ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5323
กำปั้นของนักบู๊แปดดาวแข็งแกร่งปานรถบรรทุกขนาดใหญ่ที่บรรทุกของเต็มพิกัด
เมื่อพลังที่น่าเกรงขามผนึกรวมกันในกำปั้นที่ประกอบจากนิ้วมือสี่นิ้ว วาตะประเภทนี้ยิ่งน่าตะลึงมากอย่างหาที่เปรียบไม่ได้!
อย่าว่าแต่เย่เฉินสามารถสัมผัสพลังโจมตีอันแข็งแกร่งที่เกิดจากวาตะนั่นได้เลย แม้แต่เฉินเสี่ยวจาวที่ยืนห่างออกไปสองเมตรก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความน่าเกรงขามที่เป็นทำนองเดียวกันกับพายุเฮอริเคนม้วนซัดเข้ามา
วินาทีนี้ เฉินเสี่ยวจาวตึงเครียดอย่างยิ่ง เธอพูดโพล่งออกมาอย่างยากที่จะปิดบังความลนลาน: “อาจารย์เย่ระวัง!”
พูดยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงตู้มดังลั่นขึ้นมา พลังโจมตีที่แข็งแกร่งถึงขั้นทำให้แก้วหู รวมไปถึงตับไตไส้พุงของเฉินเสี่ยวจาวถูกพลังโจมตีที่ใหญ่โตมโหฬารนั่นสั่นกระทบจนเจ็บปวด
เมื่อซือเทียนฉีที่อยู่ด้านในได้ยินเสียงตะโกนของหลานสาว ก็ไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องที่เย่เฉินให้เขารอฟังคำสั่งอยู่ด้านหลังอีกแล้ว วิ่งออกมาดูให้รู้แล้วรู้รอดด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย
แต่ทว่าเมื่อสายตาของปู่หลานทั้งสองคนต่างมองไปทางเย่เฉินและหงฉางชิง กลับพบว่าวินาทีนี้ทั้งสองราวกับหยุดนิ่งไปแล้วยังไงอย่างนั้น
ใบหน้าของหงฉางชิงเต็มเปี่ยมไปด้วยความดุร้าย หมัดขวาได้โจมตีไปถึงหน้าเย่เฉินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
แต่ใบหน้าของเย่เฉินกลับเต็มไปด้วยความเรียบนิ่ง แค่ยื่นนิ้วกลางข้างขวาออกมาแค่นิ้วเดียว ก็ทำการต้านทานกำปั้นของหงฉางชิงเอาไว้ตรงหน้าได้อย่างง่ายดายแล้ว
วินาทีนี้สีหน้าของหงฉางชิงก็เปลี่ยนจากใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรัศมีอันดุร้ายที่มีจิตสังหารเข้มข้น ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นดูงงงวย เปลี่ยนเป็นดูทำอะไรไม่ถูก เปลี่ยนเป็นดูตื่นตระหนกและดูตะลึงงัน……
ไม่ว่ายังไงเขาก็ตัดใจเชื่อไม่ลงว่าการโจมตีที่ทุ่มสุดกำลังสามารถของตัวเอง ไอ้หมอนี่ใช้มีโอกาสแค่นิ้วเดียวก็สามารถต้านทานเอาไว้ได้แล้วงั้นเหรอ!
และสัญญาณมือชูนิ้วกลางนิ้วเดียวนั้น ก็เป็นภาษากายที่ใช้กันทั่วโลกด้วย เมื่อเห็นสัญญาณมือนี้ ก็เท่ากับได้ยินฝ่ายตรงข้ามบอกว่า: เย็ดแม่ เย็ดพ่องหรือไอ้โง่
ทว่าถึงแม้สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปมามากแค่ไหนก็ตาม แต่กลับไม่สามารถเปลี่ยนกลับไปเป็นจองหองพองขนและยโสโอหังอย่างยิ่งแบบเมื่อกี้นี้
เนื่องจากหงฉางชิงตระหนักรู้ได้อย่างลึกซึ้งแล้วว่าศักยภาพของเย่เฉิน ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับตัวเองตั้งนานแล้ว ยิ่งกว่านั้นคือพวกเขาไม่ใช่คนในโลกเดียวกันด้วย
คำว่าไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาที่คนโบราณได้กล่าวไว้นั้น ได้อธิบายสภาพจิตใจของเขา ณ วินาทีนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบเลย
หงฉางชิงก้าวถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณ ราวกับเด็กอายุสามขวบที่กระทำความผิดยังไงอย่างนั้น พูดอย่างหวาดกลัวว่า: “กระผมมีตาแต่หามีแววไม่ รุกรานอาจารย์เย่……ได้โปรดอาจารย์เย่ช่วยออมมือด้วยนะครับ……”
เย่เฉินมองหน้าหงฉางชิงพลางพูดอย่างเรียบนิ่ง: “มา กูจะให้โอกาสมึงอีกครั้ง ถามคำถามที่มึงถามเมื่อกี้นี้อีกครั้ง”
หงฉางชิงชะงักงัน ก่อนจะรีบก้มคำนับแล้วตอบกลับ: “อาจารย์เย่ เมื่อกระผมอยู่ต่อหน้าท่าน ก็เหมือนดั่งมดตัวจ้อย แล้วจะกล้าล่วงเกินท่านที่อยู่เหนือกว่า สอบถามตัวตนของท่านได้อย่างไรล่ะครับ……”
เย่เฉินหัวเราะแล้วตอบกลับ: “มึงดูสิ ตอนไม่ให้โอกาสมึง มึงก็ดันจะเก๊กเท่ให้ได้ พอให้โอกาสมึง มึงก็ขี้ขลาดไปซะละ ใช้การไม่ได้เลยนะครับหงเทียนซือ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...