ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5311
เย่เฉินพูดโดยไม่ลังเล: "เสี่ยวจาวหยุดร้องไห้ก่อน บอกฉันมาว่าตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน"
“ยังอยู่คลินิก…” เฉินเสี่ยวจาวพูดสะอึกสะอื้น “คุณตาจะเก็บทุกอย่างให้เรียบร้อยในคืนนี้”
"โอเค!" เย่เฉินพูดทันที: "เธอรอฉันที่คลินิกฉันจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!"
ขณะที่เย่เฉินกำลังขับรถไปที่จี้ซื่อถังของซือเทียนฉี ป้ายของจี้ซื่อถังถูกถอดออกและโยนทิ้งไว้
ขณะเดียวกันก็มีแผ่นป้ายที่ห่อด้วยผ้าไหมสีแดงหน้าประตู มองไม่เห็นสิ่งที่เขียนบนแผ่นป้ายคืออะไร
เมื่อเย่เฉินมาถึงจี้ซื่อถัง ซือเทียนฉีและเฉินเสี่ยวจาวกำลังเก็บยาต่างๆบนตู้ยา
เมื่อเห็นเย่เฉินเข้ามาเฉินเสี่ยวจาวก็ตะโกนอย่างตื่นเต้น: "อาจารย์เย่!"
พูดจบเขาก็วิ่งไปหาเย่เฉินและพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เฉินแล้วร้องไห้
เย่เฉินรีบถาม: "เสี่ยวจาวเกิดอะไรขึ้น เธอบอกฉันมา"
ตอนนี้ซือเทียนฉีก็เห็นท่าทางของเย่เฉินแล้ว เขาตกใจแล้วเดินเข้ามาด้วยสีหน้าละอายใจอย่างช้าๆ ถอนหายใจแล้วพูดว่า: "อาจารย์เย่... คุณมาที่นี่ได้อย่างไร? เสี่ยวจาวบอกอะไรคุณใช่หรือไม่"
เฉินเสี่ยวจาวร้องไห้แล้วพูดว่า "คุณตา เสี่ยวจาวไม่อยากไปจากจินหลิง จึงขอให้อาจารย์เย่เกลี้ยกล่อมปู่ ... "
ตอนนี้เย่เฉินถามด้วยความประหลาด: "หมอเทพซือ คุณพ่ายแพ้อะไรถึงต้องมอบจี้ซื่อถังให้คนอื่น?"
ซือเทียนฉีพูดด้วยสีหน้าละอายใจ: "อาจารย์เย่... ฉันไม่เก่งเหมือนคนอื่น แพ้ก็คือแพ้ ฉันไม่มีหน้าที่จะพูดเรื่องนี้กับคุณ ... "
เฉินเสี่ยวจาวที่อยู่ข้างๆโพล่งพูดออกมา: "เมื่อสองวันก่อนเป็นชายชราคนหนึ่งมาที่นี่! เขาจะประลองทักษะทางการแพทย์กับคุณตา และบอกว่าถ้าเขาชนะจะให้คุณตาถอดป้ายจี้ซื่อถังออกและยกที่ตรงนี้ให้เขามาเปิดคลินิก ถ้าเขาแพ้เขาจะมอบหม้อต้มยาที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษสู่คุณตา...ไม่รู้ว่าคุณตาคิดอย่างไรจึงตอบตกลง .."
เย่เฉินพูดอย่างสงสัย: "หมอเทพซือ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายได้วางกับดักไว้ให้คุณ ด้วยลักษณะการทำงานของคุณไม่น่าจะถูกหลอกแบบนี้!"
ซือเทียนฉีหน้าแดง คิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดอย่างเศร้าใจ: "อาจารย์เย่ บอกตามตรงว่า! ฉันหมกมุ่น เห็นว่าหม้อยาของเขาเป็นของดีจริงๆ ฉันคิดว่าปกติคุณกลั่นยาจำนวนมาก หากสามารถชนะเอาหม้อต้มยานั้นมาคุณได้น่าจะช่วยลดภาระในการกลั่นยาของคุณในอนาคตได้อย่างแน่นอน แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะทำมันพังมันน่าละอายจริงๆ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...