ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5286

และเนื่องจากความเข้าใจระดับนี้ เธอจึงไม่คาดหวังว่าจะมีการพัฒนาใด ๆ ระหว่างตัวเองกับเย่เฉิน

ดังคำกล่าวที่ว่า หากไม่มีความหวัง ก็ย่อมไม่มีผิดหวัง

และจากตรงนี้ เธอจึงใจกว้างกว่าซูจือหยูมาก

ตอนกลางวัน

อิโตะ นานาโกะวางเรื่องจัดดอกไม้ลง ถือโอกาสที่ทุกคนจะพักเที่ยง พูดกับเย่เฉินว่า：“เย่เฉินซัง โอโต้ซังรอต้อนรับคุณอยู่ที่ Tomson Riviera แล้ว พวกเราจะออกเดินทางตอนนี้เลยไหมคะ？”

“โอเค”เย่เฉินตกลงอย่างง่ายดาย และพูดว่า：“นั่งรถของผมละกัน”

“ค่ะ！”อิโตะ นานาโกะพยักหน้า สั่งให้สาวใช้ที่ตัวเองพามาไปพักผ่อนในโรงแรมก่อน ส่วนตัวเองถอดผ้ากันเปื้อนที่สวมตอนจัดดอกไม้ออก และเตรียมตัวไปบ้านใหม่กับเย่เฉินเพื่อไปพบกับนางาฮิโกะ อิโตะผู้เป็นพ่อ

ตอนนี้เอง เฉินจื๋อข่ายเดินมาพูดกับเย่เฉินว่า：“คุณชายครับ คุณชายซูน่าจะลงจอดที่จินหลิงอีกสี่สิบนาทีข้างหน้านี้”

ซูจือหยูที่ไม่ค่อยได้พูดได้ยินแบบนี้ จึงรีบถามว่า：“ผู้จัดการทั่วไปเฉิน พี่ชายฉันจะมาถึงแล้ว？”

“ใช่ครับ”เฉินจื๋อข่ายพยักหน้าพูดว่า：“ลงเครื่องอีกสี่สิบนาทีครับ”

ซูจือหยูมองไปที่เย่เฉิน ถามอย่างคาดหวังว่า：“คุณเย่ ฉันไปรับเขาที่สนามบินได้ไหมคะ？”

“ได้อยู่แล้ว”เย่เฉินตกลงอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า：“ตอนนี้คุณไปสนามบินเถอะ รับเขาแล้วไปเจอน้าตู้ก่อน หลังเที่ยงไป ผมจะไปเยี่ยมที่บ้านน้าตู้”

ซูจือหยูได้ยินว่าเย่เฉินจะไปเยี่ยมที่บ้าน ในใจก็มีแต่ความสุขล้นออกมา พยักหน้าอย่างขอบคุณและพูดว่า：“ค่ะคุณเย่ งั้นฉันไปรับพี่ชายฉันก่อน แล้วรอคุณที่บ้านแม่ฉันนะคะ”

“โอเค”เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย พูดกับเฉินจื๋อข่ายว่า：“เหล่าเฉินคุณไปจัดการมาหน่อย คุณชายซูลงจากเครื่องแล้ว พาเขาไปเจอคุณหนูซู”

เฉินจื๋อข่ายพูดโดยไม่ลังเลว่า：“คุณชายไม่ต้องห่วง ผมจะจัดการให้ทันที”

เย่เฉินพยักหน้า จากนั้นพูดโดยไม่ลังเลกับซูจือหยูว่า：“คุณหนูซูไปสนามบินก่อนเถอะ ไว้เราเจอกันตอนบ่าย”

“เจอกันตอนบ่ายค่ะคุณเย่！”

หลังจากซูจือหยูและเย่เฉินลากันแล้ว ก็ขับรถไปที่สนามบินอย่างรีบร้อน

แม้จะบอกว่าหลังจากซูจือเฟยหันไปหาซูเฉิงเฟิงปู่ของเขา หลังจากที่เขาตกอยู่ในอันตราย แต่ในใจของซูจือหยูไม่โทษเขา

ซูจือหยูรู้จักนิสัยของพี่ชายตัวเองเป็นอย่างดี เขาไม่ใช่คนเลว แต่เขาถูกเลี้ยงดูจนเสียคนมาหลายปี จึงขาดความรับผิดชอบไปมาก

นอกจากนี้ก่อนที่คุณปู่จะให้ไปบวช ก็แข็งแกร่งมาตลอด ถ้าพี่ชายไม่แสดงความภักดีต่อเขา เขาต้องไล่พี่ชายออกจากบ้าน และกีดกันคุณสมบัติและโอกาสเพื่อสืบทอดตระกูลซูในอนาคตของเขาแน่นอน

สำหรับซูจือเฟยที่เลี้ยงจนเสียคน แน่นอนว่าไม่อาจยอมรับได้

แม้ว่าซูจือหยูจะอายุไม่มาก แต่เธอก็รู้ความจริงที่ว่า บ้านเมืองเปลี่ยนแปลงง่าย แต่ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงยาก เธอเข้าใจดี ในการเลือกของพี่ชายในสถานการณ์แบบนั้น

และครั้งนี้พี่ชายเดินคุกเข่าเป็นพันไมล์ ไม่ต้องดูก็รู้ว่าเขาต้องที่พบกับความทุกข์ทรมานมาก ดังนั้นเธอที่เป็นน้องสาวจึงสงสารอยู่แล้ว

วันนี้เย่เฉินอนุโลมให้พี่กลับมา ซูจือหยูก็แทบรอไม่ไหวที่จะเจอเขาเร็ว ๆ

เมื่อซูจือหยูขับรถมาถึงสนามบิน เครื่องบินที่ซูจือเฟยนั่งมาก็ลงจอดแล้ว

แม้จะบอกว่าเสื้อผ้าบนตัวของซูจือเฟยจะมอมแมม เสียทรง แต่เพราะรับเขาในวันนี้เป็นเรื่องที่กะทันหัน คนตระกูลเย่ก็ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าดี ๆ ให้เขา ดังนั้นจึงได้แต่แบบนี้ รับเขากลับมาก่อนค่อยว่ากันอีกที

เนื่องจากมีการประสานงานจากเฉินจื๋อข่าย คนงานของตระกูลเย่จึงส่งซูจือเฟยที่สนามบิน และเจอกับซูจือหยู