ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5287

ซูจือหยูในเวลานี้จอดรถอยู่ข้างถนน นั่งรอในรถอย่างกระวนกระวาย เมื่อเธอเห็นพนักงานสองสามคน เดินออกจากสนามบินพร้อมกับผู้ชายที่เหมือนขอทาน เธอก็จำได้ทันทีว่าเป็นพี่ชายของตัวเอง

เธอไม่สนที่จะเสียใจกับภาพลักษณ์อันน่าอนาถของพี่ชาย รีบเปิดประตูรถออกไปพบเขา ตะโกนอย่างสะอึกสะอื้น：“พี่！”

ซูจือเฟยมองไปตามเสียง เห็นเป็นซูจือหยู น้ำตาก็ไหลออกมาทันที

เวลานี้ ซูจือหยูรีบวิ่งไปข้างหน้าตรงเขา โดยไม่สนใจความสกปรกบนตัวเขา กอดเขา และพูดไปร้องไปว่า：“พี่！พี่กลับมาเสียที……”

ซูจือเฟยก็ร้องไห้ออกมาอย่างทนไม่ไหว พูดอย่างตื่นตระหนกและด้อยค่า：“จือหยู ตัวพี่สกปรกมาก……”

“ไม่เป็นไร……”ซูจือหยูส่ายหน้า แล้วร้องไห้ไปพูดไปว่า：“พี่ ครึ่งปีมานี้พี่ลำบากมากเลย……”

ซูจือเฟยถอนหายใจ พูดอย่างเคร่งขรึมว่า：“พี่ไม่ได้ลำบากอะไรมาก แต่ทุกครั้งที่คิดถึงเธอและแม่ ในใจก็จะรู้สึกผิดมาก และยกโทษให้ตัวเองไม่ได้……”

ซูจือหยูรีบปลอบไปว่า：“เรื่องพวกนั้นผ่านไปแล้ว พี่อย่าพูดถึงมันอีก ฉันกับแม่เข้าใจพี่ดี แม่ไม่ได้โกรธพี่ และฉันก็ไม่โกรธพี่ด้วย”

พูดไป เธอก็รีบเช็ดน้ำตา และพูดว่า：“พี่ รอพี่อยู่ที่บ้านน่ะ เรารีบกลับไปดีกว่า！”

ซูจือเฟยพูดด้วยความเขินอาย：“จือหยู……สภาพพี่ตอนนี้ถ้าแม่เห็นคงไม่ดีมั้ง……ไม่งั้นพี่จะหาที่อาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหม……”

“ไม่ต้อง”ซูจือหยูส่ายหน้าพูดว่า：“แม่เตรียมเสื้อผ้าเอาไว้เปลี่ยนครบชุด ให้พี่ไว้แล้ว แถมยังเตรียมมีดโกนให้พี่ด้วย พี่รีบตามฉันกลับมาดีกว่า ……”

ซูจือหยูเปิดประตูรถ ผลักเขาเข้าไป แล้วพูดอย่างจริงจังว่า：“พี่ พวกเราเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ รถอะไรก็สู้พี่ไม่ได้หรอก”

พูดจบ เธอก็กลับไปที่ที่นั่งคนขับอย่างรวดเร็ว และขับรถออกจากสนามบิน

ระหว่างทาง ซูจือหยูมองไปที่เขา：“พี่ ทางนั้นพี่เป็นไงบ้าง？เหนื่อยไหม？”

“ไม่เหนื่อย”ซูจือเฟยส่ายหน้า พูดอย่างจริงจัง：“ตอนแรกก็รู้สึกเหนื่อยมาก แทบจะเหนื่อยตายทุกวัน แต่ต่อมาก็ชินกับมันได้อย่างรวดเร็ว พูดตามตรง มาหยุดกะทันหัน ตัวพี่เองก็ไม่ชิน การเดินทางบนเครื่องบินเมื่อกี้ค่อนข้างทรมาน”

ซูจือหยูอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าพี่ชายที่เอาแต่ใจมาตลอด จะปรับตัวเข้ากับการแสวงบุญที่ลำบากได้