ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5240
พี่เสียนเห็นเธอเข้ามาแล้วไม่ได้มองดูห้อง ไปยืนอยู่ที่กระจกบานใหญ่ตรงระเบียงมองดูแม่น้ำ อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนเธอ“คุณหลิว จะดูแบบห้องคร่าวๆกันก่อนไหมคะ หากไม่พอใจในจุดไหน หรืออยากจะปรับตรงไหน ฉันสามารถดำเนินการจัดการให้คุณได้เลย ”
“โอ้ ได้ค่ะ……”หลิวม่านฉงกลับมามีสติอีกครั้ง กับพี่เสียน มองสำรวจดูห้องนี้กันอย่างละเอียดขึ้นมา
ห้องชุดนี้ไม่ได้ใหญ่มาก ขนาดของห้องสองร้อยกว่าตารางเมตร มีห้องนอนสี่ห้อง ซึ่งหนึ่งในนั้นถูกปรับให้เป็นห้องหนังสือ นอกจากนั้น ยังมีมุมดอกไม้ที่อยู่ติดกับฝั่งของแม่น้ำ ทางโครงการยังได้เพิ่มอุปกรณ์กีฬาให้ ถือว่าเป็นมุมออกกำลังกายเล็กๆด้วย ในส่วนของห้องนั่งเล่นเพราะมีบานกระจกที่สูงจรดเพดาน นั่งอยู่ที่โซฟาก็สามารถจะมองเห็นวิวของแม่น้ำได้
สำหรับลูกคนรวยอย่างหลิวม่านฉงที่เห็นบ้านหรูมาจนเคยแล้ว ห้องนี้เมื่อเทียบกับเพนต์เฮาส์สุดหรู ก็แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
บ้านพักของตระกูลหลิวในย่านเซนทรัลเกาะฮ่องกางนั้น พื้นที่ใช้สอยจริงมีมากกว่าหนึ่งพันตารางเมตร และตั้งอยู่ที่ชั้นบนสุดของตึกระฟ้าตระกูลหลิว
อสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์ในเขตพื้นที่ที่ราคาแพงหูฉีก แต่ตระกูลหลิวกลับเก็บห้องที่ดีที่สุดเอาไว้ใช้ส่วนตัว ในพื้นที่ที่มีค่าใช้จ่ายกว่าหลายหมื่นเหรียญฮ่องกงต่อเดือนนั้น แค่ห้องนั่งเล่นที่มีพื้นที่เกือบสองร้อยตารางเมตร ก็เป็นอะไรที่คนทั่วไปไม่มีทางจะจินตนาการได้
สำหรับคนที่รวยจริงๆ พวกเขาไม่สนใจที่จะซื้ออสังหาริมทรัพย์เพื่อการอยู่อาศัยอย่างTomson Riviera แต่พวกเขาชอบที่จะใช้ทรัพย์สินที่ตัวเองมี ตามอำเภอใจโดยไม่มีข้อจำกัดใดๆมากกว่า
ดังนั้น ห้องนี้สำหรับหลิวม่านฉงแล้ว จะเรียกว่าชอบหรือไม่ชอบคงไม่ได้ ก็แค่ทำเลที่ตั้ง การเดินทาง แบบห้องและชั้นที่อยู่ตรงตามความต้องการในตอนนี้ของเธอ
หลังจากดูคร่าวๆแล้ว หลิวม่านฉงก็พูดกับพี่เสียน“พี่เสียน การตกแต่งของห้องดูจะเหมาะสมแล้ว ห้องหนังสือกับพื้นที่ออกกำลังกายก็มีแล้ว ฉันพักอาศัยคนเดียว ไม่มีที่ตรงไหนต้องปรับเปลี่ยนอีกแล้ว ”
พี่เสียนพยักหน้า และถามเธอ“เฟอร์นิเจอร์ล่ะ？พอใจไหม？”
พูดจบ หลิวม่านฉงก็หันไปมองแม่น้ำที่นอกหน้าต่าง แล้วพูดว่า“ฉันไม่ได้พักริมแม่น้ำนานแล้ว ตอนกลางคืนอยากจะดูแสงสียามค่ำคืนจริงๆ ”
“ได้ค่ะ”พี่เสียนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ และพูดว่า“ งั้นฉันจะไปซื้อของกับคุณ จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเราก็ค่อยกลับไป ”
“ขอบคุณพี่เสียนค่ะ……”
ในเวลาเดียวกัน ทานากะ โคอิจิที่อยู่ชั้นล่างก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วถ่ายวิดีโอของห้องทั้งหมด ส่งไปให้อิโตะ นานาโกะที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่ที่เกียวโต จากนั้นก็กดส่งข้อความเสียง พูดอย่างรู้สึกผิดว่า“ขอโทษครับคุณหนู หลายวันนี้หาวิลล่าที่เหมาะกับคุณหนูไม่ได้เลยจริงๆ ห้องนี้คุณดูสิครับว่าถูกใจไหม？”
อิโตะ นานาโกะมองผ่านๆ ยิ้มแล้วพูดว่า“ก็ไม่เลวนะ เอาอันนี้แหละ ไปตระเวนหาบ้านด้วยเวลาที่เร่งรีบแบบนี้ ทำทานากะซังต้องลำบากแล้ว ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...