ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5344

เย่เฉินตอบกลับ: “อย่างแรกคือระดับการเป็นความลับต้องสูงมากพอ ถึงแม้จะอยู่ภายในเขตฐานของสำนักว่านหลง ก็ต้องทำถึงขั้นเป็นความลับอย่างแน่นอน จะดีมากถ้าเกิดก่อสร้างอยู่ใต้ดินทั้งหมด”

ว่านพั่วจวินพูดอย่างเคารพนอบน้อม: “คุณเย่ เรื่องนี้จัดการง่ายครับ เดิมทีเขตฐานของสำนักว่านหลงก็มีพื้นที่ส่วนล่างเยอะมาก ๆ อยู่แล้ว ซึ่งภายในไม่ขาดแคลนการออกแบบสามการป้องกันเกรดสูง ๆ คุณต้องการปริมาตรที่กว้างใหญ่มากแค่ไหนครับ แล้วจะจัดตั้งฟังก์ชั่นแบบไหนบ้าง เดี๋ยวที่เหลือผมจะเป็นคนจัดการเองครับ!”

เย่เฉินพูด: “ลำดับต่อมาคืออย่างน้อยจำเป็นต้องก่อสร้างอยู่บนพื้นที่หนึ่งหมื่นตาราง อย่างน้อยต้องรับประกันได้ว่าสามารถให้คน 20 ถึง 30 คนเก็บตัวฝึกฝนและใช้ชีวิตที่นี่ได้ ต่อให้เก็บตัวอยู่ภายในตลอดทั้งปีก็ไม่มีปัญหาอะไร”

ว่านพั่วจวินจึงรีบตอบกลับ: “ไม่มีปัญหาครับ ถึงตอนนั้นผมจะพัฒนาแอปที่สอดคล้องกับการช่วยชีวิตแบบครบวงจร รับประกันได้เลยว่าต้องบรรลุข้อเรียกร้องของคุณแน่นอนครับ”

เย่เฉินถามเขา: “ทั้งหมดจะทำเสร็จประมาณตอนไหน?”

ว่านพั่วจวินตอบกลับว่า: “ตอบกลับคุณเย่ครับ ตอนนี้เรากำลังทำงานล่วงเวลาเพื่อก่อสร้าง น่าจะสามารถเปิดให้ใช้งานทั้งเขตฐานภายในปีหน้าเลยครับ พื้นที่หนึ่งหมื่นตารางที่คุณต้องการนั้น ผมจะพยายามทำให้เสร็จภายในสิ้นปีนี้ครับ!”

“โอเค”เย่เฉินพยักหน้าอย่างพึงพอใจแล้วพูด: “ช่วงนี้ฉันยังมีอีกหนึ่งภารกิจที่จะมอบให้นายด้วย”

ว่านพั่วจวินรีบตอบกลับ: “คุณเย่เชิญสั่งการมาได้เลยครับ ข้าน้อยจะพยายามทุ่มสุดกำลังสามารถแน่นอน!”

เย่เฉินพูด: “ฉันจะให้นายประเมินผลในทุก ๆ ด้านของสำนักว่านหลงโดยไม่เปิดเผยสูตรสาธารณชน ให้นายเป็นคนคัดเลือก เลือกสมาชิกหลัก 30 คนที่มีศักยภาพแข็งแกร่งมากที่สุด ความสามารถในการเรียนรู้ดีที่สุดและซื่อสัตย์ที่สุด ถึงตอนนั้นค่อยส่งรายชื่อมาให้ฉัน”

ว่านพั่วจวินตอบกลับอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องหยุด: “ได้เลยครับคุณเย่!”

วันที่ 8 เดือน 8 

งานแต่งของซูโสว่เต้าและเหออิงซิ่วได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ 

หลินหว่านเอ๋อร์อาบน้ำแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จตั้งแต่เช้าแล้ว เธอกำลังนั่งอยู่ในลานหน้าบ้านคนเดียว เปิดประตูกว้าง พลางชื่นชมกับบรรยากาศตอนเช้าของเขาจื่อจินที่เต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ พลางใช้ไฟอ่อนต้มชาผูเอ๋อร์หนึ่งกา

ครั้งก่อนหลังจากได้บังเอิญพบเจอเย่เฉินที่โรงจอดรถของ Tomson Riviera ช่วงสองวันที่ผ่านมานี้หลินหว่านเอ๋อร์ก็ไม่ได้ออกจากบ้านอีกเลย ยิ่งกว่านั้นคือไม่ได้ออกจากบ้านลานกว้างที่อยู่ชั้นบนสุดของเขาจื่นจินนี่เลยด้วยซ้ำ  

พี่เสียนถือตะกร้าเล็ก ๆ ที่ทำมาจากไม้ขึ้นมาหนึ่งใบ เมื่อเห็นว่าหลินหว่านเอ๋อร์ไม่ได้ปิดประตูลานบ้าน จึงถามอย่างรู้สึกตะลึงเล็กน้อย: “ทำไมวันนี้คุณหลินถึงตื่นเช้าขนาดนี้ล่ะคะ?”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ ยิ้มอ่อนพลางเอ่ยปากพูด: “ปกติก็ตื่นเช้าเหมือนกันค่ะ แต่ว่าเมื่อก่อนไม่ได้เริ่มต้มชาเช้าขนาดนี้”

พี่เสียนวางตะกร้าลงตรงหน้าหลินหว่านเอ๋อร์ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างกายเธอแล้วเปิดตะกร้าออก ซึ่งสิ่งที่อยู่ด้านในคืออาหารว่างที่ดูประณีตมาก ๆ

พี่เสียนยกจานที่มีอาหารว่างวางอยู่ขึ้นมา แล้ววางลงข้างกาน้ำชาของหลินหว่านเอ๋อร์อย่างระมัดระวัง ก่อนจะพูดอย่างเคารพนอบน้อม: “คุณหลิน นี่คือขนมเปลือกส้มผูเอ่อร์กรอบที่คุณพูดถึงเมื่อวานค่ะ เชฟทำอาหารว่างภายในบ้านไม่เคยทำมาก่อน จึงลองทำตามวิธีทำที่คุณบอกมาหนึ่งรอบ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถูกปากคุณหรือเปล่า คุณลองชิมดูก่อนนะคะ”