เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5307

ซูเฟิงเฉิงจับมือตัวเองแล้วถอนหายใจยาว: "เป็นความโชคดีของตระกูลซูที่มีจือหยูและรั่วหลี ... "

พูดจบเขาก็มองไปที่เหออิงซิ่วซึ่งนั่งอยู่ข้างคนขับแล้วพูดด้วยสีหน้าความละอายใจ: "อิงซิ่ว ฉันรู้สึกละอายใจจริงๆที่ตอนนั้นทิ้งรั่วหลีเพื่อตระกูลซู ฉันหวังว่าเธอสองแม่ลูกจะไม่เกลียดฉัน...”

เหออิงซิ่วหันมาและพูดอย่างจริงจัง: "ลุงซู ตอนนั้นฉันรู้ว่าเรื่องรั่วหลีลุงก็มีเหตุผล อีกอย่างเรื่องนี้จะโทษลุงคนเดียวไม่ได้ โสว่เต้าก็มีส่วนกับเรื่องนี้ด้วย ถ้าตอนนั้นเขาไม่ให้รั่วหลีสังหารอย่างโหดเหี้ยมในญี่ปุ่นและกวาดล้างตระกูลมัตสีโมโตะทั้งครอบครัว ก็คงไม่บีบให้รั่วหลีอยู่ในสถานณ์เช่นนี้..."

ซูเฟิงเฉิงถอนหายใจแล้วถามเธอ: "อิงซิ่วตอนนี้รั่วหลีอยู่ที่ไหน ฉันกลับมาคราวนี้อยากจะขอโทษเธอเป็นการส่วนตัว!"

ซูโสว่เต้ารีบแย่งตอบ: "รั่วหลีกำลังเตรียมสถานที่แต่งงานอยู่ที่โรงแรม เดี๋ยวพอจะได้พบเธอ"

"ตกลง..." ซูเฉิงเฟิงพยักหน้าและถามอีกครั้ง: "งานแต่งของลูกเย่เฉินให้จือเฟยกลับมาหรือไม่"

"กลับมาแล้ว" ซูโสว่เต้าตอบ "จือเฟยก็เพิ่งกลับมาจินหลิงเหมือนกัน แต่ผมยังไม่เจอเขาเลย เขากับไห่ชิงไปหาจือหยูก่อน"

"อ่อ ใช่" ซูเฟิงเฉิงพูดอย่างนึกขึ้นได้: "เกือบลืมไปว่าไห่ชิงก็อยู่ในจินหลิงด้วย ... "

ขณะที่พูดสีหน้าของเขาก็ยิ่งละอายใจมากขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ: "ตอนนั้นฉันเกือบจะฆ่าไห่ชิงและยังจะฆ่าจือหยูด้วน ฉันรู้สึกผิดต่อสองแม่ลูกคู่นี้ตลอดมา ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะมีโอกาสไปเยี่ยมเพื่อขอโทษชิงไห่ที่บ้านหรือไม่ แกช่วยถามให้ฉันหน่อย..."

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน