ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5212
“ยกตัวอย่างเช่นมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เงินบริจาคที่มาจากสมาคมศิษย์เก่าในทุกปีนั้น ล้วนอยู่ในหลักพันล้าน เจ้าของกิจการที่แผ่นดินใหญ่จำนวนมากไปบริจาคเงินที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ล้วนเริ่มต้นที่สิบล้านดอลลาร์สหรัฐ แต่ลองมองที่มหาวิทยาลัยจินหลิงอีกที ภายใต้สถานการณ์ปกติ เงินบริจาคที่ได้รับจากศิษย์เก่าในทุกปี โดยเฉลี่ยแล้ว แม้กระทั่งหนึ่งในร้อยของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดก็ไม่เคยมีเลย นี่ก็คือสาเหตุที่มหาวิทยาลัยแผ่นดินใหญ่อยากจะทำให้เป็นสากลเร็ว ๆ อย่างรีบร้อน และเนื่องจากสถานการณ์พิเศษของเกาะฮ่องกาง เกาะฮ่องกางมักจะเป็นทิศทางการพัฒนาของความเป็นสากลของมหาวิทยาลัยแผ่นดินใหญ่ด้วยค่ะ”
หลิวม่านฉงพูดด้วยความตกใจไม่หยุด : “พี่เสียนพี่รู้เยอะมากเลยจริง ๆ เรื่องพวกนี้ ฉันที่อยู่มหาวิทยาลัยฮ่องกางมาตั้งหลายปีขนาดนี้ก็ยังไม่เคยคิดเลยค่ะ……”
พี่เสียนพูดด้วยความถ่อมตน : “พวกนี้ที่ฉันรู้ล้วนเป็นเรื่องซุบซิบ หากว่าคนทั่วไปอยากรู้ จับตาดูและให้ความสนใจมากหน่อยก็ใช้ได้แล้วค่ะ เทียบกับหัวกะทิที่มุ่งมั่นทางด้านวิชาการอย่างคุณ ยังด้อยกว่าเยอะมากเลยค่ะ……”
ว่าแล้ว พี่เสียนก็พูดอีก : “หากว่ามหาวิทยาลัยจินหลิงรับดอกเตอร์ที่มาจากมหาวิทยาลัยฮ่องกางอย่างคุณ ไม่แน่ว่าในอนาคตคุณเองก็สามารถนำพวกทรัพยากรนักศึกษาจากเกาะฮ่องกางมาให้มหาวิทยาลัยจินหลิงไม่ทางตรงก็ทางอ้อมได้ค่ะ เดิมทีมหาวิทยาลัยจินหลิงก็ค่อนข้างให้ความสำคัญอยู่แล้ว เมื่อเอาสาเหตุพวกนี้มารวมกันแล้ว ฉันจึงกล้าบอกคุณว่าการสัมภาษณ์ในครั้งนี้คุณผ่านฉลุยอย่างแน่นอนค่ะ”
หลิวม่านฉงได้ยินถึงตรงนี้ ก็พยักหน้าอย่างคิดได้ในทันที
เนื่องจากไม่ค่อยได้ออกจากเกาะฮ่องกางมาโดยตลอด บวกกับตัวเองไม่ค่อยสนใจเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ดังนั้นหลิวม่านฉงเลยไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวที่พี่เสียนบอกมาสักเท่าไหร่นัก
เมื่อฟังคำพูดของเธอจบ ความเชื่อใจของหลิวม่านฉงเลยมากขึ้นหลายส่วนเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้
……
ในเวลานี้
ณ โฮมสเตย์จื่อจิน
หลินหว่านเอ๋อร์กำลังฟังจักจั่นร้องอยู่ใต้ต้นไม้ในลาน
คราวนี้ชิวอิงซานจึงจะผลักประตูลานออกอย่างระมัดระวัง แล้วค่อย ๆ เดินเข้ามา
หลินหว่านเอ๋อร์มองดูเขา เห็นเขามีท่าทางโค้งตัวลง หอบไร้เสียง หน้าผากและแก้มล้วนเป็นหยาดเหงื่อ เลยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น : “เรื่องอะไรที่ยังจำเป็นต้องให้คุณมาที่นี่ด้วยตัวเองคะ ? บันไดหินสูงชัน ด้วยร่างกายของคุณในตอนนี้ ต้องระวังไว้หน่อยจะดีกว่านะคะ”
ชิวอิงซานกลืนน้ำลาย คราวนี้จึงจะพูดด้วยความกระหืดกระหอบและไร้เรี่ยวแรงอยู่หน่อย ๆ : “กระผม……กระผมมีเรื่องหนึ่ง ที่อยากรายงานคุณหนูต่อหน้าครับ……”
หลินหว่านเอ๋อร์ชี้ไปที่ม้านั่งไม้ไผ่ตัวเล็กที่อยู่ใต้ต้นไม้ แล้วเอ่ยปาก : “นั่งลงคุยเถอะ ได้ดื่มชาแก้วหนึ่งด้วยพอดีด้วยค่ะ”
ชิวอิงซานประหลาดใจเนื่องจากได้รับการเอ็นดู เลยรีบพยักหน้า จังหวะการก้าวเดินถึงขนาดที่ไวไปหลายก้าวเลย
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...