ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5307
ซูเฟิงเฉิงจับมือตัวเองแล้วถอนหายใจยาว: "เป็นความโชคดีของตระกูลซูที่มีจือหยูและรั่วหลี ... "
พูดจบเขาก็มองไปที่เหออิงซิ่วซึ่งนั่งอยู่ข้างคนขับแล้วพูดด้วยสีหน้าความละอายใจ: "อิงซิ่ว ฉันรู้สึกละอายใจจริงๆที่ตอนนั้นทิ้งรั่วหลีเพื่อตระกูลซู ฉันหวังว่าเธอสองแม่ลูกจะไม่เกลียดฉัน...”
เหออิงซิ่วหันมาและพูดอย่างจริงจัง: "ลุงซู ตอนนั้นฉันรู้ว่าเรื่องรั่วหลีลุงก็มีเหตุผล อีกอย่างเรื่องนี้จะโทษลุงคนเดียวไม่ได้ โสว่เต้าก็มีส่วนกับเรื่องนี้ด้วย ถ้าตอนนั้นเขาไม่ให้รั่วหลีสังหารอย่างโหดเหี้ยมในญี่ปุ่นและกวาดล้างตระกูลมัตสีโมโตะทั้งครอบครัว ก็คงไม่บีบให้รั่วหลีอยู่ในสถานณ์เช่นนี้..."
ซูเฟิงเฉิงถอนหายใจแล้วถามเธอ: "อิงซิ่วตอนนี้รั่วหลีอยู่ที่ไหน ฉันกลับมาคราวนี้อยากจะขอโทษเธอเป็นการส่วนตัว!"
ซูโสว่เต้ารีบแย่งตอบ: "รั่วหลีกำลังเตรียมสถานที่แต่งงานอยู่ที่โรงแรม เดี๋ยวพอจะได้พบเธอ"
"ตกลง..." ซูเฉิงเฟิงพยักหน้าและถามอีกครั้ง: "งานแต่งของลูกเย่เฉินให้จือเฟยกลับมาหรือไม่"
"กลับมาแล้ว" ซูโสว่เต้าตอบ "จือเฟยก็เพิ่งกลับมาจินหลิงเหมือนกัน แต่ผมยังไม่เจอเขาเลย เขากับไห่ชิงไปหาจือหยูก่อน"
"อ่อ ใช่" ซูเฟิงเฉิงพูดอย่างนึกขึ้นได้: "เกือบลืมไปว่าไห่ชิงก็อยู่ในจินหลิงด้วย ... "
ขณะที่พูดสีหน้าของเขาก็ยิ่งละอายใจมากขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ: "ตอนนั้นฉันเกือบจะฆ่าไห่ชิงและยังจะฆ่าจือหยูด้วน ฉันรู้สึกผิดต่อสองแม่ลูกคู่นี้ตลอดมา ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะมีโอกาสไปเยี่ยมเพื่อขอโทษชิงไห่ที่บ้านหรือไม่ แกช่วยถามให้ฉันหน่อย..."
"สักขีพยาน?" ซูโสว่เต้าพูดว่า: "เราไม่ได้เชิญสักขีพยาน และงานแต่งในครั้งนี้นอกจากครอบครัวของเราและครอบครัวของอิงซิ่วแล้วก็ไม่มีคนนอก เราอยากจะจัดแบบว่ายๆ รั่วหลีได้เชิญพิธีกรชายที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งจากเย่นจิงมาเป็นแขกรับเชิญในพิธี ส่วนเรื่องสักขีพยานเราไม่ได้คิด"
ซูเฟิงเฉิงพยักหน้าแล้วพูดอย่างจริงจัง: "แกสองคนหาเวลาว่างไปเชิญเย่เฉินหน่อย ดูว่าเขายินดีจะมาเป็นสักขีพยานในงานแต่งของแกทั้งสองหรือไม่"
“เย่เฉิน?” ซูโสว่เต้าพูดด้วยความลำบากใจ: “พ่อครับ ผมไม่มีควาเห็นใดๆเกี่ยวกับเย่เฉิน แต่คนอื่นเชิญสักขีพยานในงานแต่งงานก็มักจะเชิญผู้อาวุโสหรือหัวหน้า จะเชิญรุ่นน้องมาเป็นสักขีพยานในงานแต่งงานได้อย่างไร ... "
"รุ่นน้อง?" ซูเฉิงเฟิงยิ้มและถามเขากลับ: "โส่วเต้า ด้วยสถานะของเราตอนนี้ยังมีสิทธิ์พูดเรื่องความอาวุโสกับเย่เฉินอีกหรือ ？แม้ว่าเขาควรจะเรียกแกว่าลุง แต่นั่นเป็นเพราะว่าแกหัวสูงไปเอง!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...