ทานากะ โคอิจิส่ายหน้าแล้วกล่าว“คุณหนูของเราเธอชอบความสงบเงียบ วิลล่าที่เธอต้องการ หลายวันมานี้ผมไม่เจอที่เข้าตาเลย ที่นี่เองก็ขายหมดแล้ว ดังนั้นผมก็เลยสนใจห้องชุดชั้นบนสุดของพวกคุณ เพราะมันไม่มีเสียงดังรบกวนจากชั้นอื่นๆ”
“อย่างนี้นี่เอง……”หลังจากที่พนักงานขายครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก็จึงเอ่ยพูดขึ้นมา“เอาแบบนี้ คุณผู้ชาย คุณรอสักครู่ คุณผู้หญิงคนนั้นกำลังจะไปดูห้อง หากเธอดูเสร็จแล้วยังตัดสินใจไม่ได้ ฉันจะไปกดดันหัวหน้า ดูว่าจะย่นระยะเวลาการตัดสินใจของเธอให้สั้นลงได้ไหม หากวันนี้คุณชำระเงินเต็มจำนวนได้เลย และอีกฝ่ายก็ยังตัดสินใจไม่ได้สักที หรือไม่ยังไง ฉันจะถามหัวหน้าว่า ยกเว้นเงินค่าปรับนี้ได้ไหม เงินค่าปรับนี่ของเราก็ไม่ได้สูงมาก แค่10%ของเงินจอง ซึ่งก็คือจำนวนหนึ่งแสนเท่านั้น”
ทานากะ โคอิจิพูดอย่างไม่ต้องคิด“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไปรบกวนเลย ขายให้ผม เงินค่าปรับนี้ผมจ่ายเอง และผมยินดีที่จะจ่ายเป็นสองเท่า รับรองว่าให้ผู้หญิงคนนั้นพึงพอใจแน่นอน ”
พนักงานขายถึงกับตกตะลึง ในใจก็ยิ่งจะงุนงงมากขึ้นไปอีก“ลูกค้าสองคนที่มาวันนี้เป็นพระเจ้าหรืออะไรกัน คนหนึ่งไม่ดูห้องก็จะจ่ายเงินจองส่วนอีกคนก็ไม่ดูห้อง ไม่เพียงจะจอง อีกทั้งยังยอมที่จะจ่ายเงินค่าปรับให้กับคนแรกด้วย ขายบ้านมาหลายปี ไม่เคยเจอลูกค้าที่พูดง่ายอย่างนี้มาก่อน ครั้งนี้บทจะมาก็มาพร้อมกันเลยสองคน……”
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็พูดกับทานากะโคอิจิว่า“คุณผู้ชาย คือแบบนี้ หากคุณผู้หญิงท่านนั้นดูห้องเสร็จ แล้วตัดสินใจซื้อเลย เราจะไปละเมิดสัญญาไม่ได้แน่นอน……แบบนั้น หากแพร่ออกไปชื่อเสียงของเราก็จะเสียหายได้……”
“ทำได้แค่หากคุณผู้หญิงท่านนี้ยังลังเลตัดสินใจไม่ได้สักที เราก็จะให้คุณสวมสิทธิ์ของเธอ แบบนี้ก็ยังจะพอสมเหตุสมผลบ้าง……หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไป คนส่วนใหญ่ก็ยังพอจะเข้าใจเราได้……”
“แต่เวลาแค่ไม่กี่สิบนาทีให้คุณผู้หญิงท่านนั้นดูห้องเรายังให้ไม่ได้ ก็ไล่ให้เธอออกไปเลย หากรู้ไปถึงไหนเราคงต้องถูกก่นด่าต่อว่าแน่นอน อีกทั้งก็อาจจะถูกหัวหน้าลงโทษด้วย ดังนั้นต้องรบกวนคุณช่วยรอสักครู่ ทุกอย่างต้องรอคุณผู้หญิงท่านนั้นดูห้องเสร็จแล้วถึงจะคุยกันต่อได้ ”
เมื่อทานากะ โคอิจิเห็นท่าทีที่หนักแน่นของอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จึงพยักหน้ารับและพูดว่า“งั้นผมรอที่นี่แล้วกัน”
ทันทีที่พูดจบ ประตูห้องรับรองวีไอพีก็ถูกเปิดออก
หลิวม่านฉงที่ชำระเงินจองเรียบร้อย และเซ็นสัญญาการจองเสร็จ กับพี่เสียนและหัวหน้าฝ่ายขายคนนั้นก็พากันเดินออกมา
เมื่อหัวหน้าฝ่ายขายเห็นพนักงานสาวที่ต้อนรับทานากะ โคอิจิ ก็จึงเอ่ยปากพูดว่า“เถียนเถียน ให้ฝ่ายอำนวยความสะดวกเตรียมรถคันหนึ่ง ฉันจะพาลูกค้าสองท่านนี้ไปดูห้องที่ตึกหมายเลขหนึ่ง”
พนักงานสาวพยักหน้ารับ แล้วหันมองไปที่ทานากะ โคอิจิ อยากจะบอกเรื่องราวกับหัวหน้าของตัวเอง แต่เห็นว่าหลิวม่านฉงก็ยังอยู่ตรงหน้าด้วย ก็จึงกลืนคำพูดนั้นลงคอ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...