ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5338

เมื่อก่อนลักษณะภายนอกของยาช่วยหัวใจเป็นสีดำขลับมันวาว เหมือนเม็ดช็อกโกแลตที่เด็ก ๆ ชอบกิน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เย่เฉินเห็นยาที่มีแสงสีทองอ่อน ๆ เป็นประกาย

เขาหยิบยาออกมาจากเตายาแล้วเพ่งมองอย่างพินิจละเอียด เขาสามารถสัมผัสได้อยู่ว่าออร่าที่แผ่กระจายออกมาจากยาเหล่านี้ แข็งแกร่งกว่ายาช่วยหัวใจในก่อนหน้านี้ไม่น้อยเลย แค่กลิ่นที่โชยออกมาจากตัวยา ก็ทำให้คนได้กลิ่นรู้สึกว่ามันเข้มข้นกว่าเมื่อก่อนมาก ๆ แล้ว 

เย่เฉินใส่ยาเข้าไปในปาก ฤทธิ์ยาที่บริสุทธิ์และมากมายมหาศาลจึงไหลเวียนไปทั่วทั้งร่างกายอย่างรวดเร็ว ภายในยาช่วยหัวใจไม่มีปราณทิพย์ ซึ่งไม่ค่อยมีส่วนช่วยในผลการฝึกฝนของเขาแล้ว ทว่าเย่เฉินก็ยังคงสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนอยู่ว่าฤทธิ์ยาของยาช่วยหัวใจแบบใหม่นี้ แข็งแกร่งกว่าแบบเก่าประมาณหนึ่งเท่า!

แถมสิ่งที่หายได้ยากมากกว่านั้นคือยาช่วยหัวใจแบบใหม่ ไม่เพียงมีประสิทธิผลที่สุดยอดกว่าเดิม ดูเหมือนประสิทธิผลก็บริสุทธิ์มากกว่าเดิมด้วย มีการยกระดับในทุก ๆ ด้านสูงมาก

เมื่อประสิทธิผลยาบริสุทธิ์มากกว่าเดิม ก็จะเกิดประสิทธิผลที่มีการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ เพราะฉะนั้นเย่เฉินคาดคะเนว่าหากเอายาช่วยหัวใจแบบใหม่ให้นักบู๊ทั่วไปกิน ประสิทธิผลที่แข็งแกร่งและบริสุทธิ์มากกว่าเดิมต้องทำให้จุดตันเถียน เส้นลมปราณ ตลอดจนทั้งร่างกายของคนคนนั้นได้รับการยกระดับที่สูงมากแน่นอน บางทีประสิทธิผลรวมที่แท้จริงอาจจะเท่ากับยาช่วยหัวใจแบบเก่าสามเม็ดเลย

วัตถุดิบยาที่มีคุณภาพและปริมาณอยู่ในระดับเดียวกัน จำนวนยาที่กลั่นออกมาได้ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเช่นกัน แต่เนื่องจากผลของเตายาเตานี้ ทำให้ประสิทธิผลของยามีการเพิ่มขึ้นอย่างมาก นี่จึงทำให้เย่เฉินรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่ง 

เขาอดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำคนเดียว: “ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเกิดใช้เตายาเตานี้กลั่นยาอายุวัฒนะและยาเสริมชี่ปราณ ยาที่กลั่นออกมาได้จะมีประสิทธิผลเหมือนยาช่วยหัวใจนี้หรือเปล่า ถ้าเกิดประสิทธิผลของยาอายุวัฒนะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว งั้นก็หมายความว่าสามารถทำให้คนมีอายุยืนยาวได้อีก 40 ปีไม่ใช่หรือ? แล้วถ้าเกิดประสิทธิผลของยาเสริมชี่ปราณเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว งั้นก็หมายความว่าปราณทิพย์ที่แฝงซ่อนอยู่ภายในยาก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวเช่นกัน สำหรับฉันแล้ว นี่ต้องเป็นตัวเลือกในการเพิ่มเสริมปราณทิพย์ที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน”

เมื่อนึกคิดถึงจุดนี้ เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างทอดถอนใจ: “น่าเสียดายที่ใช้แอมเบอร์กริสหมื่นปีที่ได้รับมาจากซวนเฟิงเหนียนเมื่อครั้งก่อนหมดแล้ว  ถ้าเกิดอยากกลั่นยาเสริมชี่ปราณแบบใหม่ละก็ ต้องคิดวิธีตามหาแอมเบอร์กริสที่อยู่ในเกรดเดียวกันใหม่หนึ่งชิ้นถึงจะสามารถกลั่นได้”

จากนั้นเขาจึงโทรหาฉินกัง เฉินจื๋อข่ายรวมไปถึงว่านพั่วจวินเพื่อให้พวกเขาเป็นหูเป็นตา ดูซิว่าในตลาดต่าง ๆ มีแอมเบอร์กริสเกรดดีขายหรือไม่ ถ้าเกิดมีขาย ต้องทุ่มเททุกอย่างเพื่อซื้อมันมาให้ได้ 

หลังจากแจ้งให้ทั้งสามคนทราบแล้ว เย่เฉินก็กดโทรหาซูรั่วหลี

หลังจากกดรับสาย ซูรั่วหลีจึงถามอย่างเคารพนบนอบ: “คุณเย่ คุณตามหาฉันเพราะมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”

เย่เฉินถามเธอ: “รั่วหลี เธออยู่ไหน?”

ซูรั่วหลีตอบกลับ: “ตอบกลับเย่ ดิฉันยังอยู่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงอยู่ค่ะ”

เย่เฉินถามอีกว่า: “ตอนนี้เธอยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการอีกไหม?”

ซูรั่วหลีตอบกลับ: “ไม่มีเรื่องสำคัญอะไรแล้วค่ะ โดยส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็นรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในงานแต่ง หากคุณมีคำสั่งอะไรก็กล่าวมาได้เลยค่ะ ฉันหาเวลาออกไปได้อยู่ค่ะ!”

เย่เฉินจึงพูด: “ดีเลย งั้นเธอขับรถมาคฤหาสน์ช็องเซลีเซียนสปาตอนนี้เลย มาคนเดียวนะ ไม่ต้องบอกคนอื่น”

“คฤหาสน์ช็องเซลีเซียนสปาเหรอคะ?”ซูรั่วหลีถามโดยสัญชาตญาณ: “ใช้คฤหาสน์น้ำพุร้อนที่กลางเขาบริเวณชานเมืองนั่นของคุณไหมคะ?”

“ใช่”เย่เฉินตอบกลับ: “เธอรีบเร่งเดินทางมาตอนนี้เลยนะ ฉันจะรอเธออยู่ที่นี่”

ซูรั่วหลีรู้สึกตะลึงอย่างมาก 

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ เย่เฉินถึงให้ตัวเองไปพบเขาที่โรงแรมน้ำพุร้อนช็องเซลี

ฟังดูแล้วเหมือนจะมีเรื่องสำคัญบางอย่างยังไงอย่างนั้น

ดังนั้นเธอจึงรีบตอบกลับอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องหยุดคิด: “ได้เลยค่ะคุณเย่ รั่วหลีจะไปเดี๋ยวนี้เลย!”

“โอเค!”เย่เฉินพูดกำชับ: “เดินทางปลอดภัยนะ”