เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5265

เฉียนหงเย่นตกใจจนแห้งเหี่ยวลงทันที จึงทำได้เพียงแค่มองหม่าหลันด้วยความเกลียดชัง จากนั้นก็ก้มหน้าลงไป

และไม่นานนายตำรวจสองสามนายก็มาที่คฤหาสน์หลังที่อยู่ข้างๆ

เวลานี้นายหญิงใหญ่เซียวหลับไปแล้ว เซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงได้ยินเสียงทะเลาะกันดังอยู่ทางด้านนอกอย่างเลือนราง แต่เนื่องจากว่าเป็นอัมพาตติดเตียงอยู่นั้น จึงไม่สามารถออกไปตรวจสอบดูข้างนอกได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงนอนพูดคุยกันอยู่บนเตียง

เซียวฉางเฉียนเอ่ยขึ้นกับเซียวไห่หลง : “ไห่หลง ทำไมฉันรู้สึกว่าคนที่ทะเลาะเอะอะโวยวายอยู่ข้างนอกคือแม่แกนะ!”

เซียวไห่หลงเอ่ยขึ้นมาอย่างทำตัวไม่ถูก : “พ่อ ตอนที่ย่าไปไม่ได้เปิดหน้าต่างให้พวกเรา หน้าต่างนี้ปิดอย่างหนาแน่นมากขนาดนี้ ผมได้ยินไม่ชัดจริงๆ แต่เมื่อกี้ได้ยินเหมือนมีเสียงคนหัวเราะดังขึ้นเลือนราง ได้ยินเหมือนกับเสียงของหม่าหลันผู้หญิงสารเลวคนนั้นเลย!”

“หม่าหลัน?” เซียวฉางเฉียนเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ : “หรือว่าแม่แกกับเธอจะทะเลาะกัน?”

“ไม่หรอกมั้ง” เซียวไห่หลงพึมพำ : “ไม่ใช่ว่าแม่ไปตั้งนานแล้วเหรอ? แม่กลับโรงแรมไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะมาทะเลาะกับหม่าหลันในเวลานี้”

เซียวฉางเฉียนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย : “ก็ใช่...แม่แกกลับไปตั้งนานแล้ว ไม่แน่ว่ากำลังนอนพักเพลินๆอยู่ที่โรงแรมแล้ว!”

ว่าแล้ว เซียวฉางเฉียนก็เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่งุนงง : “นึกถึงแม่แกแล้วฉันก็โมโห หาเงินได้นิดได้หน่อยก็อวดเก่งเสียจนจะไม่ใช่เธอแล้ว แต่ละวันใช้อำนาจบาตรใหญ่ในบ้าน ใช้พวกเราสองคนเหมือนกับเป็นหมาอย่างนั้น...”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน