ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5274

เซียวเวยเวยถอนหายใจออกมา แล้วพูดขึ้นอย่างโมโห : “พ่อ ฉันเคยเตือนแม่ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ต้องไปใช้สมองกับเรื่องพวกนี้มากนัก! ตอนนั้นที่ทุกคนคอยแต่จะหาเรื่องอาสะใภ้รอง จุดจบก็น่าเวทนาพอแล้ว อย่าถลำไปในรอยเดิมอีก แต่แม่ก็ไม่ฟัง! ตอนนั้นฉันเองก็เคยบอกดับทุกคนแล้ว ว่าตอนนี้รายได้ของฉันนับวันก็ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหน้านี้พ่อกับพี่ไม่ได้รับการรักษาดีๆ เสียเวลาไปไม่น้อย แต่ตอนนี้ฉันมีเงินบ้างแล้ว สามารถส่งพ่อกับพี่ไปรักษาที่โรงพยาบาลได้ รักษาให้หายกลับมาเป็นปกติ แต่แม่ก็จะอยู่ขายความเวทนานี้อยู่ข้างๆพ่อกับพี่ ผลปรากฏว่าบาดแผลของทั้งสองคนก็ยังไม่หายดี แม่ก็เอาตัวเองเข้าไปทรมานอีก...”

เซียวฉางเฉียนเองก็ถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้มใจมากเช่นกัน : “เวยเวย แกพูดถูก...”

เซียวเวยเวยเงียบไปพักหนึ่ง ราวกับว่าตัดสินใจอะไรออกมา แล้วจู่ๆก็สตาร์ทรถใหม่อีกครั้ง ปากทางต่อไปที่ควรจะขับตรงไปนั้นแต่กลับเลี้ยวขวา พลางเอ่ย : “ช่างเถอะ! ตอนนี้ฉันพาพ่อกับพี่ไปโรงพยาบาลก่อนแล้วกัน! ทั้งสองคนรักษาแผลของตัวเองให้หาย หลังจากที่ฟื้นฟูได้แล้วทั้งสองคนก็ออกไปหางานทำอย่างจริงๆจังๆเถอะนะคะ!”

เซียวฉางเฉียนพยักหน้าลง แล้วเอ่ยขึ้น : “พูดจริงๆแล้ว นอนอยู่บนเตียงเป็นครึ่งปี ฉันเองก็อึดอัดแทบบ้าตายแล้วเหมือนกัน รอให้หายแล้วฉันค่อยไปหางานทำ...”

ว่าแล้วเขาก็มองไปยังเซียวหงไห่ พลางกำชับ : “ไห่หลง แกเองก็เอ้อระเหยลอยชามาครึ่งปีแล้ว ควรจะต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว! ถึงตอนนั้นเราสองพ่อลูกก็ไปหางานด้วยกัน ใครก็ไม่สามารถที่จะอยู่บ้านเอาแต่กินไม่ได้แล้ว!”

เซียวไห่หลงเองก็รู้ ความฝันของการเป็นทายาทนั้นแตกสลายไปแล้ว จึงทำได้เพียงพยักหน้าลง พึมพำออกมา : “ผมรู้แล้วพ่อ...รอให้แผลหาย ผมจะขยันทำงาน...”

นายหญิงใหญ่เซียวเป็นคนรู้ทันคน เธอรู้ว่าเฉียนหงเย่นตอนนี้ไม่สามารถลืมตาอ้าปากได้แล้ว อนาคตตัวเองเกรงว่าอาศัยได้เพียงแค่เซียวเวยเวยแล้ว

แต่เวลานี้เซียวเวยเวยก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง : “ย่าคะ บางอย่างฉันต้องพูดเอาไว้ก่อน ต่อไปเวลาย่าอยู่ในบ้าน จะมีความคิดเล็กๆน้อยๆของการเมืองมาใช้ในครอบครัวไม่ได้นะคะ!”

นายหญิงใหญ่เซียวรีบอธิบาย : “เวยเวย ฉันไม่ได้เอาการเมืองมาเกี่ยวกับครอบครัวนะ...”

เซียวเวยเวยพูดขึ้นอย่างจริงจัง : “ย่าคะ ตระกูลเซียวของพวกเราเมื่อก่อนตอนที่คุณปู่อยู่ก็สามัคคีกันมาก คนแก่อาวุโสอย่างเขาปฏิบัติกับพ่อและอารองอย่างเท่าเทียมกัน กับฉัน พี่และพี่ชูหรัน คุณปู่ก็ไม่ได้ลำเอียงกับใครอย่างเห็นได้ชัด แต่หลังจากที่คุณปู่จากไปแล้ว ย่าก็มารับช่วงตระกูลเซียวต่อ ก็เริ่มพาพ่อแม่ฉันและฉันกับพี่ชายสร้างตัวออกมาอย่างโดดเดี่ยวกับครอบครัวของอารอง จนสุดท้ายในครอบครัวก็แยกกันวุ่นวายไปหมด ไม่เพียงแค่ครอบครัวเดียวกันแล้วแตกออกเป็นสองครอบครัวเท่านั้น แม้แต่กิจการของตระกูลมีสถานการณ์ที่ลดต่ำลงด้วยเช่นกัน ต่อมาบริษัทล้มละลายปิดตัวลง แม้แต่บ้านก็ไม่มีแล้ว ทำเอาตอนนี้พวกเราทำได้เพียงพึ่งพาอาศัยคนอื่นในการดำเนินชีวิตไปแล้ว!”