ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5305
แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าแขนที่ขาดของเหออิงซิ่วได้งอกใหม่แล้ว ด้วยการสร้างจากยาก่อใหม่
หลังจากลงจอดเครื่องบินก็เคลื่อนมายังที่จอด ตอนนี้ซูโสว่เต้าและเหออิงซิ่วรออยู่ที่สนามบินเป็นเวลานาน
อย่างไรเสียคุณท่านก็เดินทางมาแต่ไกลทั้งสองคนจึงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก ดังนั้นพวกเขาจึงมาที่สนามบินก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อรับคุณท่าน
เมื่อเครื่องบินค่อยๆเคลื่อนเข้าไปยังที่จอด มือของเหออิงซิ่วก็สั่นเล็กน้อย เพราะว่าเธอไม่แน่ใจว่าคุณท่านซูซึ่งมีอารมณ์รุนแรงและสายตาสูงส่งจะพอใจว่าที่ลูกสะใภ้อย่างเธอหรือไม่
หากเขาไม่พอใจเธอแล้วชี้หน้าด่าว่าไม่เหมาะสมกับลูกชายของเขา เธอจะทำอย่างไรดี
ซูโสว่เต้าสังเกตเห็นความกังวลใจของเหออิงซิ่วดังนั้นเขาจึงกระซิบข้างหูของเธอว่า: "ไม่ต้องกังวล ตอนผมโทรคุยเรื่องนี้กับพ่อ พ่อไม่ได้แสดงความไม่พอใจใดๆ"
เหออิงซิ่วพูดอย่างกระวนกระวาย: "ฉันรู้นิสัยของคุณท่าน ไม่แสดงอารมณ์ผ่านสีหน้า แต่เขาชอบจู่โจมกะทันหัน ดังนั้นฉันกลัวว่าท่านจะเก็บความโกรธไว้ใจ..."
“ไม่” ซูโสว่เต้ายิ้มและปลอบโยน: “พ่อไม่ใช่คนเดิมที่บ้าอำนาจอีกต่อไป ตอนนี้พ่อสนใจแต่เรื่องเลี้ยงม้า เมื่อผมบอกว่าเราจะแต่งงานกันและเชิญมาร่วมงาน ปฏิกิริยาแรกของพ่อคือวางแผนเรื่องเวลาก่อน ได้ยินว่ากันว่าพ่อซื้อฟาร์มเพาะพันธุ์ม้า โดยมีแม่ม้าสองสามตัวกำลังจะออกลูกและพ่อไม่อยากพลาดเวลาที่มันออกลูก"
เหออิงซิ่วจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่หากไม่ได้รับการยอมรับต่อหน้าคุณท่านเธอก็ยังไม่มั่นใจ
ขณะนี้สิ้นสุดทางเดินแล้วและประตูห้องโดยสารก็เปิดออก และซูเฉิงเฟิงซึ่งสวมเสื้อแขนสั้นและกางเกงตัวใหญ่ก้าวออกจากเครื่องบิน
เหออิงซิ่วไม่คิดว่าตอนนี้คุณท่านจะเป็นกันเองขนาดนี้ ทันใดนั้นเธอจึงผ่อนคลายลงมาก
ซูโสว่เต้ารู้สึกโล่งใจอย่างแท้จริง ชี้ไปยังรถโรลส์รอยซ์ที่อยู่ข้างหลังแล้วพูดกับพ่อว่า "พ่อ เราไปที่โรงแรมก่อน"
"ได้" ซูเฉิงเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย ส่วนเหออิงซิ่วที่อยู่ข้างๆได้ไปเปิดประตูรถให้เขาก่อน ทำท่าทางเชิญและพูดด้วยความเคารพ: "ลุงซู เชิญค่ะ!"
ซู่เฉิงเฟิงตอบรับและขณะที่กำลังจะขึ้นรถ ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่าเหออิงซิ่วทำท่านเชิญด้วยมือทั้งสอง เขาชี้ไปที่มือขวาของเหออิงซิ่วด้วยความประหลาดใจแล้วตะกุกตะกักว่า: "อิงซิ่ว...มือ ..มือ...มือขวาของเธอเกิดอะไรขึ้น..."
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...