ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5345

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า นิ้วที่ขาวเรียวค่อย ๆ หยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้น นิ้วมือทั้งห้าของมืออีกข้างหุบลงในลักษณะเงินตำลึงจีนรองอยู่ล่างริมฝีปาก แล้วกัดเล็ก ๆ หนึ่งคำ

พี่เสียนพี่อยู่ข้าง ๆ กำลังมองหลินหว่านเอ๋อร์ด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคุณหนูที่ลึกซึ้งมากจนไม่อาจคาดเดาได้คนนี้จะชอบมันหรือไม่ 

หลินหว่านเอ๋อร์ลองชิมดูเล็กน้อย คิ้วที่งดงามขมวดลงเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อย ๆ คลายออก

พี่เสียนที่มองดูอยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างทอดถอนใจในใจ: “คุณหลินช่างงดงามจนเมืองล่มจริง ๆ แค่เห็นคิ้วของเธอที่คลายออก ก็ทำให้คนมองรู้สึกเบิกบานใจโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เธอเพิ่งจะ 17 18 เองแต่ก็มีหน้าตาที่สะสวยขนาดนี้แล้ว ถ้าเกิดรออีกสองสามปี ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะงดงามถึงขั้นไหนกันแน่……”

ตอนนี้หลินหว่านเอ๋อร์วางขนมเปลือกส้มผูเอ่อร์กรอบลงข้าง ๆ แล้วยกแก้วชาขึ้นมาจิบหนึ่งอึก ก่อนจะยิ้มให้พี่เสียนแล้วพูดว่า: “ไม่เลวเลยค่ะ เป็นรสชาติในแบบที่ฉันต้องการเลย แต่ว่าใบชายังแย่ไปนิดหนึ่ง”

พี่เสียนรู้สึกตะลึงในใจ แล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มพลางพูดว่า: “คุณหลิน นี่เป็นใบชาที่ดีที่สุดที่คุณผู้ชายของเราสามารถซื้อได้แล้วล่ะค่ะ เป็นชาผู่เอ๋อร์ที่ดีที่สุดแล้วค่ะ”

“ใช่”หลินหว่านเอ๋อร์อมยิ้มพลางพูด: “ชานี้ไม่เลวเลยจริง ๆ แต่ทว่าเมื่อเปรียบเทียบกับชาของฉันแล้ว ก็ยังแตกต่างอยู่นิดหนึ่ง……แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเหมือนกัน การที่สามารถทำรสชาติแบบนี้ออกมาได้นั้น ฉันก็รู้สึกเซอร์ไพรส์มาก ๆ แล้ว ขอบคุณนะคะพี่เสียน และรบกวนพี่เสียนช่วยฉันขอบคุณเชฟทำอาหารว่างคนนั้นด้วยนะ”

คำพูดนี้ของหลินหว่านเอ๋อร์ทำให้พี่เสียนที่ได้ยินรู้สึกตะลึงอย่างยิ่ง 

เธอก็รู้จักหลินหว่านเอ๋อร์มาพอประมาณแล้ว แต่ตลอดช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ เธอยังไม่เคยได้ยินหลินหว่านเอ๋อร์พูดคำว่าขอบคุณกับตัวเองมาก่อน

อย่าว่าแต่ตัวเองเลย แม้แต่คุณผู้ชายของตัวเองที่ช่วยเหลือเธอมามากมายขนาดนี้ และยิ่งยกทั้งโฮมสเตย์จื่อจินให้เธอด้วย แต่ก็ไม่เคยได้ยินหลินหว่านเอ๋อร์กล่าวขอบคุณมาก่อนเลย ราวกับว่าในสายตาเธอ ทุกสิ่งที่คุณผู้ชายของตัวเองทำเพื่อเธอนั้น ล้วนเป็นเรื่องธรรมชาติที่สมเหตุสมผล เธอไม่เพียงไม่รู้สึกซาบซึ้งในพระคุณ ยิ่งกว่านั้นคือเธอยังใจแคบถึงขั้นที่ไม่ยอมพูดคำว่าขอบคุณแม้แต่คำเดียว 

