ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5277

เนื่องจากทานากะ โคอิจิมาถึงก่อนตระกูลอิโตะ ถึงเมืองจินหลิงก่อน ดังนั้นวันนี้จึงจัดกองกำลังทหารไปรับโดยเฉพาะ

ตอนที่ทานากะ โคอิจินั่งรถออกมาจากสนามบิน ดอกไม้สดที่ส่งมาถึงก็ถูกเตรียมขนส่งโดยรถบรรทุกหลายคันด้วยเช่นกัน

ถึงแม้ว่าในใจจะคิดถึงแต่เย่เฉิน แต่อิโตะ นานาโกะก็ยังคงไปที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงเป็นสถานที่แรก

แต่นางาฮิโกะ อิโตะไม่ได้ไปที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกง แต่ถูกทานากะ โคอิจิพามายังTomson Riviera ก่อนงานแต่งงาน นางาฮิโกะ อิโตะไม่คิดที่จะไปโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง เนื่องจากเขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในญี่ปุ่น กังวลว่าถูกผู้คนมากมายเห็นเข้าแล้วจะเป็นการเปิดเผยความลับของขาที่เกิดขึ้นมาใหม่ของเขา

ตอนที่กองกำลังทหารของอิโตะ นานาโกะถึงโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง เฉินจื๋อข่ายถึงได้รับข่าวนี้

รู้ว่าเธอมาแล้ว เฉินจื๋อข่ายจึงโทรหาเย่เฉินทันที รายงานข่าวนี้กับเย่เฉิน

เย่เฉินได้ยินว่านานาโกะมาแล้ว ในใจก็รู้สึกเซอร์ไพรส์ขึ้นมาทันที พอดีกับที่เซียวชูหรันไปบริษัทแล้ว หม่าหลันก็บังคับให้เซียวฉางควนขับรถพาเธอไปสูดอากาศข้างนอก มีเพียงเขาคนเดียวที่อยู่ในบ้าน จึงถือโอกาสขับรถ BMW Series 5คันก่อนของเซียวฉางควนมุ่งไปยังโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง

ส่วนซูรั่วหลีก็อยู่ที่สวนดอกไม้กลางอากาศของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มาเตรียมงานแต่งงานให้กับพ่อแม่ เธอรู้ว่าหลายปีมานี้แม่ของเธอไม่ได้ผ่านมาได้ง่ายดายนัก ดังนั้นจึงอยากจะพยายามให้มากที่สุด เพื่อสร้างงานแต่งงานที่น่าจดจำให้กับแม่

เนื่องจากว่าสวนดอกไม้กลางอากาศของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงปกติแล้วไม่เปิดให้ภายนอกเข้า ครั้งนี้นำมาจัดขึ้นเป็นกรณีพิเศษสำหรับจัดงานแต่งงานของซูโสว่เต้ากับเหออิงซิ่ว ดังนั้นช่วงก่อนหน้าซูรั่วหลีจึงมีเวลาเพียงพอที่จะมาเตรียมสถานที่ ไม่เหมือนกับห้องโถงจัดเลี้ยงของโรงแรมที่เป็นที่นิยมหลายๆแห่ง อนุญาตให้ไปเริ่มจัดงานก่อนเพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น เวลาจึงเร่งรีบเป็นอย่างมาก

เธอในเวลานี้กำลังคุยเรื่องแผนฉากเบื้องหลังกับทางผู้รับผิดชอบของบริษัทจัดงานแต่งงานอยู่ แล้วจู่ๆก็เห็นอิโตะ นานาโกะพาคนรับใช้สาวเดินเข้ามา ก็เข้าไปต้อนรับด้วยความรู้สึกเซอร์ไพรส์ขึ้นมาทันที พลางเอ่ยขึ้น : “คุณอิโตะ ทำไมถึงมาเร็วขนาดนี้ล่ะคะ? ฉันคิดว่าคุณจะมาถึงวันพรุ่งนี้หรือไม่ก็วันมะรืนเสียอีก”

