ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5220

หลินหว่านเอ๋อร์ส่งหลิวม่านฉงขึ้นรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดังดอกไม้ รอหลังจากรถออกไปจากประตูใหญ่ของโฮมสเตย์จื่อจิน ตอนที่หันตัวมา ก็หุบรอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ที่ดูเหมือนไร้เดียงสาซื่อ ๆ นั่นไปเลย และกลับคืนสู่ความสงบเงียบดังเดิมอีกครั้ง

ชิวอิงซานที่ตามอยู่ด้านหลัง พูดด้วยความนอบน้อม : “คุณหนูครับ กระผมมีคำถามหนึ่ง ขอบังอาจถามคุณ……”

เมื่อกี้ชิวอิงซานมองออกว่าหลินหว่านเอ๋อร์พูดเกรงใจกับหลิวม่านฉงอยู่ตลอด ในใจเลยงงงวยอยู่หน่อย ๆ ไม่รู้ว่าทำไมหลินหว่านเอ๋อร์ต้องทำขนาดนี้

หลินหว่านเอ๋อร์รู้ว่าเขาอยากถามอะไร เลยพูดราบเรียบ : “คุณลองไปตรวจสอบว่าหลิวม่านฉงเคยมีการคบหากับเย่เฉินในอดีตหรือเปล่า ก็จะรู้เองว่าเพราะอะไรค่ะ”

“เย่เฉิน ? !” ชิวอิงซานถามด้วยความตกใจไม่หยุด : “คุณหนูครับ คุณหมายถึง ที่หลิวม่านฉงมาเมืองจินหลิง ก็เพื่อมาหาเย่เฉินเหรอครับ ?”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก : “ฉันเดาว่าแบบนี้นะ แม้ว่ามั่นใจเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์แล้ว แต่ก็ไม่กล้ายืนยันร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกค่ะ ฉันเดาว่าหลิวม่านฉงจะต้องเคยคบหากับเย่เฉินอย่างแน่นอนเลยค่ะ”

พูดถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยเอ่ยปาก : “ในเมื่อหลิวม่านฉงมาเมืองจินหลิงเป็นครั้งแรก งั้นฉันให้เฒ่าแก่ซุนลองสืบบันทึกเข้าออกประเทศของสถานะเย่เฉินในตอนนี้ดูได้ ลองดูว่าเขาเคยไปเกาะฮ่องกางหรือเปล่า หากว่าเคยไป ลองสืบดูว่าตอนที่เขาไปเกาะฮ่องกาง ได้เคยคบค้ากับหลิวม่านฉงหรือเปล่า”

ว่าแล้ว หลินหว่านเอ๋อร์ก็ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น : “จริงสิ เฒ่าแก่ซุนล่ะ ? ไม่เห็นเขากินข้าวตอนเที่ยงเลยนะคะ”

ชิวอิงซานบอก : “เขานอนหลับอยู่ในห้องนอนครับ บอกว่าไม่อยากเจอคนแปลกหน้า และตัวตนเขาก็อ่อนไหวง่ายมากด้วย และไม่อยากให้คนรู้ว่าเขาอยู่ที่เมืองจินหลิงด้วยครับ”

หลินหว่านเอ๋อร์ส่งเสียงอื้ม แล้วบอก : “คุณให้เขาไปสืบดูหน่อยแล้วกันนะคะ ฉันอยากรู้มากอยู่เหมือนกัน สืบได้ผลลัพธ์แล้วบอกฉันด้วยล่ะคะ”