ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5217

ชิวอิงซานเห็นทั้งสองคนเข้ากันได้ดี จึงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความปลื้มใจ : “ยากที่พวกเธอทั้งสองคนจะถูกอัธยาศัยขนาดนี้ ทุกคนเข้าไปนั่งค่อย ๆ คุยกันดีกว่านะ”

ทั้งสองคนตอบรับด้วยความยินดี จากนั้นทุกคนขยับฝีเท้าไปที่ห้องรับแขก

ในห้องรับแขก หลังจากหลิวม่านฉงกับหลินหว่านเอ๋อร์นั่งลง หลินหว่านเอ๋อร์ก็ถามเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น : “พี่ม่านฉงคะ ทำไมพี่ถึงเลือกที่จะจากเกาะฮ่องกางมาเติบโตที่เมืองจินหลิงล่ะคะ ? จากเมืองระดับหนึ่งของสากลมาที่เมืองระดับสองของแผ่นดินใหญ่ ความแตกต่างในนี้ถือว่ามากอยู่พอสมควรเลยนะคะ”

หลิวม่านฉงยิ้มเล็กน้อย แล้วเอาคำพูดแก้ต่างที่บอกกับพี่เสียนที่ระหว่างทางพวกนั้นออกมาอีกครั้ง ก็เป็นเพียงคิดว่าจังหวะของเกาะฮ่องกางเร็วเกินไป คนเยอะสถานที่คับแคบขฌ แหล่งทรัพยากรที่เมืองเบียดเบิกเงินจากธนาคารอย่างรุนแรง โดยรวมรู้สึกว่าชีวิตในเมืองระดับสองของแผ่นดินใหญ่สบายมากกว่า

หลินหว่านเอ๋อร์ฟังจบ ก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่ในใจกลับไม่ได้คิดเช่นนี้ด้วยหมดหรอก

เธอคิดว่า คำพูดแก้ต่างของหลิวม่านฉง พอฟังแล้วดูจะถูกต้อง เมืองระดับหนึ่งสากลอย่างเกาะฮ่องกางพวกนี้ จังหวะย่อมไม่ช้าหรอก และเกาะฮ่องกางมีคนเยอะแต่ที่คับแคบจริง หลายคนต่อสู้ดิ้นรนมาทั้งชีวิต ก็ซื้อห้องชุดเล็ก ๆ ขนาดสามสิบสี่สิบตารางเมตรไม่ไหว ดังนั้นคนหนุ่มคนสาวที่เกาะฮ่องกางหลายคนจึงเริ่มค่อย ๆ มาเติบโตที่แผ่นดินใหญ่ โดยเฉพาะเขตบริหารพิเศษที่ติดกับเกาะฮ่องกาง ได้ดึงดูดคนหนุ่มคนสาวจากเกาะฮ่องกางมาเป็นจำนวนมากเลย

แต่หลินหว่านเอ๋อร์ก็รู้ดี เกาะฮ่องกางเป็นสถานที่ที่อยู่กับสวรรค์และนรกในขณะเดียวกัน

ที่แห่งนั้น การที่คนยากจนจำนวนหกเจ็ดคนต่อครอบครัวหนึ่งเบียดกันอยู่ในห้องขนาดสิบตารางเมตรเป็นเรื่องธรรมดามาก ๆ ถึงขนาดที่มีสถานที่ที่บางคนอยู่อาศัย วางไม่ได้แม้กระทั่งเตียงเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่าที่เกาะฮ่องกางเหมือนกัน มหาเศรษฐีระดับท็อปสามารถสร้างคฤหาสน์หรูเหนือชั้นราวกับพระราชวังอย่างไรอย่างนั้นบนไหล่เขาของอ่าวได้ขภ อาศัยในแฟลตหรูหรานับหลายร้อยหลายพันตารางเมตรบนตึกใหญ่ที่สูงระฟ้า