บางครั้งพี่เสียนก็ค่อนข้างอคติต่อหลินหว่านเอ๋อร์เช่นกัน มักจะรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ยังเป็นสาวเป็นวัยรุ่น ภายนอกดูมีความรู้และมีมารยาท เหมือนผู้หญิงที่มีคุณธรรมความสามารถของตระกูล แต่แท้จริงแล้วกลับเย่อหยิ่งถึงขีดสุด ไร้มารยาท คุณผู้ชายของตัวเองก็อายุ 90 กว่าแล้ว แต่กลับต้องยุ่งอยู่กับเรื่องของเธอ กระตือรือร้นอย่างยิ่ง แต่เธอกลับไม่เคยแสดงความเคารพที่ควรมีออกมาเลย

ทว่าวินาทีนี้ ภายในใจพี่เสียนก็รู้สึกแปลกใจมาก ๆ พลางพูดในใจ: “คุณผู้ชายช่วยเหลือเธอมามากมายขนาดนี้ แม้แต่บ้านลิมิเต็ดที่เงินหลายร้อยล้านยังซื้อมาได้ยากก็มอบให้เธอแล้ว แต่เธอกลับไม่เคยพูดคำว่าขอบคุณเลยสักคำ แต่วันนี้กลับขอบคุณฉันและเชฟทำอาหารว่าง เพียงเพราะทำขนมเปลือกส้มผูเอ่อร์กรอบที่เธออยากกิน ไม่รู้จริง ๆ ว่าตกลงโลกทัศน์ของคุณหลินนี่มันเป็นยังไงกันแน่”

ในขณะที่พี่เสียนกำลังรู้สึกสงสัยอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของชิวอิงซาน คุณผู้ชายของตัวเองดังมาจากด้านนอก เสียงเขาหอบแฮ่ก ๆ แต่ก็ดูตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่งแล้วพูด: “คุณหนู! เหล่าจางมาแล้วครับ!”

หลินหว่านเอ๋อร์ยักคิ้วเล็กน้อย ดวงตาที่งดงามคู่นั้นจ้องมองไปทางประตูใหญ่ 

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ก็เห็นชิวอิงซานและซุนจือต้งมาพร้อมกับผู้อาวุโสคนหนึ่ง ทั้งสามกำลังประคองซึ่งกันและกันแล้วเดินเข้ามา 

และผู้อาวุโสที่มาพร้อมกับชิวอิงซานและซุนจือต้งนั้น ก็คือชายชราที่อยู่เคียงข้างหลินหว่านเอ๋อร์ตอนอยู่ยุโรปเหนือนั่นเอง

เมื่อผู้อาวุโสคนนั้นเห็นหลินหว่านเอ๋อร์ เขาจึงก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าวโดยที่ไม่อาจปิดบังความตื่นเต้นดีใจได้ คุกเข่าลงหน้าหลินหว่านเอ๋อร์ด้วยร่างกายที่สั่นเทาพลางพูดอย่างเคารพ: “คุณหนู บ่าวมาสายไป ได้โปรดคุณหนูลงโทษด้วยครับ!”

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มอ่อนพลางทำท่ายกมือขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา: “ลุกขึ้นมาเถอะ คุณไม่ได้มาสาย ไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองหรอก”

เมื่อได้ยินแบบนี้ผู้อาวุโสถึงจะค่อย ๆ ลุกขึ้นมาจากพื้น 

พี่เสียนที่อยู่ข้าง ๆ มองดูจนเหม่อลอยไปแล้ว 

ผู้อาวุโสที่อยู่ตรงหน้านี้ ดูแล้วน่าจะอยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกันกับคุณผู้ชายของตัวเอง อย่างน้อยอายุก็ประมาณ 90 กว่าแล้ว แต่ทว่าคนที่อายุมากขนาดนี้กลับยังต้องคุกเข่าให้หลินหว่านเอ๋อร์อีก นี่เขาให้เกียรติและนับถือหลินหว่านเอ๋อร์มากแค่ไหนกันแน่เนี่ย?