ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 522

บทที่ 522

ในตอนนี้ เซียวฉางควนพูดขึ้นอย่างดีใจ ： “เออใช่ ที่รัก คุณเอาเงินให้ผมสองหมื่นหยวนสิ พรุ่งนี้ผมมีนัดเลี้ยงข้าว”

“เลี้ยงข้าวเหรอ？” หม่าหลันกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที แล้วถามขึ้น： “คุณเลี้ยงข้าวใครทำไมถึงใช้เงินถึงสองหมื่นหยวน？！”

เซียวฉางควนพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ： “ก็ก่อนหน้านี้ผมได้เข้าร่วมสมาคมศิลปะจีนจินหลิง พอดีตอนนี้ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการยังว่างอยู่ ผมเลยอยากจะได้ตำแหน่งนี้！ก็เลยอยากจะเลี้ยงข้าวประธานกับคณะกรรมการผู้จัดการ เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น”

เขาพูดพร้อมกับสีหน้าที่พอใจมาก： “ถ้าผมได้ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการละก็ ต่อไปวงการของโบราณในจินหลิง ผมก็จะเป็นคนมีชื่อเสียงขึ้นมาแล้ว！”

หม่าหลันรีบต่อว่าขึ้นมาทันที ： “คุณจะบ้าเหรอห้ะ？เลี้ยงข้าวอะไรตั้งสองหมื่นหยวน？คุณคิดว่าบ้านเราผลิตเงินเองเหรอ？ฉันไม่ให้！”

เซียวฉางควนรีบพูดขึ้นมาทันที： “โถ่ ที่รัก ก็ไม่ใช่ว่าผมพยายามจะเขยิบขึ้นไปอีกขั้นหรอกหรือ！ถ้าได้ตำแหน่งนี้ ต่อไปโอกาสที่จะเข้าใกล้การเขียนพู่กันจีนและภาพวาดโบราณ ก็จะไม่ยิ่งง่ายขึ้นเหรอ โอกาสที่จะได้ของก็จะยิ่งมากขึ้น ความสามารถในการหาของของผมนั้นคุณก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อนนะ เก็บได้ครั้งเดียวก็ขายได้เป็นแสนแล้ว！”

หม่าหลันก็เริ่มร้อนตัว แล้วพูดต่อ： “แต่ก็ไม่ควรจะเลี้ยงถึงสองหมื่นหยวนนะ！คุณคิดว่าเงินในครอบครัวนั้นได้มาง่ายๆ เหรอ？”

เซียวฉางควนพูดขึ้นอย่างโมโห： “เงินที่ผมใช้ไป ยังไงผมก็จะหาคืนมาให้ได้อยู่แล้ว！ไม่อย่างนั้นก็ถือซะว่าผมยืมคุณแค่นั้น พอใจไหม？”

หม่าหลันจึงพูดขึ้นอย่างดูถูก： “กับอีแค่ความสามารถห่วยๆ ของคุณใครมันจะไม่รู้ ถึงจะได้เป็นกรรมการบ้าบออะไรนั่นมันสูงส่งแล้วมันยังไง？ฉันว่าคุณเองก็ไม่ต่างจากเย่เฉินหรอก เริ่มจะกลายเป็นคนที่เอาแต่หลอกคนนั้นคนนี้ไปวันๆ เหมือนกันแล้ว！”

เซียวฉางควนโมโหมากขึ้นแล้ว： “คุณนี้มัน ทำไมคุณชอบเอาแต่ดูถูกผมอยู่ได้？”

หม่าหลันทำเสียงสบถ： “ก็ฉันจะดูถูก แล้วจะทำไม？จะบอกให้นะ อยากได้เงินเหรอ ฉันไม่มี！”

พูดจบ หล่อนก็สะบัดตัว แล้วเดินออกไปจากห้องด้วยความโมโหทันที

เซียวฉางควนรู้สึกหดหู่อย่างมาก