ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5310
เย่เฉินรีบไปมหาวิทยาลัยจินหลิงอย่างเร็วที่สุด
คราวนี้เขาไม่ได้ขับรถเข้าไปแต่จอดรถไว้ที่ลานจอดรถใกล้มหาวิทยาลัยจินหลิง แล้วเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย
เขาจำได้ชัดเจนว่าครั้งที่แล้วแหวนเคลื่อนไหวที่มหาวิทยาลัยจินหลิง ระหว่างทางที่เขาขับรถออกจากที่นี่
ดังนั้นเย่เฉินจึงสวมแหวนไว้ในมือและเดินไปยังอาคารวิชาการของมหาวิทยาลัยจินหลิงอย่างไม่เร่งรีบมากนัก
ตลอดทางที่เขาก้าวเดิน เขาสัมผัสถึงการเคลื่อนไหวของแหวนอย่างระมัดระวัง
แต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังอย่างมากคือแหวนกลับไม่ตอบสนองแต่อย่างใด
เย่เฉินพึมพำในใจ: "ครั้งที่แล้วมีการตอบสนองขณะที่ออกไป หรือว่ามันจำทิศทางได้"
คิดได้เช่นนี้เขาก็หันกลับและเดินตามทางที่มาอีกครั้ง
แต่จนกระทั่งเขาเดินออกไปถึงหน้าประตูมหาลัยแหวนก็ยังไม่ตอบสนอง
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญเล็กน้อยและคิดกับตัวเองว่า: "ครั้งที่แล้วแกเคลื่อนไหวที่นี่ไม่ใช่หรือ? ทำไมครั้งนี้แกไม่เคลื่อนไหว? ยังหลับอยู่หรือเปล่าถึงไม่รู้สึก? หรือว่าจะพาไปสัมผัสที่จอดรถใต้ดินTomson Rivieraอีกครั้ง!"
แหวนไม่มีการตอบสนองใดๆ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากกลับไปที่ลานจอดรถด้วยความสิ้นหวัง เตรียมขึ้นรถและออกเดินทาง แล้วกลับไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของTomson Rivieraอีกครั้ง แล้วลองเสี่ยงโชค
“ลา?” เย่เฉินขมวดคิ้วแล้วถามเธอว่า “เป็นอะไร?เธอกับหมอเทพซือกำลังมีปัญหาหรือไม่？"
"ไม่เชิง..." เฉินเสี่ยวจ้าวถอนหายใจแล้วพูดเรียบๆ: "ปู่ของฉันกำลังจะปิดคลินิกกลับไปเย่นจิง..."
"กลับเย่นจิง" เย่เฉินถามเธอโดยไม่รู้ตัว: "ฉันจำได้ว่าหมอเทพซือบอกว่าต่อไปเขาจะลงหลักปักฐานอยู่ที่จินหลิง เขาเพิ่งมาที่นี่ได้ปีกว่าทำไมถึงจะไปกะทันหัน"
เฉินเสี่ยวจาวพูดด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ: "เรื่องนี้... ฉันจะพูดยังไงดี มันเป็นการตัดสินใจของคุณตาด้วย ฉันทำอะไรไม่ได้... เขาถอดป้ายคลินิกออกแล้วและคิดจะไปวันพรุ่งนี้ เดิมทีเขาไม่ได้ตั้งใจ ฉันบอกคุณเพราะเขารู้สึกละอายใจที่จะบอกลาคุณ คิดจะโทรขอโทษคุณหลังจากที่ไปแล้ว...แต่...แต่..."
ขณะที่เฉินเสี่ยวจาวกำลังพูดทันใดนั้นเธอก็พูดเสียงสะอึกสะอื้น "แต่เซียวจาวทำใจไม่ได้... เสี่ยวจาวไม่อยากจากจินหลิง ไม่อยากจากอาจารย์เย่... ฉันจึงโทรมาอาจารย์อยากให้อาจารย์ช่วยเกลี้ยกล่อมคุณตาอีกครั้ง ... "
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...