ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5315

เย่เฉินลุกขึ้นแล้วนำป้ายของหอนักพรตมาวางไว้หน้าเก้าอี้แล้วกลับมานั่งบนเก้าอี้ และเอาเท้าเหยียบป้ายหอนักพรต

ไม่นานชายชรารูปร่างผอมสูงที่ไว้เครายาวก็เดินมาหน้าประตูอย่างอุกอาจ

คนนี้คือหงเทียนซือที่บินหลายพันไมล์จากสหรัฐอเมริกามาจินหลิงเพื่อหาเบาะแสของอายุวัฒนะ

ในขณะนี้หงเทียนซือเห็นว่าแผ่นป้ายของจี้ซื่อถังยังคงแขวนอยู่ด้านบนและสีหน้าของเขาก็ไม่พอใจทันที เขาเอามือไพล่หลังแล้วเดินเข้ามาจี้ซื่อถัง ทันทีที่เข้าเขาก็พูดเสียงดัง: "ซือเทียนฉีล่ะ! ตกลงกันแล้วว่าจะเก็บข้าวของและออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วถอดป้ายจี้ซื่อถัง จนป่านี้ทำไมยังไม่เก็บของ!"

เย่เฉินซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้มองหงเทียนซือเห็นว่าในตัวของคนๆนี้มีปราณทิพย์แต่ แต่เขาก็มีชี่แท้จริงอยู่จำนวนหนึ่งถึงระดับนักบู๊แปดดาว

นักบวชลัทธิเต๋าคนหนึ่งมีความแข็งแกร่งระดับนักบู๊แปดดาว ซึ่งทำให้เย่เฉินรู้สึกชื่นชมเล็กน้อย

ขณะนี้เทียนซือหงเห็นว่าไม่มีใครตอบเขา ฉะนั้นเขาทนไม่ได้และรู้สึกโมโหแล้วพูดว่า "ซือเทียนฉีล่ะ! กล้าเก็บป้ายจี้ซื่อถังไว้ แต่ตัวเองกลับหลบซ่อนไม่กล้าออกมาเจอผู้คน?!"

ขณะนี้เย่เฉินจงใจไอสองครั้งยืดเส้นยืดสายยืนขึ้นแล้วพูดอย่างไม่พอใจ: "ตะโกนอะไรแต่เช้า? สมองของแกถูกประตูหนีบหรือไง? โทร120 ไปหาหมอห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลจะดีกว่า ที่นี่รักษาไม่ได้“

หงเทียนซือมองเย่เฉินที่ลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันขมวดคิ้วแล้วถามว่า "แกเป็นใคร"

เย่เฉินยังกังวลว่าเขาอาจได้เจอพ่อของเขาดังนั้นเขาจึงจงใจถามว่า "ทำไม คุณไม่เคยเห็นฉันหรือ？"

พูดจบเขากำหมัดแล้วตั้งท่าต่อสู้

เย่เฉินเม้มริมฝีปากแล้วพูดประชดประชัน: "โอ้ บุกเข้ามาทำร้ายคนที่นี่ตั้งแต่เช้า? เชื่อหรือไม่ว่าถ้าคุณชกมาฉันสามารถทำให้แม้แต่กางเกงในของคุณก็หายไปด้วย? "

หงเทียนซือพูดเย้ยหยันว่า: "เจ้าเด็กโง่ กล้าพูดจาโอหังต่อหน้าฉัน หากไม่ใช่เพราะพระรัตนตรัยฉันฆ่าแก่แน่!"

เย่เฉินยังพูดประชดประชัน: "โอ้ คุณเชื่อซันซิง ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นนักพรต คุณเป็นนักพรตแต่กลับไม่ตั้งใจบำเพ็ญตบะ มาทำอะไรอยู่ที่นี่และยังคิดจะฆ่าคนโดยไม่มีเหตุ นักพรตอย่างคุณต่างอะไรจากปีศาจชายชู้หญิงโฉดและนักบวชที่ลวนลามเด็กผู้ชาย แม้ว่าฉันจะไม่เชื่อในซันซิงของคุณ แต่ฉันรู้สึกละอายใจแทนพวกเขา!ลัทธิเต๋านับพันๆปีทำไมถึงมีคนอย่างคุณออกมาได้?มันน่าอายจริงๆ!"