ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 522
บทที่ 522
ในตอนนี้ เซียวฉางควนพูดขึ้นอย่างดีใจ ： “เออใช่ ที่รัก คุณเอาเงินให้ผมสองหมื่นหยวนสิ พรุ่งนี้ผมมีนัดเลี้ยงข้าว”
“เลี้ยงข้าวเหรอ？” หม่าหลันกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที แล้วถามขึ้น： “คุณเลี้ยงข้าวใครทำไมถึงใช้เงินถึงสองหมื่นหยวน？！”
เซียวฉางควนพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ： “ก็ก่อนหน้านี้ผมได้เข้าร่วมสมาคมศิลปะจีนจินหลิง พอดีตอนนี้ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการยังว่างอยู่ ผมเลยอยากจะได้ตำแหน่งนี้！ก็เลยอยากจะเลี้ยงข้าวประธานกับคณะกรรมการผู้จัดการ เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น”
เขาพูดพร้อมกับสีหน้าที่พอใจมาก： “ถ้าผมได้ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการละก็ ต่อไปวงการของโบราณในจินหลิง ผมก็จะเป็นคนมีชื่อเสียงขึ้นมาแล้ว！”
หม่าหลันรีบต่อว่าขึ้นมาทันที ： “คุณจะบ้าเหรอห้ะ？เลี้ยงข้าวอะไรตั้งสองหมื่นหยวน？คุณคิดว่าบ้านเราผลิตเงินเองเหรอ？ฉันไม่ให้！”
เซียวฉางควนรีบพูดขึ้นมาทันที： “โถ่ ที่รัก ก็ไม่ใช่ว่าผมพยายามจะเขยิบขึ้นไปอีกขั้นหรอกหรือ！ถ้าได้ตำแหน่งนี้ ต่อไปโอกาสที่จะเข้าใกล้การเขียนพู่กันจีนและภาพวาดโบราณ ก็จะไม่ยิ่งง่ายขึ้นเหรอ โอกาสที่จะได้ของก็จะยิ่งมากขึ้น ความสามารถในการหาของของผมนั้นคุณก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อนนะ เก็บได้ครั้งเดียวก็ขายได้เป็นแสนแล้ว！”
หม่าหลันก็เริ่มร้อนตัว แล้วพูดต่อ： “แต่ก็ไม่ควรจะเลี้ยงถึงสองหมื่นหยวนนะ！คุณคิดว่าเงินในครอบครัวนั้นได้มาง่ายๆ เหรอ？”
เซียวฉางควนพูดขึ้นอย่างโมโห： “เงินที่ผมใช้ไป ยังไงผมก็จะหาคืนมาให้ได้อยู่แล้ว！ไม่อย่างนั้นก็ถือซะว่าผมยืมคุณแค่นั้น พอใจไหม？”
หม่าหลันจึงพูดขึ้นอย่างดูถูก： “กับอีแค่ความสามารถห่วยๆ ของคุณใครมันจะไม่รู้ ถึงจะได้เป็นกรรมการบ้าบออะไรนั่นมันสูงส่งแล้วมันยังไง？ฉันว่าคุณเองก็ไม่ต่างจากเย่เฉินหรอก เริ่มจะกลายเป็นคนที่เอาแต่หลอกคนนั้นคนนี้ไปวันๆ เหมือนกันแล้ว！”
เซียวฉางควนโมโหมากขึ้นแล้ว： “คุณนี้มัน ทำไมคุณชอบเอาแต่ดูถูกผมอยู่ได้？”
หม่าหลันทำเสียงสบถ： “ก็ฉันจะดูถูก แล้วจะทำไม？จะบอกให้นะ อยากได้เงินเหรอ ฉันไม่มี！”
พูดจบ หล่อนก็สะบัดตัว แล้วเดินออกไปจากห้องด้วยความโมโหทันที
เซียวฉางควนรู้สึกหดหู่อย่างมาก
คนแบบนี้ ยังกล้าจะเข้าไปอยู่ในสมาคมศิลปะจีน ก็เหมือนกับเป็นแกะดำในกลุ่มแล้ว
แต่ว่า เรื่องนี้เย่เฉินไม่มีทางจะพูดออกไป แล้วเขาจึงหันไปพูดกับเซียวฉางควน： “พ่อ ผมพอจะมีเงินเก็บส่วนตัวอยู่บ้าง เดี๋ยวผมโอนให้ในวีแชทสองหมื่นละกันนะ！”
พอเซียวฉางควนได้ยิน ก็ดีใจจนพูดไม่ถูก ： “โห่ ลูกเขยที่ดีของพ่อ！แกช่วยพ่อได้มากเลย！”
เย่เฉินถอนหายใจ พอหลังจากโอนให้เขาในวีแชทแล้ว ก็พูดขึ้น： “ชูหรันใกล้จะกลับมาแล้ว ผมไปทำกับข้าวก่อนนะ”
เซียวฉางควนได้รับเงินแล้ว ก็รีบพูดเอาใจเขาทันที ： “ดีมากลูกเขย เดี๋ยวพ่อช่วยล้างข้าวเอง！”
----------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...