ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5306
ซูเฟิงเฉิงมาเจ้าถิ่นในมาดากัสการ์ช่วงระยะเวลาหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าในช่วงเวลานี้เหออิงซิ่วประสบกับอะไร
เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นแขนของเหออิงซิ่วถูกตัดจาการช่วยลูกชายของเขา และบาดแผลที่ไหล่ของเธอก็ทำให้แขนขวาของเธอขาด
แต่ว่าเหออิงซิ่วสวมชุดกระโปรงยาวและเสื้อแขนสั้น แขนทั้งสองข้างของเธอดูสมบูรณ์และเป็นธรรมชาติ ซูเฉิงเฟิงผ่านโลกมาและเขารู้ดีว่าแม้แต่แขนขาเทียมที่ดีที่สุดก็ยังไม่สามารถทำให้สมจริงและยืดหยุ่นเช่นนี้
เมื่อเห็นท่าทางประหลาดใจของเขา เหออิงซิ่วกำลังจะอธิบายเมื่อซูโช่เต้าที่อยู่ข้างๆรีบพูดว่า "พ่อ เรื่องมันยาว ไว้คุยกันในรถ!"
ซูเฉิงเฟิงรู้ว่าอาจมีบางอย่างซ่อนอยู่ในเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและเข้าไปในรถ
แล้วเหออิงซิ่วตามเข้าไป ส่วนซูโสว่เต้าขับรถเอง
หลังจากสตาร์ทรถซูโสว่เต้าก็พูดกับซูเฟิงเฉิงซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังว่า: "พ่อ ผมขอพูดความจริงว่าแขนขวาของอิงซิ่วหายดีเหมือนเดิมแล้ว"
“หายดีเหมือนเดิม?” ซูเฉิงเฟิงเบิกตากว้างและโพล่งพูดออกมา “แกหมายความว่า แขนที่ขาดของอิงซิ่วงอกออกมาใหม่？”
“โอ้ว...” ซู่เฉิงเฟิงพึมพำด้วยความตกใจ: “เย่เฉินคนนี้มีพลังวิเศษเแบบไหนกันแน่? สิ่งที่เหนือจินตนาการเช่นนี้สามารถกลายเป็นจริงได้ในมือของเขา ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีโอสถชนิดใดที่สามารถทำให้แขนงอกใหม่ได้..."
ซูโสว่เต้าถอนหายใจ: "ความสามารถของเย่เฉิน ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาอย่างเราจะเข้าใจได้อีกต่อไป เอาเป็นว่ารั่วหลีได้รับการสนับสนุนจากเย่เฉิน ตอนนี้เขากลายเป็นนักบู๊ห้าดาวแล้ว!"
"อะไรนะ!" ซู่เฉิงเฟิงพูดอย่างงุนงงแล้วถาม: "ตอนนี้รั่วหลีเป็นนักบู๊ระดับห้าดาวแล้วหรือ! ฉันจำได้ว่านายท่านของตระกูลเหอก็อยู่แค่นักบู๊ระดับสามเท่านั้น?”
ซูโสว่เต้าพยักหน้า: "นี่คือข้อดีของการได้รับการสนับสนุนจากเย่เฉิน พ่อก็รู็ว่าวันนั้นบนภูเขาเย่หลิงซาน แม้แต่ว่านพั่วจวินก็ยอมก้มหัวให้กับเย่เฉิน ด้วยความแข็งแกร่งและนิสัยของเขาที่เก็บตระกูลซูจนถึงทุกวันนี้ ต้องขอบคุณจือหยูและ รั่วหลี ไม่เช่นนั้นตระกูลซูคงราบเป็นหน้ากลองไปนานแล้ว..."
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...