เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5210

หลิวเจียฮุยหัวเราะฮ่า ๆ : “แบบนี้สิถึงจะว่านอนสอนง่าย ! ทานข้าวเป็นเพื่อนคุณปู่ชิวกับคุณย่าชิวสักมื้อ หลังจากสัมภาษณ์เสร็จก็กลับมาไวหน่อย พ่อจะไปรับลูกที่สนามบิน”

หลิวม่านฉงตอบตามจิตใต้สำนึก : “ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูมีรถขับไปสนามบิน ขับกลับไปเองก็พอแล้วค่ะ”

หลิวเจียฮุยพูดไปตามประสา : “ไม่เป็นไรหรอก พ่อให้อะเหมยช่วยขับรถกลับมาแล้ว ตกลงตามนี้แล้วกัน บ๊ายบาย”

ไม่ได้รอให้หลิวม่านฉงตอบ หลิวเจียฮุยก็วางสายไปแล้ว

แม้ว่าหลิวเจียฮุย แต่ก็รู้นิสัยนี้ของพ่อ หากว่าเขาตัดสินใจทำเรื่องใดเรื่องหนึ่งแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็จะคิดหาวิธีทำให้สำเร็จ ก็แค่ไปรับตัวเองที่สนามบินเท่านั้น ตัวเองไม่จำเป็นต้องขับไล่เกินไป

ครั้นแล้ว เธอก็เก็บมือถือ แล้วบอกกับพี่เสียน : “ขอโทษด้วยนะคะพี่เสียน เมื่อกี้ฉันเข้าใจพี่ผิดไป หวังว่าพี่จะไม่ถือสานะคะ”

พี่เสียนยิ้มบอก : “คุณหลิว เกรงใจกับฉันไปทำไมกันคะ”

ว่าแล้ว นิ้วของเธอก็ชี้ไปที่โรลส์รอยซ์คันหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก แล้วเอ่ยปากบอก : “รถอยู่ทางนั้น คุณหลิวเราไปกันเถอะค่ะ”

“โอเคค่ะ” หลิวม่านฉงพยักหน้า แล้วขึ้นโรลส์รอยซ์ตามพี่เสียนไป จากนั้นโรลส์รอยซ์ก็ขับไปที่โฮมสเตย์จื่อจิน

ระหว่างทาง หลิวม่านฉงเพิ่งมาถึงเมืองจินหลิงเหมือนกับหลินหว่านเอ๋อร์ เลยมองซ้ายแลขวาด้วยความแปลกใหม่

พี่เสียนที่นั่งข้างคนขับหันมามองหลิวม่านฉง แล้วยิ้มถาม : “คุณหลิวมาที่เมืองจินหลิงเป็นครั้งแรกสินะคะ ?”

“ใช่ค่ะ” หลิวม่านฉงพยักหน้าเล็กน้อย : “เมื่อก่อนไม่เคยมาเลยค่ะ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน