ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5213

เขาย้ายม้านั่งไม้ไผ่ก่อน จากนั้นมานั่งลงข้างหน้าหลินหว่านเอ๋อร์ แล้วพูดด้วยความนอบน้อม : “คุณหนูครับ……คือแบบนี้ครับ กระผม……กระผมมีหลานสาวอยู่คนหนึ่ง จะมาเข้าร่วมการสัมภาษณ์ที่เมืองจินหลิงพอดี ผมเลยเชิญเธอมาเป็นแขกที่วิลล่า และถือโอกาสทานข้าวด้วยมื้อหนึ่ง เนื่องจากผมเองก็เพิ่งจะรู้เมื่อเช้านี้เอง เลยไม่ได้รายงานให้คุณล่วงหน้า คุณอย่าได้ตำหนิผมเลยนะครับ”

หลินหว่านเอ๋อร์หยิบถ้วยชาใหม่ไปถ้วยหนึ่ง ใช้น้ำชาล้างไปพลาง แล้วยิ้มพูดไปพลาง : “ที่นี่เป็นสถานที่ของคุณนะคะ คุณเป็นเจ้าของ คุณจะเชิญแขกมาทานข้าว ทำไมต้องรายงานฉันด้วยค่ะ ฉันเป็นเพียงหนึ่งในแขกของคุณเท่านั้นเองค่ะ”

ชิวอิงซานพูดโดยไม่ต้องคิด : “คุณหนู นี่ก็คือเรื่องที่สองที่กระผมจะขอความเห็นชอบจากคุณครับ หาได้ยากที่คุณจะชอบสถานที่แห่งนี้ ผมอายุก็มากแล้ว หลังจากครั้งนี้ เกรงว่าจะไม่มาที่นี่อีก ดังนั้นผมเลยอยากมอบโฮมสเตย์จื่อจินให้คุณครับ หวังว่าคุณจะรับเอาไว้นะครับ !”

หลินหว่านเอ๋อร์ชะงักเล็กหน้า จากนั้นส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มบอก : “ฉันยังไม่มั่นใจเลยว่าจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนเลยค่ะ คุณเก็บเอาไว้ให้ลูกหลานของตัวเองเถอะค่ะ”

ชิวอิงซานรีบเอ่ย : “คุณหนูครับ ลูกหลานพวกนั้นของผม มีนิสัยหุนหันพลันแล่นเกินไป ตั้งแต่ด้านเสื้อผ้าอาหารการกินเลย พูดตามตรง พวกเขาไม่เหมาะสมกับสถานที่พวกนี้ ให้พวกเขา กลับจะเป็นการทำลายสิ่งของเสียมากกว่า ดังนั้นขอให้คุณหนูอย่าได้เกรงใจกับผมเลยนะครับ”

หลินหว่านเอ๋อร์ยักไหล่ ยื่นชาให้เขา แล้วยิ้มบอก : “ในเมื่อคุณยืนกราน งั้นฉันก็ไม่เกรงใจคุณแล้วนะคะ หากว่าวันไหนฉันไม่ต้องการบ้านหลังนี้แล้ว และคุณยังอยู่ที่โลกมนุษย์ ฉันก็จะคืนของให้เจ้าของเดิม หากว่าถึงตอนนั้นคุณไม่อยู่แล้ว งั้นฉันก็จะมอบให้ลูกหลานของคุณจัดการนะคะ”

ชิวอิงซานได้ยินคำพูดนี้ ก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่งทันที แล้วยิ้มบอก : “เรื่องพวกนี้เอาตามความเห็นของคุณเลยครับ”

หลินหว่านเอ๋อร์ชี้ไปที่ถ้วยชาที่เทให้เขานั่น แล้วพูดราบเรียบ : “ดื่มสักถ้วยหนึ่งสิคะ ฉันเห็นว่าคุณหอบแฮ่ก ๆ ดูลำบากน่าดู คราวหน้าไม่ต้องปีนขึ้นมาสูงขนาดนี้แล้วนะคะ มีธุระกับฉัน โทรหาฉัน ไม่ก็ส่งข้อความหาฉันก็ได้แล้วค่ะ”

ชิวอิงซานคำนับอย่างนอบน้อม : “รับทราบครับผม !”