ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5306

ซูเฟิงเฉิงมาเจ้าถิ่นในมาดากัสการ์ช่วงระยะเวลาหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าในช่วงเวลานี้เหออิงซิ่วประสบกับอะไร

เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นแขนของเหออิงซิ่วถูกตัดจาการช่วยลูกชายของเขา และบาดแผลที่ไหล่ของเธอก็ทำให้แขนขวาของเธอขาด

แต่ว่าเหออิงซิ่วสวมชุดกระโปรงยาวและเสื้อแขนสั้น แขนทั้งสองข้างของเธอดูสมบูรณ์และเป็นธรรมชาติ ซูเฉิงเฟิงผ่านโลกมาและเขารู้ดีว่าแม้แต่แขนขาเทียมที่ดีที่สุดก็ยังไม่สามารถทำให้สมจริงและยืดหยุ่นเช่นนี้

เมื่อเห็นท่าทางประหลาดใจของเขา เหออิงซิ่วกำลังจะอธิบายเมื่อซูโช่เต้าที่อยู่ข้างๆรีบพูดว่า "พ่อ เรื่องมันยาว ไว้คุยกันในรถ!"

ซูเฉิงเฟิงรู้ว่าอาจมีบางอย่างซ่อนอยู่ในเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและเข้าไปในรถ

แล้วเหออิงซิ่วตามเข้าไป ส่วนซูโสว่เต้าขับรถเอง

หลังจากสตาร์ทรถซูโสว่เต้าก็พูดกับซูเฟิงเฉิงซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังว่า: "พ่อ ผมขอพูดความจริงว่าแขนขวาของอิงซิ่วหายดีเหมือนเดิมแล้ว"

“หายดีเหมือนเดิม?” ซูเฉิงเฟิงเบิกตากว้างและโพล่งพูดออกมา “แกหมายความว่า แขนที่ขาดของอิงซิ่วงอกออกมาใหม่？”

“โอ้ว...” ซู่เฉิงเฟิงพึมพำด้วยความตกใจ: “เย่เฉินคนนี้มีพลังวิเศษเแบบไหนกันแน่? สิ่งที่เหนือจินตนาการเช่นนี้สามารถกลายเป็นจริงได้ในมือของเขา ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีโอสถชนิดใดที่สามารถทำให้แขนงอกใหม่ได้..."

ซูโสว่เต้าถอนหายใจ: "ความสามารถของเย่เฉิน ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาอย่างเราจะเข้าใจได้อีกต่อไป เอาเป็นว่ารั่วหลีได้รับการสนับสนุนจากเย่เฉิน ตอนนี้เขากลายเป็นนักบู๊ห้าดาวแล้ว!"

"อะไรนะ!" ซู่เฉิงเฟิงพูดอย่างงุนงงแล้วถาม: "ตอนนี้รั่วหลีเป็นนักบู๊ระดับห้าดาวแล้วหรือ! ฉันจำได้ว่านายท่านของตระกูลเหอก็อยู่แค่นักบู๊ระดับสามเท่านั้น?”

ซูโสว่เต้าพยักหน้า: "นี่คือข้อดีของการได้รับการสนับสนุนจากเย่เฉิน พ่อก็รู็ว่าวันนั้นบนภูเขาเย่หลิงซาน แม้แต่ว่านพั่วจวินก็ยอมก้มหัวให้กับเย่เฉิน ด้วยความแข็งแกร่งและนิสัยของเขาที่เก็บตระกูลซูจนถึงทุกวันนี้ ต้องขอบคุณจือหยูและ รั่วหลี ไม่เช่นนั้นตระกูลซูคงราบเป็นหน้ากลองไปนานแล้ว..."