ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5278

“มาแล้วค่ะ” อิโตะ นานาโกะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ : “ตั้งแต่ที่ขาทั้งสองข้างของโอโต้ซังฟื้นสภาพดีขึ้นมาแล้ว ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในบ้านไม่ออกไปไหนเลย กลัวว่าจะถูกคนข้างนอกเจอเข้า ก็เลยไปที่ที่พักก่อน เขาฝากฉันมาบอกว่าวันงานแต่งงานเขาจะต้องมาร่วมอวยพรอย่างแน่นอนค่ะ”

ว่าแล้ว เธอก็เอ่ยถามซูรั่วหลีอีกครั้ง : “คุณน้าเหออยู่ที่นี่ไหมคะ?”

ซูรั่วหลันว่า : “แม่กำลังลองชุดแต่งงานอยู่ในห้องที่โรงแรมค่ะ คุณซ่งจัดให้ช่างออกแบบมาที่นี่เพื่อวัดตัวแก้ไข ผู้จัดการทั่วไปเฉินจัดห้องเพรสซิเดนสูทเอาไว้ เพื่อสะดวกในการจัดเตรียมงานด้วยค่ะ”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าลง : “แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ให้คุณน้าเหอดูแลตัวเอง งานแต่งงานก็ให้พวกเราคนรุ่นหลังเป็นคนจัดไป”

ซูรั่วหลีพยักหน้าลงเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยถามอิโตะ นานาโกะขึ้น : “ใช่สิคุณอิโตะ คุณมาวันนี้ ได้บอกคุณเย่เอาไว้ก่อนล่วงหน้าหรือเปล่าคะ?”

“เปล่าค่ะ” อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเขินอาย : “วันปกติเย่เฉินซังจะค่อนข้างยุ่งอยู่แน่นอน ฉันเลยไม่ได้บอกเขาก่อนล่วงหน้า”

ซูรั่วหลันยิ้มพลางเอ่ยขึ้น : “ต่อให้คุณไม่ได้บอกเขา ผู้จัดการทั่วไปเฉินก็จะต้องบอกเขาอยู่แล้วค่ะ คุณเย่นให้ความสำคัญกับคุณขนาดนี้ ไม่แน่ว่าตอนนี้กำลังรีบมาที่นี่ก็ได้”

อิโตะ นานาโกะหน้าแดง : “ที่ไหนกันล่ะคะ...ฉันเห็นว่าเย่เฉินซังก็ให้ความสำคัญกับคุณเหมือนกัน...”

ซูรั่วหลันเอ่ยขึ้นด้วยความเขินอาย : “ฉัน...สถานการณ์ของฉันกับคุณไม่เหมือนกัน...ฉันเป็นคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา ส่วนคุณเป็นเพื่อนสนิทต่างเพศของคุณเย่...”

อิโตะ นานาโกะมองเธอ แสร้งทำเป็นเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย : “เป็นแค่ผู้ใต้บังคับบัญชาแค่นั้นจริงๆเหรอคะ?”

ซูรั่วหลันพูดขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินัก : “เป็นแค่คนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาเท่านั้นจริงๆค่ะ...คุณเย่เคยช่วยชีวิตฉันเอาไว้หลายครั้ง และช่วยฉันมากมายขนาดนี้ ฉันจะต้องอยู่ข้างๆคอยปรนนิบัติเขาตลอดอยู่แล้ว ตอบแทนบุญคุณของเขา เพราะฉะนั้นก็เป็นคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา...”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าลงเล็กน้อย ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น : “ความจริงแล้วฉันอิจฉาคุณมากกว่านะที่ได้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเขา อย่างน้อยก็สามารถเจอเขาได้อยู่บ่อยๆ ไม่เหมือนกับฉัน อยากจะเจอเขาเวลาปกติก็ยากเหลือเกิน”

ซูรั่วหลันได้ยินแล้วก็รู้สึกอึ้งไปเล็กน้อย

เดิมทีแล้วเธอรู้สึกอิจฉาอิโตะ นานาโกะมาก ถึงอย่างไร คนที่มีสายตาที่เฉียบแหลมสามารถมองออก แม้ว่าเย่เฉินจะมีเพื่อนสนิทต่างเพศมากมาย แต่กับเธอแล้วกลับเข้าข้างกันเป็นพิเศษ

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าลง ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น : “คุณซู ไม่เจอกันนานเลย”

ซูจือหยูพมองไปรอบๆ แล้วเอ่ยถามซูรั่วหลี : “รั่วหลี พ่อไม่อยู่ที่นี่เหรอ?”

ซูรั่วหลันเอ่ยขึ้นมาอย่างทำตัวไม่ถูก : “เอ่อคือ...พ่ออยู่ที่ห้องเพรสซิเดนสูท...อยู่เป็นเพื่อนแม่ฉัน...ลองชุดแต่งงาน”

ซูจือหยูพยักหน้าลงเล็กน้อย พลางเอ่ยถามขึ้นอีก : “แล้วคุณเย่อยู่ไหม?”

“ไม่อยู่” ซูรั่วหลีส่ายหน้าแล้วเอ่ยถามเธอ : “พี่ พี่หาคุณเย่มีธุระอะไรหรือเปล่า?”

ซูจือหยูเม้มปาก เอ่ยขึ้นมาทั้งที่ในใจรู้สึกไม่มั่นใจนัก : “ฉันหาคุณเย่ อยากจะขอร้องเขาให้โอกาสพี่ชายฉันกลับมาร่วมงานแต่งงาน...ตอนนี้พี่ชายฉันยังอยู่ระหว่างทางที่คุกเข่าน้อมไหว้ พ่อจะแต่งงาน ในฐานะที่เขาเป็นลูกชายคนโตก็ควรจะมางานด้วย แต่ไม่รู้ว่าคุณเย่จะตกลงหรือเปล่า...”

เพิ่งจะสิ้นเสียง เธอก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยที่ปกติแล้วจะดังซ้ำอยู่ในความฝัน : “ในเมื่อคุณซูอยากจะให้ซูจือเฟยมาร่วมงานแต่งงาน ถ้าอย่างนั้นผมจะจัดคนไปรับเขามาก็แล้วกัน!”