ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5356
ได้ฟังคำแนะนำของเย่เฉิน ว่าพพั่วจวินกล่าวโดยไม่ลังเล: “คุณเย่วางใจเถอะครับ ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเตรียมการทุกอย่างให้พร้อมก่อนที่อีกฝ่ายจะมา ถึงตอนนั้นผมจะเป็นคนไปประจำการที่เหมืองแร่ทองแดงด้วยตัวเอง รับรองว่าจะให้พวกมันมาได้แต่กลับไม่ได้อย่างแน่นอนครับ!”
“โอเค!” เย่เฉินกล่าว: “จริงสิพั่วจวิน ฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ในเมื่อแผนคว่ำรังเป็นสิ่งแน่นอนแล้ว งั้นฉันแนะนำว่าให้เริ่มอพยพคนเลยดีกว่า”
พูดไป เย่เฉินก็พูดต่อ: “ทันทีที่อีกฝ่ายสงสัยว่าฐานทัพแห่งนี้มีความผิดปกติ หรือคิดจะมาหาเบาะแสที่ฐานทัพแห่งนี้ มีทางเดียวก็คือแอบแฝงเข้าไปทางพื้นดินเท่านั้น ส่วนพวกเราก็จะไม่แสดงละครไปกับพวกมัน และยิงใส่พวกมันทันที ดังนั้นทหารหน่วยกล้าตายที่อยู่ใต้ดินและครอบครัวของพวกเขา ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ใต้ดินต่อไปอีกแล้ว”
“ฉันแนะนำว่าให้พวกนายเตรียมเรือบรรทุกสินค้าเอาไว้ลำหนึ่งตั้งแต่ตอนนี้เลย พอถึงตอนกลางคืนก็ให้ย้ายทหารหน่วยกล้าตายและครอบครัวของเขาขึ้นไปบนเรือเสีย และให้ทหารม้ากล้าที่อยู่บนพื้นและครอบครัวเตรียมพร้อมอพยพอยู่ตลอดเวลา เหมือนกับการซ้อมอพยพเมื่อแผ่นดินไหว จัดเตรียมรายละเอียดการอพยพให้เรียบร้อยก่อน”
“อย่างเช่นทันทีที่มีการเริ่มอพยพ ใครรับผิดชอบคุ้มกันครอบครัว ใครรับผิดชอบนับจำนวนคน ใครรับผิดชอบการขนย้ายสิ่งของสำคัญ ใครรับผิดชอบการระเบิดครั้งสุดท้าย ทุกคนแบ่งงานกันไว้ให้เรียบร้อยก่อน แบบนี้จะช่วยลดความกดดันตอนเริ่มแผนคว่ำรัง หากเหลือไว้แค่กำลังคนภาคพื้นดิน ถึงตอนนั้นก็สามารถให้พวกเขาลงแรงกายแรงใจอย่างเต็มที่ ถอดระบบป้องกันระยะประชิดฟาลังซ์เพื่อนำไปด้วยได้ทันเวลา เพราะถึงยังไงฐานทัพที่ซีเรียของนายก็ต้องใช้เหมือนกัน”
“ไม่มีปัญหาครับ!” ว่าพั่วจวินกล่าวโดยเร็ว: “ผมจะไปจับตัวคนของแบล็ควอเตอร์มาก่อน จากนั้นค่อยไปที่เหมืองแร่ทองแดง ร่วมกันวางแผนให้ดีกับอาจารย์ของผม ให้ท่านเริ่มลงมือเตรียมการทันที!”
เย่เฉินกำชับ: “ใช่สิ นายอย่าไปลีกพาตัวคนจากซีเรียนะ เพราะยังไงซะตอนนี้นายก็อยู่ซีเรีย หากลักพาคนมาจริง ๆ ไม่แน่นายอาจตกเป็นผู้ต้องสงสัยก็ได้”
ว่านพั่วจวินกล่าว: “งั้นผมจะไปลักพาตัวจากอิรักก็แล้วกันครับ ยังไงซะกองทัพสหรัฐฯ ขุดน้ำมันปิโตรเลียมที่ซีเรีย ก็ต้องขนไปที่อิรักอยู่แล้ว ผมจะไปจับตัวพวกมันที่อิรัก แล้วแอบพากลับมาที่ซีเรีย”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “เยี่ยม! ตกลงตามนี้แหละ!”
......
วินาทีนี้
หลังจากรถจอดลง ชายที่ขับรถได้มองดูซากปรักหักพังที่ถูกเผาจนเหลือแค่ซาก ทอดถอนใจ และกล่าวอย่างจำใจ: “ผู้มีพระคุณอารมณ์ร้ายเกินไป หากไม่ใช่เพราะท่านต้องการระเบิดนักสอดแนมที่มาสำรวจพื้นที่ในตอนนั้นให้ตาย ที่นี่ก็คงไม่ถูกเผาจนกลายเป็นแบบนี้ นี่ก็ถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านหมดแล้ว ยังจะเหลือเบาะแสอะไรให้หาได้อีก......”
สาวสวยที่นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับเบ้ปากเล็กน้อย: “คุณปรนนิบัติรับใช้ข้างกายผู้มีพระคุณมาหลายปีขนาดนี้ ยังไม่รู้จักนิสัยของท่านอีกเหรอ? ข้อความที่หลินหว่านเอ๋อร์ทิ้งเอาไว้ ไม่ใช่แค่เหยียดหยามท่านเท่านั้น และยังได้บอกกับท่านอีกว่า แหวนไม่ได้อยู่ที่เธอแล้ว นี่ถึงเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้มีพระคุณโกรธที่สุด! สิ่งที่ผู้มีพระคุณต้องการคือแหวนวงนั้น หลินหว่านเอ๋อร์ทิ้งมันไป นั่นก็หมายความว่าต่อให้หาหลินหว่านเอ๋อร์เจอ ก็ใช่ว่าจะหาแหวนวงนั้นเจอ!”
“เฮ้อ......” ชายคนนั้นมีสีหน้ากลัดกลุ้ม: “เบาะแสในที่เกิดเหตุไม่เหลืออยู่แล้ว แหวนก็ไร้ซึ่งร่องรอย ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยจริง ๆ ฉันเอาเวลาไปเก็บตัวฝึกฝนไม่ได้เหรอ? ฉันเห็นท่านเอิร์ลฉางเซิ่งมีความชำนาญด้านปราณทิพย์ขึ้นไปอีกขั้นแล้ว หากยังไม่พยายามอีกละก็ คงถูกเขาทิ้งห่างออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ จริง ๆ แล้ว”
สาวสวยกล่าวอย่างเรียบ ๆ : “ฉันเองก็ไม่อยากมา ไม่สู้ให้ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งไปสืบเองดีกว่า ฉันก็ขี้เกียจจะไปแย่งความดีความชอบอันดับหนึ่งอะไรนั่นเหมือนกัน”
พูดจบ เธอก็กล่าวอย่างจนใจ: “แต่ใครใช้ให้ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งรั้นแต่จะไปหัวเซี่ยล่ะ......ช่วงนี้ผู้มีพระคุณรู้สึกว่า หลินหว่านเอ๋อร์อาจไม่ได้อยู่ที่หัวเซี่ยจิง ๆ ก็ได้ อาจอยู่ในตะวันออกไกลของรัสเซีย หรือไม่ก็ละแวกใกล้เคียงขั้วโลกเหนือของอเมริกาเหนือ เลยสั่งให้คุณกับฉันมาสืบหาต้นตอที่ยุโรปเหนือ ถือเป็นการปิดช่องโหว่ของท่านเอิร์ลฉางเซิ่ง”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...