ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5215

รถยนต์ขับเข้ามาในโฮมสเตย์ แล้วจอดอยู่นอกประตูใหญ่ที่กว้างใหญ่ตรงลานบ้านอาคารหลักหนึ่งชั้น

ที่นี่เหมือนกับโรงแรมเลย ออกแบบระเบียงกว้างใหญ่ที่สามารถจอดรถเรียงได้สามคัน ชิวอิงซานกับภรรยาคล้องแขนกัน ออกมาต้อนรับด้วยตัวเองจากในห้องโถงใหญ่

พอหลิวม่านฉงจากรถ ก็เห็นสองสามีภรรยาเดินยิ้มแฉ่งออกมา เลยรีบเดินไปหา พูดด้วยความนอบน้อม : “คุณปู่ชิว คุณย่าชิว ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ สุขภาพของทั้งสองคนยังคงแข็งแรงขนาดนี้เลยเชียว !”

ชิวอิงซานพูดพร้อมกับหัวเราะฮ่า ๆ : “ม่านฉง เราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้วสินะ หนูเองก็เป็นหญิงสาวที่สะโอดสะอง สวยขนาดนี้แล้ว !”

หลิวม่านฉงยิ้มบอก : “คุณปู่ชิวคะ หนูเกรงว่ากลายเป็นยายแก่เอาแล้วน่ะสิคะ”

นายหญิงใหญ่ที่อยู่ด้านข้างเดินไปข้างหน้า แล้วจับมือหลิวม่านฉง พูดด้วยความเอ็นดู : “ม่านฉง นับวันหนูก็ยิ่งโตเหมือนแม่หนูเข้าทุกทีแล้ว ครั้งก่อนที่ย่าเห็นหนู เป็นตอนที่คุณปู่ของหนูเสีย เวลานานขนาดนี้หนูไม่ได้ไปเยี่ยมย่าที่สิงคโปร์หรือมาเลย์เลย”

นายหญิงใหญ่ชิวชื่นชอบคุณแม่ของหลิวม่านฉงเป็นอย่างมาก ก่อนหน้าตอนที่คนชราตระกูลหลิวยังอยู่ ทั้งสองตระกูลมารวมตัวเจอหน้ากันอยู่บ่อย ๆ คุณแม่ของหลิวม่านฉงเป็นคนอ่อนโยนและเพียบพร้อมด้วยศีลธรรม ฉลาดหลักแหลมและใจกว้าง ทำให้นายหญิงใหญ่ชิวที่ไม่มีลูกสาวชื่นชมเป็นพิเศษ

ตอนที่หลิวม่านฉงเด็กก็เจอกับคนตระกูลชิวอยู่บ่อย ๆ นายหญิงใหญ่ค่อนข้างเอ็นดูเธอมากจริง ๆ แม้ว่าไม่ได้เจอมาหลายปี แต่พอมองบนตัวของเธอก็ยิ่งมีเงาของคุณแม่เพิ่มขึ้นหลายส่วน ในใจก็ยิ่งมีความรักและสงสารเพิ่มมากขึ้น

หลิวม่านฉงพูดด้วยความรู้สึกขอโทษ : “คุณย่าชิวคะ หลายปีมานี้……เนื่องจากการเรียนกับสาเหตุอย่างอื่น หนูเลยไม่ค่อยได้ออกจากเกาะฮ่องกาง ไม่สามารถไปเยี่ยมคุณได้ ขอให้คุณให้อภัยหนูด้วยนะคะ……”

นายหญิงใหญ่ชิวพูดด้วยความจริงจัง : “ย่าเข้าใจจ๊ะ ในปีนั้นที่แม่หนูเสีย คุณปู่ชิวหนูไปหาหมอที่สหรัฐอเมริกาเป็นเพื่อนย่า เราสองคนเลยไม่สามารถไปส่งเขาเป็นครั้งสุดท้ายได้ ทุกครั้งที่นึกถึงในหลายปีมานี้นั้น ในใจก็รู้สึกละอายใจมาก และเสียใจเหลือเกิน”