ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5339

กดวางสาย ซูรั่วหลีไม่กล้าปล่อยให้เสียเวลาเลยแม้แต่วินาทีเดียว รีบออกจากโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง แล้วขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังเขตชานเมือง 

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอก็ขับรถมาถึงนอกประตูของคฤหาสน์ช็องเซลีเซียนสปาที่เย่เฉินอยู่แล้ว 

ในขณะที่ซูรั่วหลีกำลังจะลงรถเพื่อไปกดกริ่งหน้าประตูอยู่นั้น ประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านใน เย่เฉินปรากฏตรงประตูแล้วกวักมือเรียกเธอด้วยสีหน้าที่ร้อนรนเล็กน้อย

ซูรั่วหลีรู้อยู่ว่าเย่เฉินให้ตัวเองขับรถเข้าไปด้านในโดยตรง ดังนั้นเธอจึงขับรถเข้าไปในลานหน้าคฤหาสน์เลย 

รอทันทีที่ซูรั่วหลีลงมาจากรถ เย่เฉินก็ดึงตัวเธอแล้วเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วพลางพูด: “ฉันมีเรื่องสำคัญต้องการความช่วยเหลือจากเธอ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะกินเวลานานหรือไม่นาน เราต้องรีบคว้าเวลาไว้”

ซูรั่วหลีถูกเย่เฉินจับแขน ในช่วงเวลาที่เร่งรีบเธอถึงขั้นรู้สึกเขินอายเล็กน้อย พลางพูดในใจ: “คุณเย่คงไม่ได้อยากอันนั้นกับฉัน……โอ๊ย……ซูรั่วหลีนี่แกกำลังคิดฟุ้งซ่านอะไรอยู่เนี่ย……”

เธอไม่รู้ว่าตกลงเย่เฉินจะให้ตัวเองทำอะไรกันแน่ ทว่าจิตใจก็อดไม่ได้ที่จะคิดฟุ้งซ่าน รู้สึกว่าไม่ว่าเย่เฉินจะให้ตัวเองทำอะไร ตัวเองก็จะไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ข้อเรียกร้องของเขาจะเกินเลยไปหน่อย ตัวเองก็จะไม่ลังเลแน่นอน 

แต่สิ่งที่เย่เฉินกำลังคิดในวินาทีนี้ ล้วนมีแค่ยาช่วยหัวใจสีทองที่ตัวเองกลั่นได้เมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา 

เขาดึงตัวเย่เฉินเอาไว้ตลอดอย่างอดใจรอไม่ไหว ทั้งสองคนเดินลงมาถึงชั้นใต้ดินของคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว ระหว่างทางนี้ยิ่งทำให้หัวใจซูรั่วหลีเต้นเร็วมาก และรู้สึกเขินอายอย่างยิ่ง