ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5240

พี่เสียนเห็นเธอเข้ามาแล้วไม่ได้มองดูห้อง ไปยืนอยู่ที่กระจกบานใหญ่ตรงระเบียงมองดูแม่น้ำ อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนเธอ“คุณหลิว จะดูแบบห้องคร่าวๆกันก่อนไหมคะ หากไม่พอใจในจุดไหน หรืออยากจะปรับตรงไหน ฉันสามารถดำเนินการจัดการให้คุณได้เลย ”

“โอ้ ได้ค่ะ……”หลิวม่านฉงกลับมามีสติอีกครั้ง กับพี่เสียน มองสำรวจดูห้องนี้กันอย่างละเอียดขึ้นมา

ห้องชุดนี้ไม่ได้ใหญ่มาก ขนาดของห้องสองร้อยกว่าตารางเมตร มีห้องนอนสี่ห้อง ซึ่งหนึ่งในนั้นถูกปรับให้เป็นห้องหนังสือ นอกจากนั้น ยังมีมุมดอกไม้ที่อยู่ติดกับฝั่งของแม่น้ำ ทางโครงการยังได้เพิ่มอุปกรณ์กีฬาให้ ถือว่าเป็นมุมออกกำลังกายเล็กๆด้วย ในส่วนของห้องนั่งเล่นเพราะมีบานกระจกที่สูงจรดเพดาน นั่งอยู่ที่โซฟาก็สามารถจะมองเห็นวิวของแม่น้ำได้

สำหรับลูกคนรวยอย่างหลิวม่านฉงที่เห็นบ้านหรูมาจนเคยแล้ว ห้องนี้เมื่อเทียบกับเพนต์เฮาส์สุดหรู ก็แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

บ้านพักของตระกูลหลิวในย่านเซนทรัลเกาะฮ่องกางนั้น พื้นที่ใช้สอยจริงมีมากกว่าหนึ่งพันตารางเมตร และตั้งอยู่ที่ชั้นบนสุดของตึกระฟ้าตระกูลหลิว

อสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์ในเขตพื้นที่ที่ราคาแพงหูฉีก แต่ตระกูลหลิวกลับเก็บห้องที่ดีที่สุดเอาไว้ใช้ส่วนตัว ในพื้นที่ที่มีค่าใช้จ่ายกว่าหลายหมื่นเหรียญฮ่องกงต่อเดือนนั้น แค่ห้องนั่งเล่นที่มีพื้นที่เกือบสองร้อยตารางเมตร ก็เป็นอะไรที่คนทั่วไปไม่มีทางจะจินตนาการได้

สำหรับคนที่รวยจริงๆ พวกเขาไม่สนใจที่จะซื้ออสังหาริมทรัพย์เพื่อการอยู่อาศัยอย่างTomson Riviera แต่พวกเขาชอบที่จะใช้ทรัพย์สินที่ตัวเองมี ตามอำเภอใจโดยไม่มีข้อจำกัดใดๆมากกว่า

ดังนั้น ห้องนี้สำหรับหลิวม่านฉงแล้ว จะเรียกว่าชอบหรือไม่ชอบคงไม่ได้ ก็แค่ทำเลที่ตั้ง การเดินทาง แบบห้องและชั้นที่อยู่ตรงตามความต้องการในตอนนี้ของเธอ

หลังจากดูคร่าวๆแล้ว หลิวม่านฉงก็พูดกับพี่เสียน“พี่เสียน การตกแต่งของห้องดูจะเหมาะสมแล้ว ห้องหนังสือกับพื้นที่ออกกำลังกายก็มีแล้ว ฉันพักอาศัยคนเดียว ไม่มีที่ตรงไหนต้องปรับเปลี่ยนอีกแล้ว ”

พี่เสียนพยักหน้า และถามเธอ“เฟอร์นิเจอร์ล่ะ？พอใจไหม？”

พูดจบ หลิวม่านฉงก็หันไปมองแม่น้ำที่นอกหน้าต่าง แล้วพูดว่า“ฉันไม่ได้พักริมแม่น้ำนานแล้ว ตอนกลางคืนอยากจะดูแสงสียามค่ำคืนจริงๆ ”

“ได้ค่ะ”พี่เสียนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ และพูดว่า“ งั้นฉันจะไปซื้อของกับคุณ จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเราก็ค่อยกลับไป ”

“ขอบคุณพี่เสียนค่ะ……”

ในเวลาเดียวกัน ทานากะ โคอิจิที่อยู่ชั้นล่างก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วถ่ายวิดีโอของห้องทั้งหมด ส่งไปให้อิโตะ นานาโกะที่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่ที่เกียวโต จากนั้นก็กดส่งข้อความเสียง พูดอย่างรู้สึกผิดว่า“ขอโทษครับคุณหนู หลายวันนี้หาวิลล่าที่เหมาะกับคุณหนูไม่ได้เลยจริงๆ ห้องนี้คุณดูสิครับว่าถูกใจไหม？”

อิโตะ นานาโกะมองผ่านๆ ยิ้มแล้วพูดว่า“ก็ไม่เลวนะ เอาอันนี้แหละ ไปตระเวนหาบ้านด้วยเวลาที่เร่งรีบแบบนี้ ทำทานากะซังต้องลำบากแล้ว ”