อิโตะ นานาโกะยิ้ม : “วันที่8เป็นงานแต่งงานของคุณลุงคุณป้า ฉันจะมาช้าได้ยังไง”

ว่าแล้ว อิโตะ นานาโกะก็เอ่ยขึ้นมาอีก : “ฉันเอาดอกไม้มาเยอะแยะเลย เดี๋ยวทางทีมงานจะทยอยขนกันมา เอามาจัดที่งานให้คุณดู ดูว่าคุณจะชอบความรู้สึกแบบไหน”

ซูรั่วหลีเอ่ยถามขึ้น : “ตอนนี้จัดดอกไม้สด กลัวว่าจะอยู่ไม่ถึงสามวันสิคะ?”

อิโตะ นานาโกะยิ้ม : “ครั้งนี้ดอกไม้สดที่เอามาใช้กับแผนงานของคุณโดยเฉพาะ ดอกไม้สดที่ใช้ในงานแต่งงานฉันจัดการเอาไว้แล้ว วันที่7ช่วงสายๆจะมีการคัดเลือกและแต่งกิ่งให้อย่างพิถีพิถัน ช่วงบ่ายก็จะขึ้นเครื่องมาจากญี่ปุ่น ขนส่งทางอากาศมาถึงเมืองจินหลิง อีกทั้งฉันได้กำชับกับทางซัพพลายเออร์แล้วว่าดอกไม้ที่ตัดมาช่วงสายของวันที่7 ไม่ต้องบานเต็มที่ เอาที่กำลังจะบาน แบบนี้คืนวันที่7จัดทั้งหมดเสร็จแล้ว พรมน้ำให้กับดอกไม้เอาไว้ เพียงแค่ช่วงเวลาคืนเดียว ดอกไม้สดก็จะอยู่ในสภาพที่บานอย่างเต็มที่ในวันที่แปดแล้ว!”

ซูรั่วหลีพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์ : “นี่...เตรียมดอกไม้สดมาสองชุดแบบนี้ ทั้งยังขนส่งทางอากาศมาเลยด้วย ต้นทุนสูงมากเลยใช่ไหมคะ?”

อิโตะ นานาโกะตีลงบนมือเธอเบาๆ พลางยิ้ม : “ต้นทุนนี้สำหรับตระกูลอิโตะแล้วไม่ต้องพูดถึงเลย คุณซูอย่าไปแคร์เลยนะคะ จุดมุ่งหมายของพวกเราคือต้องการให้งานแต่งงานของคุณลุงกับคุณป้าออกมาอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด นับประสาอะไรกับดอกไม้แค่นี้กัน”

ในใจของซูรั่วหลีรู้สึกซาบซึ้งมาก เอ่ยขึ้นมาด้วยความเคารพ : “คุณอิโตะ ขอบคุณคุณมากจริงๆนะคะ...”

อิโตะ นานาโกะส่ายหน้า พลางยิ้ม : “จากที่ผ่านเรื่องของพ่อกับแม่มา พวกเราก็นับว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว คุณจะเกรงใจฉันขนาดนี้ทำไม”

ซูรั่วหลีพยักหน้าลงเบาๆ เธอเข้าใจความหมายของอิโตะ นานาโกะ แม่ของเธอ และพ่อของอิโตะ นานาโกะ ล้วนแต่เคยเป็นคนพิการที่ต้องตัดขาไป ช่วงเวลาก่อนหน้านี้พวกเขาได้รับยาต่อเส้นลมปราณของเย่เฉินอยู่ที่อเมริกา และจากที่ผ่านมาในครั้งนั้น ก็ทำให้ทั้งสองคนคุ้นเคยกันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ซูรั่วหลีจึงเอ่ยถามอิโตะ นานาโกะขึ้น : “ไม่ทราบว่าคุณอิโตะมาแล้วหรือยังคะ?”