ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5345

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า นิ้วที่ขาวเรียวค่อย ๆ หยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้น นิ้วมือทั้งห้าของมืออีกข้างหุบลงในลักษณะเงินตำลึงจีนรองอยู่ล่างริมฝีปาก แล้วกัดเล็ก ๆ หนึ่งคำ

พี่เสียนพี่อยู่ข้าง ๆ กำลังมองหลินหว่านเอ๋อร์ด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคุณหนูที่ลึกซึ้งมากจนไม่อาจคาดเดาได้คนนี้จะชอบมันหรือไม่ 

หลินหว่านเอ๋อร์ลองชิมดูเล็กน้อย คิ้วที่งดงามขมวดลงเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อย ๆ คลายออก

พี่เสียนที่มองดูอยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างทอดถอนใจในใจ: “คุณหลินช่างงดงามจนเมืองล่มจริง ๆ แค่เห็นคิ้วของเธอที่คลายออก ก็ทำให้คนมองรู้สึกเบิกบานใจโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เธอเพิ่งจะ 17 18 เองแต่ก็มีหน้าตาที่สะสวยขนาดนี้แล้ว ถ้าเกิดรออีกสองสามปี ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะงดงามถึงขั้นไหนกันแน่……”

ตอนนี้หลินหว่านเอ๋อร์วางขนมเปลือกส้มผูเอ่อร์กรอบลงข้าง ๆ แล้วยกแก้วชาขึ้นมาจิบหนึ่งอึก ก่อนจะยิ้มให้พี่เสียนแล้วพูดว่า: “ไม่เลวเลยค่ะ เป็นรสชาติในแบบที่ฉันต้องการเลย แต่ว่าใบชายังแย่ไปนิดหนึ่ง”

พี่เสียนรู้สึกตะลึงในใจ แล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มพลางพูดว่า: “คุณหลิน นี่เป็นใบชาที่ดีที่สุดที่คุณผู้ชายของเราสามารถซื้อได้แล้วล่ะค่ะ เป็นชาผู่เอ๋อร์ที่ดีที่สุดแล้วค่ะ”

“ใช่”หลินหว่านเอ๋อร์อมยิ้มพลางพูด: “ชานี้ไม่เลวเลยจริง ๆ แต่ทว่าเมื่อเปรียบเทียบกับชาของฉันแล้ว ก็ยังแตกต่างอยู่นิดหนึ่ง……แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเหมือนกัน การที่สามารถทำรสชาติแบบนี้ออกมาได้นั้น ฉันก็รู้สึกเซอร์ไพรส์มาก ๆ แล้ว ขอบคุณนะคะพี่เสียน และรบกวนพี่เสียนช่วยฉันขอบคุณเชฟทำอาหารว่างคนนั้นด้วยนะ”

คำพูดนี้ของหลินหว่านเอ๋อร์ทำให้พี่เสียนที่ได้ยินรู้สึกตะลึงอย่างยิ่ง 

เธอก็รู้จักหลินหว่านเอ๋อร์มาพอประมาณแล้ว แต่ตลอดช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ เธอยังไม่เคยได้ยินหลินหว่านเอ๋อร์พูดคำว่าขอบคุณกับตัวเองมาก่อน

อย่าว่าแต่ตัวเองเลย แม้แต่คุณผู้ชายของตัวเองที่ช่วยเหลือเธอมามากมายขนาดนี้ และยิ่งยกทั้งโฮมสเตย์จื่อจินให้เธอด้วย แต่ก็ไม่เคยได้ยินหลินหว่านเอ๋อร์กล่าวขอบคุณมาก่อนเลย ราวกับว่าในสายตาเธอ ทุกสิ่งที่คุณผู้ชายของตัวเองทำเพื่อเธอนั้น ล้วนเป็นเรื่องธรรมชาติที่สมเหตุสมผล เธอไม่เพียงไม่รู้สึกซาบซึ้งในพระคุณ ยิ่งกว่านั้นคือเธอยังใจแคบถึงขั้นที่ไม่ยอมพูดคำว่าขอบคุณแม้แต่คำเดียว