ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5300

“อ๋า？！”ซูจือหยูก็ยิ่งดูไม่เข้าใจ：“ทำไมต้องส่งพี่กลับไปอีกล่ะ？”

ซูจือเฟยพูดว่า：“พวกเขาคิดว่าผมหมดสติอยู่ตลอด และไม่รู้อะไรเลย ดังนั้นพวกเขาจึงคุยกันในรถว่า จะส่งผมกลับที่บ้านไร่ แล้วก็ใช้ปืนจี้สามีภรรยาคู่นั้นให้ดูแลผมอย่างดีจนกว่าจะหายดี พอผมไปแล้วแล้วค่อยจัดการสามีภรรยาคู่นั้น แต่พวกเขาไม่รู้ว่า ผมได้ยินบทสนทนาทั้งหมด”

พูดไป ซูจือเฟยก็มองไปที่เย่เฉิน พูดอย่างขอบคุณว่า：“คุณเย่ สองคนนั้นคุยกันในรถว่า จะรายงานเรื่องนี้ให้ผู้จัดการทั่วไปเฉินแห่งโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงหรือไม่ แต่ทั้งสองก็คิดอีกว่าเรื่องเล็ก ๆ แบบนี้ต่อไปผมอาจจะประสบเจออีก แค่รับประกันความปลอดภัยของผมได้ ก็ไม่จำเป็นต้องรายงาน ดังนั้นตอนนั้นผมจึงรู้ว่า คุณส่งคนมาคุ้มครองผมอยู่ตลอด……”

จากนั้น ซูจือเฟยก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที โขกหัวคำนับด้วยความเคารพ พูดอย่างสำนึกบุญคุณว่า：“ขอบคุณคุณเย่ที่ช่วยผมหลายครั้ง ผมจะไม่มีวันลืม！”

เย่เฉินเอื้อมมือไปประคองเขา และพูดอย่างใจเย็นว่า：“สำหรับเรื่องนี้ คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณผม คุณคือลูกชายของน้าตู้ พี่ชายของคุณหนูซู และคุณไม่ได้ทำผิดชั่วร้าย ดังนั้นด้วยอารมณ์และเหตุผลแล้ว ผมคร่าชีวิตคุณไม่ได้ และเพราะแบบนี้ ผมถึงให้คุณไปแสวงบุญ ความตั้งใจเดิม คืออยากให้คุณไปฝึกฝนอย่างหนัก”

“แม้ผมจะไม่เคยคุกเข่าแสวงบุญ แต่ตั้งแต่แปดขวบ จนถึงยี่สิบเจ็ด ซึ่งเกือบจะยี่สิบปีมานี้ ผมก็ประสบกับความยากลำบากต่าง ๆ ความลำบากเหล่านี้สำหรับผมแล้ว เป็นการฝึกฝนอย่างหนักเช่นกัน”

“การฝึกฝนอย่างหนักสามารถเอาชนะคน ๆ หนึ่ง ขัดเกลาเจตจำนงของคน ๆ หนึ่ง และเปลี่ยนแปลงจิตวิญญาณของคน ๆ หนึ่งได้ ไม่ว่าคุณจะเคยอยู่ดีกินดี เย่อหยิ่งยโส หรือหิวโหย หรือดูถูกตัวเอง ก็สามารถเปลี่ยนแปลงโดยการกลับเนื้อกลับตัว จากการฝึกฝนอย่างหนักได้”

“หากคุณทำพวกนี้ได้ ก็จะเป็นผลดี ต่อตัวคุณ และครอบครัวของคุณ”

ซูจือเฟยก็รู้ว่า เย่เฉินให้คนปกป้องตัวเอง ไม่ใช่เพราะเมตตากับตัวเองนัก แต่เห็นแก่แม่และน้องสาว

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังรู้สึกขอบคุณเย่เฉิน ขอบคุณเขาที่ปลุกตัวเองออกมาจากคนก่อน

ดังนั้น เขาจึงพูดกับเย่เฉินอย่างสำนึกผิดว่า：“คุณเย่ ไม่ว่าเป้าหมายของคุณคืออะไร ผมก็ยังขอบคุณสำหรับการคิดค้นใหม่ของคุณ！”