยมคุณปู่ชิวกับคุณย่าชิวสักหน่อยแล้วกันค่ะ”